- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Wyłudzenie kredytu to przestępstwo, które polega na uzyskaniu kredytu lub pożyczki na podstawie fałszywych informacji, wprowadzających w błąd instytucję finansową. Osoba popełniająca to przestępstwo zazwyczaj prezentuje nieprawdziwe dane dotyczące swojej zdolności kredytowej, sytuacji finansowej lub celu, dla którego potrzebuje środków finansowych. Czy za takie działanie na gruncie polskiego prawa można iść do więzienia?
Wyłudzenie kredytu
Procedura wyłudzenia kredytu rozpoczyna się zwykle od podania fałszywych informacji. Przestępca przedstawia instytucji finansowej fałszywe dane, takie jak zafałszowane dokumenty dochodowe, fałszywe zaświadczenia o zatrudnieniu czy informacje dotyczące posiadanych majątków. Na podstawie dostarczonych informacji instytucja finansowa decyduje o przyznaniu kredytu lub pożyczki, nieświadoma fałszywości przedstawionych danych. Po otrzymaniu środków przestępca często zaczyna spłacać raty kredytu, ale w pewnym momencie zaprzestaje takich działań, pozostawiając instytucję finansową z niespłaconym kredytem.
Jeśli chodzi o przyczyny wyłudzenia kredytu, to często to osoby znajdujące się w trudnej sytuacji finansowej podejmują próby wyłudzenia kredytu jako sposób na uzyskanie szybkich środków. Niektóre osoby nieposiadające zdolności kredytowej próbują obejść system, prezentując fałszywe informacje, aby uzyskać pożądane finansowanie. Poza tym, przestępcy często podejmują takie działania w celu osiągnięcia korzyści finansowej, nie mając zamiaru faktycznej spłaty zobowiązań.
Omawiane przestępstwo generuje duże straty dla instytucji udzielającej kredytu, która może ponieść koszty związane z niespłaconymi zobowiązaniami. Przestępcy wyłudzający kredyt narażają się wtedy także na utratę zdolności kredytowej, co może wpływać na ich możliwość uzyskania finansowania w przyszłości. Mogą być oni także surowo ukarani na gruncie prawa karnego.
Odpowiedzialność karna
Na czym polega przestępstwo wyłudzenia kredytu wskazuje także art. 297 § 1 Kodeksu karnego. Zgodnie z nim, osoba, która w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi - kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji, subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub z gwarancji lub podobnego świadczenia pieniężnego na określony cel gospodarczy, instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego - przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia, podlega odpowiedniej karze.
Kara, jaka została wskazana w ustawie to pozbawienie wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Odpowiadając zatem na pytanie z tytułu artykułu – tak, za wyłudzenie kredytu można iść do więzienia. Warto także wskazać, że tej samej karze podlega osoba, która wbrew ciążącemu obowiązkowi, nie powiadamia właściwego podmiotu o powstaniu sytuacji mogącej mieć wpływ na wstrzymanie albo ograniczenie wysokości udzielonego wsparcia finansowego lub zamówienia publicznego albo na możliwość dalszego korzystania z instrumentu płatniczego. W § 3 omawianego przepisu ustawodawca przewidział jednak pewne wyłączenie – bowiem nie podlega karze, kto przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zapobiegł wykorzystaniu wsparcia finansowego lub instrumentu płatniczego, zrezygnował z dotacji lub zamówienia publicznego albo zaspokoił roszczenia pokrzywdzonego.
Z uwagi na to, w praktyce istotne jest zapobieganie i ściganie wyłudzeń kredytowych. Instytucje finansowe powinny stosować rygorystyczne procedury weryfikacyjne podczas oceny wniosków kredytowych, aby minimalizować ryzyko wyłudzeń. Także edukacja dotycząca odpowiedzialnego zarządzania finansami może pomóc w zmniejszeniu liczby osób decydujących się na oszustwa w celu uzyskania kredytu. Samo zaś skuteczne ściganie wyłudzeń kredytowych jest kluczowe, aby odstraszyć potencjalnych przestępców i utrzymać bezpieczeństwo systemu finansowego.
Podsumowując zatem, wyłudzenie kredytu to poważne przestępstwo, które generuje liczne negatywne skutki zarówno dla instytucji finansowej, jak i dla przestępcy. Skuteczne procedury weryfikacyjne, edukacja finansowa oraz surowe kary są kluczowe dla zapobiegania i zwalczania tego rodzaju oszustw. Przyjęcie prewencyjnych i ścigających działań jest niezbędne w utrzymaniu integralności systemu finansowego i ochronie uczciwych uczestników rynku finansowego.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego i wyłudzenia kredytu
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Adopcja zagraniczna to proces, w którym rodzice z jednego kraju przyjmują do swojej rodziny dziecko pochodzące z innego kraju. Jest to skomplikowany proces, który obejmuje różnorodne aspekty prawne, społeczne i emocjonalne. Na czym polega zatem taki proces adopcji zagranicznej i jak został uregulowany w polskim prawie?
Etapy adopcji, zalety i trudności
Sama adopcja zagraniczna dzieli się na kilka etapów, a pierwszym z nich jest podjęcie odpowiedniej decyzji oraz przygotowanie do tego procesu. Rodzice zainteresowani adopcją zagraniczną decydują się na ten krok i przystępują do przygotowań, które obejmują badania psychologiczne, szkolenia oraz zdobycie niezbędnej wiedzy na temat procedur adopcyjnych. Wybór kraju, z którego chcą adoptować dziecko, jest kluczowym krokiem. Jest to zazwyczaj związane z własnymi preferencjami, możliwościami finansowymi oraz uwarunkowaniami prawno-społecznymi danego kraju. Adopcja zagraniczna wymaga także przestrzegania prawa zarówno kraju przyjmującego, jak i kraju pochodzenia dziecka. Procedury te obejmują często zatwierdzenie dokumentów, przeprowadzenie badań środowiskowych oraz zastosowanie się do przepisów dotyczących adopcji. Po przyjęciu dziecka do rodziny rozpoczyna się okres adaptacji, który wymaga cierpliwości, zrozumienia i wsparcia dla dziecka dostosowującego się do nowego środowiska.
Jeśli chodzi o zalety takiego rodzaju adopcji, to adopcja zagraniczna umożliwia dzieciom z krajów o trudnych warunkach życiowych znalezienie domu, rodziny i szansy na lepszą przyszłość. Adoptujące rodziny i adoptowane dzieci mają zaś okazję do zetknięcia się z różnymi kulturami, co może przyczynić się do wzrostu tolerancji i zrozumienia dla innych narodowości. Rozwiązanie takie może być jednak także obarczone trudnościami. Dzieci adoptowane mogą napotykać trudności związane z adaptacją do nowego kraju, kultury, języka i środowiska rodziny adopcyjnej. Proces adopcji zagranicznej jest również często długi, skomplikowany i kosztowny. Biurokracja oraz różnice kulturowe mogą natomiast utrudnić proces adopcyjny.
Przyczyny i skutki, adopcja zagraniczna w polskim prawie
Wśród przyczyn adopcji zagranicznej wskazuje się zaś m,in. brak możliwości adopcji w kraju. Niektóre pary decydują się na adopcję zagraniczną z powodu trudności związanych z uzyskaniem zgody na adopcję w swoim kraju. Pary mogą także decydować się na adopcję zagraniczną z motywacji chęci pomocy dzieciom pochodzącym z krajów dotkniętych ubóstwem, wojnami czy kryzysami humanitarnymi. Taki rodzaj adopcji niesie za sobą także odpowiednie skutki – często jest to poprawa warunków życiowych dziecka, które zostało adoptowane, a co może wpływać pozytywnie na jego rozwój fizyczny, emocjonalny i społeczny.
W polskim Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym instytucja adopcji zagranicznej została wskazana w art. 114(2). Zgodnie z § 1 tego artykułu, przysposobienie, które spowoduje zmianę dotychczasowego miejsca zamieszkania przysposabianego w Rzeczypospolitej Polskiej na miejsce zamieszkania w innym państwie, może nastąpić wówczas, gdy tylko w ten sposób można zapewnić przysposabianemu odpowiednie zastępcze środowisko rodzinne. Nie jest to zatem łatwy proces, a aby adoptować dziecko z Polski (tak, aby zamieszkało one na terytorium innego państwa) konieczne jest spełnienie odpowiednich wymogów – w tym udowodnienie, że w inny sposób nie można zapewnić osobie adoptowanej właściwego środowiska rodzinnego.
Warto jednak wskazać, że zgodnie z § 2 wskazanego przepisu omawiana regulacja nie ma jednak zastosowania, jeżeli między przysposabiającym a przysposabianym istnieje stosunek pokrewieństwa lub powinowactwa albo gdy przysposabiający już przysposobił siostrę lub brata przysposabianego. Z uwagi na to, proces adopcji zagranicznej może być łatwiejszy i nie trzeba spełniać w/w przesłanki, jeśli osoba adoptowana związana jest z osobą, która chce ją adoptować stosunkiem pokrewieństwa lub powinowactwa, ewentualnie wcześniej doszło do przysposobienia jego rodzeństwa.
Reasumując, adopcja zagraniczna to złożony proces, który przynosi zarówno korzyści, jak i wyzwania. Pomaga ona dzieciom w trudnych sytuacjach, ale jednocześnie wymaga od rodziców dużego zaangażowania, cierpliwości i otwartości na różnorodność. Wartością nadrzędną jest jednak dawanie szansy na lepsze życie dzieciom, które znalazły się w trudnej sytuacji życiowej. Wymaga to także spełnienia odpowiednich warunków wynikających z obowiązujących przepisów prawnych.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i adopcji zagranicznej
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Kradzież drzew z lasu to działanie, które może mieć negatywne konsekwencje dla środowiska naturalnego, gospodarki leśnej i społeczności lokalnych. Czy wiesz jednak, że kradzież z drzewa z lasu jest także jednym z przestępstw, wskazanych na gruncie polskiego Kodeksu karnego?
Kradzież drzewa z lasu
Kradzież drzew z lasu może dotyczyć zarówno pojedynczych drzew, jak i masowych wycinek, co powoduje znaczne straty dla lasów. Nielegalna wycinka prowadzona jest często bez żadnych zezwoleń lub z naruszeniem przepisów ochrony środowiska, co powoduje degradację lasu i utratę różnorodności biologicznej. Kradzież drzew z lasu powoduje także straty ekonomiczne dla przedsiębiorstw leśnych, mogących prowadzić do utraty miejsc pracy i obniżenia dochodów. Nadto, społeczności lokalne związane z leśnictwem mogą ponosić straty w wyniku kradzieży, co wpływa na ich byt i funkcjonowanie.
Jeśli chodzi zaś o przyczyny kradzieży drzew, to głównie jest to zysk finansowy - nielegalna wycinka drzew często jest motywowana chęcią szybkiego zysku poprzez sprzedaż drewna. Często tereny leśne są obszarami trudno dostępnymi i nienadzorowanymi, co ułatwia nielegalne działania.. Z uwagi na to wzmożony nadzór, kontrola oraz patrole leśne mogą zmniejszyć skalę kradzieży drzew z lasu. Do tego programy edukacyjne i podnoszenie świadomości społecznej mogą zmienić postawy i podkreślić znaczenie ochrony lasów.
Przestępstwo i kara
Kradzież drzewa z lasu stanowi także przestępstwo na gruncie polskiego Kodeksu karnego (KK). Zgodnie bowiem z art. 290 § 1 KK, kto w celu przywłaszczenia dopuszcza się wyrębu drzewa w lesie, podlega odpowiedzialności jak za kradzież. Kradzież została wskazana na gruncie art. 278 § 1 KK, według którego osoba, któ®a zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Dodatkowo, w razie skazania za wyrąb drzewa albo za kradzież drzewa wyrąbanego lub powalonego, sąd orzeka na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę w wysokości podwójnej wartości drzewa. Oprócz zatem kary pozbawienia wolności, sprawca może także ponieść odpowiedzialność finansową w postaci konieczności zapłat nawiązki za drzewo.
Wobec tego, w polskim prawie karnym kradzież drzewa z lasu jest traktowana jako przestępstwo związane z bezprawnym pozyskiwaniem zasobów leśnych. Obejmuje ona działania polegające na nielegalnej wycince czy też kradzieży drzewa. Mimo tego, została ona umieszczona w rozdziale dotyczącym przestępstw przeciwko mieniu, nie zaś np. przeciwko środowisku naturalnemu. Pojęcie lasu definiuje zaś art. 3 ustawy o lasach jako:
1) grunt o zwartej powierzchni co najmniej 0,10 ha, pokryty roślinnością leśną (uprawami leśnymi) – drzewami i krzewami oraz runem leśnym – lub przejściowo jej pozbawiony:
- a) przeznaczony do produkcji leśnej lub
- b) stanowiący rezerwat przyrody, lub wchodzący w skład parku narodowego, albo
- c) wpisany do rejestru zabytków;
2) związany z gospodarką leśną, zajęty pod wykorzystywane dla potrzeb gospodarki leśnej: budynki i budowle, urządzenia melioracji wodnych, linie podziału przestrzennego lasu, drogi leśne, tereny pod liniami energetycznymi, szkółki leśne, miejsca składowania drewna, a także wykorzystywany na parkingi leśne i urządzenia turystyczne.
Jeśli wycięcie drzewa ma na celu jego przywłaszczenie i odbywa się poza wyznaczonym terenem, to uznaje się to za zwykłą kradzież. Natomiast samym wykonawczym w tym wypadu jest usunięcie drzewa – co oznacza oderwanie go od naturalnego podłoża, do którego jest przyczepione. Usunięcie obejmuje nie tylko odcięcie pnia przy pomocy narzędzi, takich jak siekiera lub piła, ale także na przykład wyciągnięcie drzewa z korzeniami lub wykopanie go. Jest to przestępstwo powszechne i kierunkowe. Omawiany czyn zabroniony można popełnić tylko umyślnie, w zamiarze bezpośrednim.
Reasumując, kradzież drzew z lasu może stanowić przestępstwo, które negatywnie wpływa na środowisko, gospodarkę leśną i społeczności lokalne. Zapobieganie temu zjawisku wymaga połączenia działań nadzorczych, edukacyjnych i prawniczych. Ochrona lasów i ich zasobów to istotny element dbałości o środowisko naturalne oraz gospodarkę zrównoważoną.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Na początku warto wspomnieć, że ważne jest zrozumienie, że kwestie prawne dotyczące ograniczania czy też pozbawienia kontaktów z dzieckiem byłego partnera są złożone i różnią się w zależności od okoliczności danego przypadku. Prawo rodzinne skupia się na zapewnieniu najlepszego interesu dziecka, a nie na zaspokajaniu interesów rodziców. Często pojawia się jednak pytanie – jak można pozbawić kontaktów z dzieckiem byłego partnera w przypadku zagrożenia dobra dziecka?
Zakazanie kontaktów
W praktyce często jest zalecane rozpoczęcie od próby mediacji lub negocjacji, by osiągnąć porozumienie co do kontaktów z dzieckiem. Wspierane porozumienie może być bardziej satysfakcjonujące i mniej konfliktowe dla wszystkich zaangażowanych stron. Jeśli istnieje natomiast np. dowód na to, że kontakt byłego partnera jest szkodliwy dla dziecka (np. przemoc domowa), można ubiegać się o odpowiednie orzeczenie sądowe, który ogranicza lub pozbawia kontaktów byłego partnera z dzieckiem.
Istotne jest gromadzenie dowodów na fakt, że kontakt z byłym partnerem może być szkodliwy dla dziecka. Mogą to być świadectwa, nagrania, zeznania świadków lub inne dokumenty potwierdzające taką tezę. Sąd zawsze stara się działać w najlepszym interesie dziecka. Dlatego ważne jest przedstawienie dowodów na to, że ograniczenie kontaktu z byłym partnerem jest w interesie dziecka. Nadto, w przypadkach, gdy istnieje bezpośrednie zagrożenie dla dziecka, współpraca z organami prawa (np. policją, opiekunami społecznymi) może być niezbędna.
Zabronienie kontaktów z dzieckiem byłemu partnerowi
Jeśli chodzi zaś o samą procedurę zakazania (pozbawienia) kontaktów z dzieckiem byłego partnera, to proces ten zazwyczaj rozpoczyna się od wniesienia odpowiedniego wniosku do sądu. Wniosek taki jest zwykle składany przez jednego z rodziców, w którym wnioskujemy o pozbawienie kontaktów drugiego rodzica. Kodeks rodzinny i opiekuńczy w zakresie przesłanek pozbawienia kontaktów nie wskazuje nam zbyt wiele – mowa jest tutaj o jednym przepisie, tj. art. 113(3) Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgodnie z którym jeżeli utrzymywanie kontaktów rodziców z dzieckiem poważnie zagraża dobru dziecka lub je narusza, sąd zakaże ich utrzymywania.
O czym warto pamiętać, to fakt, iż sąd opiekuńczy, orzekając w sprawie kontaktów z dzieckiem, może zobowiązać rodziców do określonego postępowania, w szczególności skierować ich do placówek lub specjalistów zajmujących się terapią rodzinną, poradnictwem lub świadczących rodzinie inną stosowną pomoc z jednoczesnym wskazaniem sposobu kontroli wykonania wydanych zarządzeń. Ponadto, sąd opiekuńczy może również zmienić rozstrzygnięcie w sprawie kontaktów, jeżeli wymaga tego dobro dziecka (np. jeśli zapadło ono wcześniej w wyroku rozwodowym albo innym orzeczeniu).
Wreszcie, jeśli sąd wyda decyzję ograniczającą lub pozbawiającą kontaktów, ważne jest przestrzeganie tych postanowień i dokładne dokumentowanie wszystkich wydarzeń związanych z kontaktem dziecka z byłym partnerem. Na podstawie zebranych dowodów oraz analizy sytuacji sąd podejmuje bowiem decyzję, czy ograniczyć lub zakazać kontaktów z daną osobą. Decyzja ta jest oparta na zasadzie ochrony interesu dziecka i jego dobrostanu.
Postępowania w sprawie kontaktów mogą być emocjonalnie trudne i czasochłonne. Ważne jest zachowanie spokoju i skupienie się na najlepszym interesie dziecka. W wielu przypadkach, jeśli istnieje ryzyko dla bezpieczeństwa dziecka, najlepszym rozwiązaniem jest skonsultowanie się z prawnikiem oraz specjalistą od spraw rodzinnych, aby uzyskać konkretne porady dotyczące danej sytuacji. Ostatecznie, każda sytuacja jest inna i wymaga indywidualnego podejścia. W przypadku trudności w relacji z byłym partnerem i jego kontaktem z dzieckiem, zawsze warto uzyskać profesjonalną poradę prawną, by móc podjąć najodpowiedniejsze kroki zgodnie z obowiązującym prawem rodzinnym.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i kontaktów
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.a
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Paserstwo w dużym skrócie stanowi przestępstwo polegające na nabywaniu, przechowywaniu, przekazywaniu lub wprowadzaniu do obrotu przedmiotów uzyskanych w sposób nielegalny lub w sposób sprzeczny z prawem. Na czym ono jednak dokładnie polega, jakie są jego rodzaje oraz co grozi za popełnienie tego czynu?
Paserstwo – rodzaje, przykłady
Paserstwo jest przestępstwem, które może polegać np. na nielegalnym handlu lub pomocy w obrocie przedmiotami, które zostały uzyskane w wyniku kradzieży, rozboju, oszustwa lub innych przestępstw mających na celu zdobycie majątku. Paserstwo swoim zakresem może obejmować różnego rodzaju działania takie jak np.:
- Nabywanie - kupowanie przedmiotów, pomimo wiedzy lub podejrzenia, że pochodzą one z przestępstwa.
- Przechowywanie - trzymanie w posiadaniu, skrycie lub przechowywanie przedmiotów zdobytych nielegalnie.
- Przekazywanie i wprowadzanie do obrotu – tj. odsprzedawanie lub przekazywanie przedmiotów, które zostały pozyskane nielegalnie, bądź uczestnictwo w procesie ich wprowadzenia na rynek.
Przykładami przedmiotów, które występują często w przypadku paserstwa, są m.in. rzeczy kradzione takie jak biżuteria, elektronika, samochody, dzieła sztuki, a czasem również broń, narkotyki albo przedmioty używane do popełnienia przestępstw. Paserstwo może także prowadzić do strat finansowych w skali makroekonomicznej, gdy nielegalny obrót wpływa na legalny rynek. Wyróżnia się jego dwa podstawowe rodzaje – tj. paserstwo umyślne oraz nieumyślne.
Odpowiedzialność karna
Paserstwo stanowi przestępstwo z negatywnymi konsekwencjami dla jednostek, społeczeństwa i gospodarki. Skutki obejmują nie tylko konsekwencje prawne, a sama walka z paserstwem wymaga skutecznych działań prawnych, edukacyjnych i prewencyjnych. Jeśli chodzi natomiast o odpowiedzialność karną za popełnienie tego czynu, to została ona określona w Polsce na gruncie ustawy Kodeks karny.
Pierwszym z omawianych jest paserstwo umyślne. W tym wypadku osoba, która rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Przestępstwo paserstwa jest zatem popełniane umyślnie, gdy sprawca ma świadomość tego, że rzecz pochodzi z czynu zabronionego. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Czym innym jest natomiast paserstwo nieumyślne. W tym przypadku osoba, która to rzecz, o której na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i może przypuszczać, że została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Paserstwo nieumyślne ma zatem miejsce wtedy, gdy sprawca nie ma świadomości, że rzecz pochodzi z czynu zabronionego, pomimo tego, że może i powinien to przypuszczać. W wypadku natomiast znacznej wartości rzeczy, o której mowa wcześniej, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Zapobieganie paserstwu może obejmować działania takie jak wzmacnianie kontroli nad obrotem różnego rodzaju majątkiem czy też działania na szczeblu międzynarodowym w celu zwalczania przestępczości zorganizowanej i handlu nielegalnymi przedmiotami. Ważna jest także edukacja i świadomość społeczna – czyli informowanie społeczeństwa o konsekwencjach paserstwa oraz promowanie uczciwego obrotu majątkiem. Wobec tego, paserstwo stanowi poważne zagrożenie dla porządku publicznego i gospodarki. Działania mające na celu zapobieganie i zwalczanie tego przestępstwa wymagają współpracy organów ścigania, edukacji społeczeństwa oraz stosowania surowych kar dla osób zaangażowanych w nielegalny handel przedmiotami pochodzącymi z przestępstw.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego i paserstwa
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Adopcja w Polsce to kompleksowy temat, obejmujący wiele aspektów społecznych, emocjonalnych i prawnych. Adopcja jest procesem, który umożliwia osobom, które nie są biologicznymi rodzicami, stanie się prawnymi rodzicami dziecka poprzez wydanie przez sąd orzeczenia o przysposobieniu. W jaki sposób można jednak adoptować dziecko według przepisów polskiego prawa?
Adopcja, czyli przysposobienie
Adopcja nazywana jest także przysposobieniem. Przyczyn takiej adopcji może być wiele. Może to być np. problem bezdzietności - niepłodność lub problemy zdrowotne mogą prowadzić do decyzji o adopcji jako alternatywy dla biologicznego rodzicielstwa. Poza tym, może to być także chęć opieki nad dziećmi porzuconymi - dzieci mogą być porzucane z różnych powodów, a adopcja staje się rozwiązaniem dla tych bez opieki. Czasami rodzice nie są w stanie zapewnić dzieciom odpowiedniej opieki ze względu na biedę, uzależnienia lub problemy zdrowotne.
Adopcja niesie ze sobą określone skutki. Nowa rodzina może zapewnić stabilność emocjonalną, edukacyjną i społeczną. Jednakże, adaptacja do nowego środowiska może być trudna. Dla rodziców adopcyjnych zaś adopcja może spełniać ich pragnienie posiadania dziecka i prowadzić do pełnienia roli rodzica, ale może też być wyzwaniem w zakresie wychowania dziecka ze specyficznymi potrzebami. Skutkiem dla społeczeństwa jest zaś poprawa losu dzieci i wsparcie instytucji adopcyjnych ma pozytywny wpływ na społeczeństwo jako całość.
Kiedy można adoptować dziecko w Polsce?
Adopcja w Polsce jest regulowana przez prawo i wymaga przejścia przez wiele etapów, w tym badania kwalifikacyjne, szkolenia, oraz procedurę sądową. Rodzice adopcyjni muszą zgromadzić dokumentację, udowodnić swoją zdolność do opieki nad dzieckiem i przejść przez wiele etapów biurokratycznych. Instytucje adopcyjne starają się dopasować dziecko do odpowiedniej rodziny, biorąc pod uwagę wiek, potrzeby, preferencje rodziców i dzieci.
Według Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, przysposobić można osobę małoletnią, tylko dla jej dobra. Wymaganie małoletności powinno być spełnione w dniu złożenia wniosku o przysposobienie. Przysposobić może osoba mająca pełną zdolność do czynności prawnych, jeżeli jej kwalifikacje osobiste uzasadniają przekonanie, że będzie należycie wywiązywała się z obowiązków przysposabiającego oraz posiada opinię kwalifikacyjną oraz świadectwo ukończenia szkolenia organizowanego przez ośrodek adopcyjny, o którym mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, chyba że obowiązek ten jej nie dotyczy. Do tego, przepisy wskazują, iż między przysposabiającym a przysposobionym powinna istnieć odpowiednia różnica wieku.
Przysposobić wspólnie mogą tylko małżonkowie. Przysposobienie ma skutki przysposobienia wspólnego także wtedy, gdy osoba przysposobiona przez jednego z małżonków zostaje następnie przysposobiona przez drugiego małżonka. Co ważne, przysposobienie przez jednego z małżonków nie może nastąpić bez zgody drugiego małżonka, chyba że ten nie ma zdolności do czynności prawnych albo że porozumienie się z nim napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody. Samo zaś przysposobienie następuje przez orzeczenie sądu opiekuńczego na żądanie przysposabiającego. Konieczne jest zatem złożenie w tym zakresie do sądu odpowiedniego wniosku. Wśród dodatkowych wymogów warto także wskazać, iż do przysposobienia potrzebna jest zgoda przysposabianego, który ukończył lat trzynaście. Sam sąd opiekuńczy powinien zaś wysłuchać przysposabianego, który nie ukończył lat trzynastu, jeżeli może on pojąć znaczenie przysposobienia.
Poza tym, warto także pamiętać, iż rodzice adopcyjni często potrzebują wsparcia emocjonalnego i praktycznego, aby sprostać wyzwaniom związanym z adopcją. Dzieci adopcyjne mogą mieć specjalne potrzeby związane z traumą, adaptacją społeczną i integracją w nowym środowisku, jednakże edukacja społeczeństwa na temat adopcji może pomóc w zmniejszeniu stereotypów i wspieraniu rodzin adopcyjnych. Z uwagi na te kwestie, adopcja w Polsce jest procesem, który łączy wiele osób i ma istotne znaczenie zarówno dla adoptowanych dzieci, jak i dla rodziców adopcyjnych oraz społeczeństwa jako całości. Wsparcie dla rodzin adopcyjnych, usprawnienie procedur adopcyjnych oraz zwiększenie świadomości społecznej są kluczowe dla poprawy tego procesu. Sam proces wymaga zaś przejścia wielu etapów, które regulowane są przez przepisy prawne.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i adopcji
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Składanie fałszywych zeznań w sądzie to w polskim prawie przestępstwo, które to może znacząco wpłynąć na proces sądowy oraz na osoby zaangażowane w daną sprawę. Jakie grożą za to jednak kary na gruncie Kodeksu karnego?
Fałszywe zeznania przed sądem
Samo składanie fałszywych zeznań oznacza świadome prezentowanie nieprawdziwych informacji, zeznań lub dowodów pod przysięgą przed sądem lub organem ścigania. Fałszywe zeznania mogą wprowadzić sąd w błąd, prowadząc do wydania niesprawiedliwego wyroku lub decyzji. Motywacje mogą być różne, od próby osłabienia pozycji przeciwnika w sporze sądowym, przez ochronę własnej osoby lub interesów, aż po skomplikowane relacje międzyludzkie. Czasem świadkowie mogą składać fałszywe zeznania pod wpływem presji, strachu lub manipulacji ze strony innych osób.
Składanie fałszywych zeznań stanowi przestępstwo na gruncie Kodeksu karnego. Osoby składające fałszywe zeznania mogą stracić wiarygodność jako świadkowie w przyszłych sprawach sądowych. Osoby w trakcie postępowania sądowego są także pytane często o to, czy nie były wcześniej karane za fałszywe zeznania. Sądy starają się gruntownie badać wszystkie dostępne dowody, aby wykryć ewentualne nieprawidłowości lub fałszywe zeznania. Jest to także związane z tym, iż sądy mają możliwość ukarania osób składających fałszywe zeznania, co stanowi ważny element odstraszający.
Kara za składanie fałszywych zeznań
W Kodeksie karnym (a dokładnie w art. 233) wskazano, iż sprawca, składając zeznanie mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Jeżeli natomiast sprawca takiego czynu zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym – wtedy podlega on karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Istotnym jest, by pamiętać. Iż warunkiem odpowiedzialności jest, aby przyjmujący zeznanie, działając w zakresie swoich uprawnień, uprzedził zeznającego o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie lub odebrał od niego przyrzeczenie. Ustawa wskazuje także, że nie podlega karze za taki czyn ten, kto składa fałszywe zeznanie, nie wiedząc o prawie odmowy zeznania lub odpowiedzi na pytania.
Dodatkowo, kto, jako biegły, rzeczoznawca lub tłumacz, przedstawia fałszywą opinię, ekspertyzę lub tłumaczenie mające służyć za dowód w postępowaniu, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. Tutaj ta odpowiedzialność w stosunku do tych osób może być zatem zaostrzona. Jednakże, jeżeli sprawca wymieniony wcześniej dokonując takiego czynu działa nieumyślnie, narażając na istotną szkodę interes publiczny, wtedy podlega on karze pozbawienia wolności do lat 3. Wreszcie, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia, jeżeli:
- fałszywe zeznanie, opinia, ekspertyza lub tłumaczenie dotyczy okoliczności niemogących mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy,
- sprawca dobrowolnie sprostuje fałszywe zeznanie, opinię, ekspertyzę lub tłumaczenie, zanim nastąpi, chociażby nieprawomocne, rozstrzygnięcie sprawy.
Edukowanie społeczeństwa na temat powagi i konsekwencji składania fałszywych zeznań może pomóc w zmniejszeniu tego rodzaju zachowań. Także wprowadzenie procedur mających na celu weryfikację zeznań oraz zachęcanie do składania prawdziwych informacji może zmniejszyć ryzyko fałszywych zeznań. Poza tym, warto także wspomnieć, że fundamentalną zasadą sądownictwa jest dążenie do ustalenia prawdy. Fałszywe zeznania są sprzeczne z tą zasadą i mogą znacznie zakłócić proces sądowy. Z uwagi na to wymaga to sankcjonowania przez prawo karne – bowiem każda osoba ma moralną i prawną odpowiedzialność za składane zeznania, które powinny być zgodne z rzeczywistością.
Reasumując, składanie fałszywych zeznań to poważny problem, który ma negatywny wpływ na sprawiedliwość i uczciwość systemu sądowego. Dlatego ważne jest, aby społeczeństwo, świadkowie i uczestnicy procesu sądowego byli świadomi konsekwencji tego rodzaju działań i ich wpływu na sprawiedliwość i zaufanie do systemu sądowego.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego i składania fałszywych zeznań
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Ograniczenie kontaktów z dzieckiem przez sąd jest kwestią bardzo delikatną i często skomplikowaną, która wymaga uwzględnienia wielu czynników. Decyzje sądowe dotyczące ograniczenia kontaktów z dzieckiem mogą być podejmowane w wielu różnego rodzaju sytuacjach. Jak można zatem ograniczyć kontakty drugiego rodzica z dzieckiem w przypadkach, kiedy jest to konieczne?
Ograniczenie kontaktów
Osoba starająca się o ograniczenie kontaktów drugiego rodzica z dzieckiem musi przedstawić przekonujące dowody i podstawy prawne. Mogą to być dowody dotyczące przemocy, zaniedbań, nadużyć substancji lub innych poważnych zagrożeń dla dobra dziecka. Często w tego typu sprawach ważne jest posiadanie wsparcia adwokata albo radcy prawnego i zbieranie dokumentacji, która potwierdza obawy i stanowi podstawę dla żądania ograniczenia kontaktów.
Głównym powodem ograniczenia kontaktów z dzieckiem przez sąd jest zazwyczaj troska o jego bezpieczeństwo. Może to dotyczyć sytuacji, gdy istnieje ryzyko przemocy fizycznej, emocjonalnej lub seksualnej ze strony jednego z rodziców lub opiekunów. Takie sytuacje mogą także prowadzić do całkowitego pozbawienia możliwości kontaktów. Wysoki poziom konfliktu między rodzicami może być również czynnikiem branym pod uwagę przez sąd. Jeśli konflikty te zagrażają emocjonalnemu lub psychologicznemu dobru dziecka, sąd może podjąć decyzję o ograniczeniu kontaktów. Sąd może ograniczyć także kontakt z rodzicem np. jeśli istnieje uzasadnione zaniepokojenie co do wpływu tego kontaktu na zdrowie fizyczne lub emocjonalne dziecka, na przykład w przypadku nadużywania substancji psychoaktywnych przez rodzica.
Jak ograniczyć kontakty drugiego rodzica z dzieckiem?
Zasadą jest w tym przypadku, iż jeżeli wymaga tego dobro dziecka, sąd opiekuńczy ograniczy utrzymywanie kontaktów rodziców z dzieckiem. Sąd opiekuńczy może w szczególności:
- zakazać spotykania się z dzieckiem,
- zakazać zabierania dziecka poza miejsce jego stałego pobytu,
- zezwolić na spotykanie się z dzieckiem tylko w obecności drugiego z rodziców albo opiekuna, kuratora sądowego lub innej osoby wskazanej przez sąd,
- ograniczyć kontakty do określonych sposobów porozumiewania się na odległość,
- zakazać porozumiewania się na odległość.
W tego typu sprawie sąd dokładnie bada dostępne dowody, w tym opinie ekspertów, opinie biegłych i inne informacje związane z dobrostanem dziecka. Zarówno rodzice, jak i dziecko (w zależności od wieku) mogą być wysłuchani przez sąd, aby wyrazić swoje zdanie w sprawie ograniczenia kontaktów. Sąd podejmuje ostateczną decyzję uwzględniając najlepsze interesy dziecka. Celem jest zapewnienie dziecku stabilności, bezpieczeństwa i odpowiedniej opieki. Wówczas sąd może określić konkretne miejsca lub warunki, w których odbywają się kontakty, aby zapewnić bezpieczeństwo dziecka, na przykład kontakt w obecności trzeciej osoby lub w określonym miejscu.
Konieczne w tym zakresie jest złożenie odpowiedniego wniosku o ograniczenie kontaktów drugiego rodzica z dzieckiem. Należy go złożyć do sądu rodzinnego, który podejmie decyzję w tym zakresie. Wniosek taki może być złożony zarówno w trakcie procesu rozwodowego, jak i po jego zakończeniu (np. w celu zmiany tego wyroku). Opłata od wniosku o zmianę wyroku rozwodowego (np. w zakresie ograniczenia kontaktów) wynosi 100 zł.
Ograniczenie kontaktów z rodzicem może mieć znaczący wpływ na dziecko, zarówno emocjonalnie, jak i psychologicznie. Ważne jest zapewnienie wsparcia i opieki psychologicznej dla dziecka w takich sytuacjach.: Decyzje sądowe dotyczące ograniczenia kontaktów mogą być modyfikowane w przyszłości, jeśli sytuacja się zmieni. Na przykład, jeśli rodzic wykaże poprawę i będzie mógł zapewnić bezpieczne środowisko dla dziecka. Ostatecznie, celem sądu jest zawsze zabezpieczenie najlepszego interesu dziecka, zapewniając mu bezpieczeństwo, zdrowie i odpowiednią opiekę. Ograniczenie kontaktów z dzieckiem jest decyzją trudną, ale w niektórych przypadkach konieczną dla zapewnienia jego dobra.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i ograniczenia kontaktów
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Sfałszowanie dokumentu to przestępstwo przewidziane w polskim prawie karnym, a jego kwalifikacja i sankcje są określone w Kodeksie Karnym. Samo sfałszowanie dokumentu jest kwalifikowane jako przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów. Jaka grozi za to odpowiedzialność karna?
Sfałszowanie dokumentu
Kodeks karny przy fałszerstwie dokumentów (art. 270 KK) wskazuje, iż karze z tytułu popełnienia tego przestępstwa podlega osoba, która w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa. Podrabianiem jest nadanie jakiemuś przedmiotowi (np. pismu) pozorów dokumentu w celu wywołania wrażenia, że zawarta w nim treść pochodzi od wymienionego w nim wystawcy, podczas gdy w rzeczywistości tak nie jest. Przerobienie polega na zmianie treści istniejącego, autentycznego dokumentu - może polegać m.in. na dokonaniu skreśleń, dopisków, wymazań. „Użycie za autentyczny” to zaś przedstawienie lub przedłożenie podrobionego czy przerobionego dokumentu osobie prywatnej albo instytucji, czyli wykorzystywanie funkcji, jakie może pełnić taki podrobiony czy przerobiony dokument.
Definicja dokumentu została zaś wskazana w art. 115 § 14 KK, według którego dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne.
Jako przykłady sfałszowania dokumentu można wskazać natomiast:
- podrobienie podpisu – tj. podrobienie czyjeś sygnatury lub podpisu pod dokumentem,
- zmiana treści dokumentu – czyli zmiana danych w dokumencie w taki sposób, aby wprowadzić kogoś w błąd co do jego treści,
- stworzenie fałszywego dokumentu – tzn. utworzenie całkowicie fałszywego dokumentu, który ma wyglądać na autentyczny.
Odpowiedzialność karna
Jeśli chodzi zaś o odpowiedzialność karną, to osoba, która w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Jest to zatem stosunkowo surowa kara. Tej samej karze podlega, kto wypełnia blankiet, opatrzony cudzym podpisem, niezgodnie z wolą podpisanego i na jego szkodę albo takiego dokumentu używa. Kodeks przewiduje w tym przypadku tzw. wypadek mniejszej wagi – bowiem w wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Co ciekawe, karalne jest także samo przygotowanie do popełnienia wskazanego przestępstwa. Kto bowiem czyni przygotowania do tego przestępstwa, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Szczególny rodzaj odpowiedzialności ustawodawca przewidział natomiast za fałszerstwo materialne dokumentów, jakimi są faktury (art. 270a KK). Zgodnie z tą regulacją, osoba, która w celu użycia za autentyczną, podrabia lub przerabia fakturę w zakresie okoliczności faktycznych mogących mieć znaczenie dla określenia wysokości należności publicznoprawnej lub jej zwrotu albo zwrotu innej należności o charakterze podatkowym lub takiej faktury jako autentycznej używa, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Tutaj ta odpowiedzialność karna jest zatem jeszcze wyższa (zaostrzona). Co więcej, jeżeli sprawca dopuszcza się takiego wobec faktury lub faktur, zawierających kwotę należności ogółem, której wartość lub łączna wartość jest większa niż pięciokrotność kwoty określającej mienie wielkiej wartości, albo z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu – to wtedy podlega on karze pozbawienia wolności od lat 3 aż do 20 lat!
Z uwagi na to, sfałszowanie dokumentu jest przestępstwem o znaczącym znaczeniu ze względu na destabilizację zaufania do dokumentów oficjalnych i wiarygodności dokumentacji. Przepisy prawne przewidują surowe kary dla osób dopuszczających się tego rodzaju czynów, ponieważ ma to poważne konsekwencje dla funkcjonowania społeczeństwa i prawa. Warto wobec tego zawsze działać zgodnie z prawem, respektując integralność dokumentów i dokumentacji oficjalnej. W innym wypadku możemy narazić się bowiem na odpowiedzialność karną z tego tytułu.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego i sfałszowania dokumentu
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
W wyroku rozwodowym sądy orzekają o kontaktach rodziców z dzieckiem. Jednakże warto pamiętać, że po rozwodzie zmiana warunków kontaktów z dzieckiem także jest możliwa. Proces ten może być zawiły, ale w Polsce prawo daje możliwość modyfikacji orzeczenia dotyczącego opieki nad dziećmi. Jak to wygląda w praktyce?
Kontakty z dzieckiem
Na początku warto wspomnieć, że niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Kontakty z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej.
Kontakty rodziców z dzieckiem stanowią istotny element w życiu dziecka, szczególnie w przypadku rozwodów lub separacji rodziców. Regularna i pozytywna komunikacja między rodzicami odnośnie potrzeb i postępów dziecka jest kluczowa dla utrzymania stabilności i harmonii w życiu dziecka. Dla dobra dziecka istotne jest zaś utrzymanie stabilności w planach kontaktów, aby stworzyć przewidywalne i bezpieczne warunki dla jego rozwoju. Samo zaś ustalanie i utrzymywanie kontaktów powinno być oparte na współpracy, szacunku i głównie uwzględnianiu dobra dziecka, co może wymagać elastyczności i otwartości na zmiany, by sprostać zmieniającym się potrzebom dziecka w różnych etapach jego życia.
Zasadą jest także, że jeżeli dziecko przebywa stale u jednego z rodziców, sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem przez drugiego z nich rodzice określają wspólnie, kierując się dobrem dziecka i biorąc pod uwagę jego rozsądne życzenia; w braku porozumienia rozstrzyga sąd opiekuńczy. Przy procesie rozwodowym zwykle takie regulacje zawierane są na gruncie wyroku rozwodowego. Nie oznacza to jednak, że takie kontakty ustalone są jednorazowo z góry na stałe i nie można ich zmienić.
Zmiana kontaktów z dzieckiem po rozwodzie
Zmiana kontaktów wskazanych w wyroku rozwodowym jest możliwa po upływie określonego czasu z wielu powodów. Wniosek o zmianę warunków kontaktów z dzieckiem powinien być oparty na istotnej zmianie okoliczności od czasu wydania poprzedniego orzeczenia. W przedmiocie zmiany wskazanych kontaktów decyduje każdorazowo sąd – przy tym zawsze kieruje się dobrem dziecka, a więc zmiana warunków kontaktów musi służyć jego najlepszemu interesowi. Podstawą do zmiany orzeczenia sądowego jest dobro dziecka – gdyż zgodnie z art. 113(5) Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, Sąd opiekuńczy może zmienić rozstrzygnięcie w sprawie kontaktów, jeżeli wymaga tego dobro dziecka.
Jest to związane z tym, że tylko sąd może zmienić poprzednie orzeczenie sądowe zapadłe w danej sprawie. Wniosek o uregulowanie kontaktów z dzieckiem wymaga uiszczenia opłaty stałej w wysokości 100 zł, którą należy uiścić na rachunek bankowy sądu właściwego do rozpoznania przedmiotowej sprawy.
Cała procedura odbywa się na podstawie złożenia właściwego wniosku w tym zakresie. Wniosek o zmianę umowy o kontakty z dzieckiem należy złożyć do sądu rodzinnego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania dziecka. Osoba zainteresowana składa wniosek do sądu, wyjaśniając przyczyny proponowanej zmiany. Następnie sąd rozpatruje wniosek i zwykle zwołuje rozprawę, na której strony przedstawiają swoje argumenty. W niektórych przypadkach może także dojść do wysłuchania małoletniego, którego dotyczy wniosek o zmianę kontaktów. Po wysłuchaniu argumentów obu stron (zwykle jest to matka i ojciec dziecka), sąd podejmuje decyzję co do zmiany warunków kontaktów z dzieckiem.
Wobec tego, zmiana warunków kontaktów z dzieckiem po rozwodzie jest możliwa, jednak wymaga starannego przemyślenia i argumentacji, aby przekonać sąd o potrzebie tych zmian. Wszelkie zmiany muszą być zgodne z dobrem dziecka i muszą wynikać z istotnych zmian okoliczności. Warto zasięgnąć porady prawnika specjalizującego się w sprawach rodzinnych, aby zrozumieć proces i jak najlepiej reprezentować swoje interesy oraz interes dziecka przed sądem.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i kontaktów
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Rozpijanie małoletniego stanowi w polskim porządku prawnym przestępstwo związane z narażeniem osoby nieletniej na spożywanie alkoholu. Zgodnie z polskim prawem karnym, takie działanie jest zakazane ze względu na ochronę zdrowia i bezpieczeństwa nieletnich. Na czym polega zatem rozpijanie małoletniego i co za to grozi na gruncie prawa karnego?
Rozpijanie małoletniego
Jeśli chodzi o definicję rozpijania małoletniego, to można wskazać, że rozpijanie małoletniego polega na dostarczaniu alkoholu lub umożliwianiu spożywania alkoholu osobie poniżej 18. roku życia. Dotyczy to osób, które są w grupie szczególnie chronionej przed spożywaniem alkoholu ze względu na ich rozwój fizyczny i psychiczny. Co ważne, nie musi być to spożycie dużej ilości alkoholu. Wystarczy umożliwianie nieletniemu wypicia nawet niewielkiej ilości trunku. Napojem alkoholowym jest zaś produkt przeznaczony do spożycia zawierający alkohol etylowy pochodzenia rolniczego w stężeniu przekraczającym 0,5% objętościowych alkoholu.
Celem takich regulacji jest oczywiście ochrona nieletnich, a także ich zdrowie i bezpieczeństwo. Jest to swoista ochrona nieletnich ustalona przez ustawodawcę przed negatywnymi skutkami spożycia alkoholu, które mogą mieć znaczący wpływ na ich zdrowie i rozwój. Nakładając sankcje za rozpijanie małoletnich, prawo karne stawia na odpowiedzialność osób dorosłych za przyczynianie się do szkodliwych zachowań nieletnich. Dotyczy to osób poniżej 18 roku życia.
Co ważne, większość autorów zasadnie przyjmuje, że znamię „rozpija” wymaga dla jego realizacji wielości zachowań sprawcy. Rozpijanie nieletniego z art. 208 k.k. to zatem wielokrotne, powtarzające się zachowanie sprawcy, a nie jednorazowe podanie małoletniemu alkoholu do spożycia. Jest to przestępstwo z abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo, czyli przestępstwo formalne. Sprawcą tego przestępstwa może być każdy (przestępstwo powszechne). Czyn ten może być popełniony umyślnie z zamiarem zarówno bezpośrednim, jak i ewentualnym.
Odpowiedzialność karna
Osoba podejrzana o rozpijanie małoletniego może być pociągnięta do odpowiedzialności karnej, a sama sprawa być przedmiotem postępowania karnego. Nadto, w przypadku działania w miejscu publicznym lub w lokalu gastronomicznym, mogą zostać również nałożone sankcje administracyjne na właściciela lokalu. Zgodnie bowiem z art. 208 Kodeksu karnego - kto rozpija małoletniego, dostarczając mu napoju alkoholowego, ułatwiając jego spożycie lub nakłaniając go do spożycia takiego napoju, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Dostarczanie alkoholu do nieletniego obejmuje wszelkie możliwe sposoby przekazywania alkoholu młodocianym, zarówno w formie płatnej, jak i nieodpłatnej, bezpośrednio lub pośrednio. Ułatwianie spożycia oznacza zaś tworzenie okoliczności sprzyjających spożyciu alkoholu przez osobę nieletnią, na przykład poprzez zakup alkoholu dla niej, udostępnienie miejsca do spożycia alkoholu czy udzielenie wskazówek, jak zdobyć alkohol. Natomiast ostatnia z czynności, tj. nakłanianie polega na zachęcaniu, namawianiu lub proszeniu nieletniego o spożycie alkoholu.
Rozpijanie małoletnich to problem o szerokim spektrum skutków, zarówno dla jednostek, jak i społeczeństwa jako całości. Spożycie alkoholu w okresie wzrastania może zakłócić rozwój fizyczny, neurologiczny i psychospołeczny. Do tego wczesne rozpoczęcie picia zwiększa ryzyko uzależnienia od alkoholu w przyszłości. Poza tym, spożycie alkoholu może prowadzić do obniżenia osiągnięć szkolnych, absencji, czy problemów z koncentracją. Małoletnie osoby pod wpływem alkoholu mogą podejmować ryzykowne zachowania, takie jak agresja, nieodpowiedzialne zachowania seksualne czy też prowadzenie pojazdów. Z uwagi na to istnieje konieczność edukacji dotyczącej szkodliwości spożycia alkoholu w młodym wieku oraz prowadzenie programów profilaktycznych wśród młodzieży.
Reasumując, rozpijanie małoletniego jest przestępstwem, które ma na celu ochronę zdrowia i bezpieczeństwa nieletnich przed negatywnymi skutkami spożycia alkoholu. Zgodnie z polskim prawem karnym, osoby dopuszczające się tego przestępstwa mogą być pociągnięte do odpowiedzialności karnej z tego tytułu. Konieczne jest w tym zakresie jednak spełnienie odpowiednich przesłanek z ustawy.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego i rozpijania małoletniego
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Piecza zastępcza w polskim prawie rodzinnym odgrywa istotną rolę w sytuacjach, gdy dziecko nie może pozostać pod opieką własnych rodziców z różnorodnych powodów. Może to wynikać z zaniedbania, przemocy domowej, trudności w wypełnianiu obowiązków opiekuńczych lub innych przyczyn, które uniemożliwiają właściwe zapewnienie opieki dziecku. Jak tę materię reguluje jednak polskie prawo rodzinne i opiekuńcze?
Piecza zastępcza
Obowiązek i prawo wykonywania bieżącej pieczy nad dzieckiem umieszczonym w pieczy zastępczej, jego wychowania i reprezentowania w tych sprawach, a w szczególności w dochodzeniu świadczeń przeznaczonych na zaspokojenie jego potrzeb, należą do rodziny zastępczej, prowadzącego rodzinny dom dziecka albo kierującego placówką opiekuńczo-wychowawczą, regionalną placówką opiekuńczo-terapeutyczną lub interwencyjnym ośrodkiem preadopcyjnym. Natomiast pozbawionym opieki i wychowania rodziców umieszczonym w zakładzie opiekuńczo-leczniczym, w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym lub w zakładzie rehabilitacji leczniczej, jego wychowania i reprezentowania w tych sprawach, a w szczególności w dochodzeniu świadczeń przeznaczonych na zaspokojenie jego potrzeb, należą do kierującego odpowiednio zakładem opiekuńczo-leczniczym, zakładem pielęgnacyjno-opiekuńczym lub zakładem rehabilitacji leczniczej. Pozostałe obowiązki i prawa wynikające z władzy rodzicielskiej należą do rodziców dziecka.
Umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej może nastąpić jedynie wówczas, gdy uprzednio stosowane inne środki oraz formy pomocy rodzicom dziecka, o których mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, nie doprowadziły do usunięcia stanu zagrożenia dobra dziecka, chyba że konieczność niezwłocznego zapewnienia dziecku pieczy zastępczej wynika z poważnego zagrożenia dobra dziecka, w szczególności zagrożenia jego życia lub zdrowia. Umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej wbrew woli rodziców wyłącznie z powodu ubóstwa nie jest dopuszczalne.
Ponadto, jak wskazują przepisy, dziecko umieszcza się w pieczy zastępczej do czasu zaistnienia warunków umożliwiających jego powrót do rodziny albo umieszczenia go w rodzinie przysposabiającej. Piecza zastępcza nad dzieckiem posiadającym orzeczenie o niepełnosprawności albo orzeczenie o umiarkowanym lub znacznym stopniu niepełnosprawności jest zaś powierzana przede wszystkim rodzinie zastępczej zawodowej.
Piecza zastępcza nad dzieckiem – na czym polega?
Wykonywanie pieczy zastępczej powinno się odbywać także na odpowiednich zasadach. Jedną z nich jest to, że interesy dziecka zawsze powinny znajdować się na pierwszym miejscu. Wszelkie działania podejmowane w ramach pieczy zastępczej mają na celu bowiem zapewnienie dziecku bezpieczeństwa, opieki, rozwoju i prawidłowego wychowania. W przypadku konieczności umieszczenia dziecka w pieczy zastępczej, decyzję tę podejmuje sąd opiekuńczy na podstawie analizy sytuacji rodziny i potrzeb dziecka. Zasadą jest także, iż sąd umieszcza dziecko w rodzinnej pieczy zastępczej na terenie powiatu miejsca zamieszkania dziecka. Jednak w przypadku braku możliwości umieszczenia dziecka w rodzinnej pieczy zastępczej na terenie powiatu miejsca zamieszkania dziecka lub gdyby takie umieszczenie było sprzeczne z dobrem dziecka, sąd umieszcza dziecko w rodzinnej pieczy zastępczej na terenie innego powiatu.
Nadto, w przypadku pieczy zastępczej, starania są kierowane w kierunku wsparcia rodziny biologicznej, aby możliwe było przywrócenie dziecka do własnego środowiska, jeśli warunki na to pozwolą. W zależności od sytuacji. dziecko w pieczy zastępczej może mieć prawo do kontaktu z własną rodziną, chyba że jest to sprzeczne z jego dobrem.
Osoby sprawujące pieczę zastępczą mają obowiązek dbać o dziecko, zapewniać mu bezpieczeństwo, edukację i wsparcie emocjonalne. Takie osoby są często także zobowiązane do raportowania postępów dziecka i współpracy z instytucjami nadzorującymi tę opiekę. Z uwagi na to można wskazać, że pieczę zastępczą regulują szczegółowo przepisy prawa rodzinnego i opiekuńczego w Polsce. Jej celem jest zapewnienie dziecku odpowiedniej opieki i środowiska rozwojowego w przypadku, gdy jest to niemożliwe w rodzinie biologicznej. Ostatecznym celem jest zawsze przywrócenie dziecka do własnej rodziny, o ile sytuacja ta będzie sprzyjała jego dobru.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i pieczy zastępczej
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Sąd dysponuje różnymi narzędziami i procedurami mającymi na celu ochronę dobra dziecka w sytuacjach, gdy jego bezpieczeństwo lub dobrostan są zagrożone. Dobro dziecka jest bowiem jednym z kluczowych elementów na gruncie prawa rodzinnego i jego ochrona powinna stanowić priorytet dla wielu podmiotów. Co jednak konkretnie może zrobić sąd w razie zagrożenia dobra dziecka?
Zagrożenie dobra dziecka
Na wstępie warto pamiętać, że sąd może w toku postępowania podjąć działania, aby ocenić sytuację dziecka, gdy podejrzewa się, że jego dobro jest zagrożone. Sąd może zlecić badanie środowiska rodzinnego, konsultacje z ekspertami, np. psychologami czy pracownikami socjalnymi, w celu oceny warunków życia dziecka. Sąd może także podjąć tymczasowe decyzje mające na celu zapewnienie natychmiastowej ochrony dziecka, np. ograniczenie kontaktów z osobami mogącymi stanowić zagrożenie.
W skrajnych przypadkach, gdy sytuacja dziecka jest bardzo trudna lub zagrożona, sąd może podjąć decyzję o ograniczeniu lub całkowitym odebraniu władzy rodzicielskiej. Podstawową zasadą wynikającą z art. 109 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego jest zaś to, ze jeżeli dobro dziecka jest zagrożone, to wtedy sąd opiekuńczy wyda odpowiednie zarządzenia.
Uprawnienia sądu
Jeśli chodzi zaś o poszczególne uprawnienia sądu, to sąd opiekuńczy może w szczególności:
- zobowiązać rodziców oraz małoletniego do określonego postępowania, w szczególności do pracy z asystentem rodziny, realizowania innych form pracy z rodziną, skierować małoletniego do placówki wsparcia dziennego, określonych w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej lub skierować rodziców do placówki albo specjalisty zajmujących się terapią rodzinną, poradnictwem lub świadczących rodzinie inną
- stosowną pomoc z jednoczesnym wskazaniem sposobu kontroli wykonania wydanych zarządzeń;
- określić, jakie czynności nie mogą być przez rodziców dokonywane bez zezwolenia sądu, albo poddać rodziców innym ograniczeniom, jakim podlega opiekun;
- poddać wykonywanie władzy rodzicielskiej stałemu nadzorowi kuratora sądowego;
- skierować małoletniego do organizacji lub instytucji powołanej do przygotowania zawodowego albo do innej placówki sprawującej częściową pieczę nad dziećmi;
- zarządzić umieszczenie małoletniego w rodzinie zastępczej, rodzinnym domu dziecka albo w instytucjonalnej pieczy zastępczej albo powierzyć tymczasowo pełnienie funkcji rodziny zastępczej małżonkom lub osobie, niespełniającym warunków dotyczących rodzin zastępczych, w zakresie niezbędnych szkoleń, określonych w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej albo zarządzić umieszczenie małoletniego w zakładzie opiekuńczo-leczniczym, w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym lub w zakładzie rehabilitacji leczniczej.
W ostatnim z tych przypadków, a także w razie zastosowania innych środków określonych w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, sąd opiekuńczy zawiadamia o wydaniu orzeczenia właściwą jednostkę organizacyjną wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej, która udziela rodzinie małoletniego odpowiedniej pomocy i składa sądowi opiekuńczemu, w terminach określonych przez ten sąd, sprawozdania dotyczące sytuacji rodziny i udzielanej pomocy, w tym prowadzonej pracy z rodziną, a także współpracuje z kuratorem sądowym. Nadto, sąd opiekuńczy może także powierzyć zarząd majątkiem małoletniego ustanowionemu w tym celu kuratorowi.
Wobec tego, sąd dysponuje szerokim zakresem środków mających na celu ochronę dobra dziecka w przypadku zagrożenia. Jego działania mogą obejmować zarówno tymczasowe zarządzenia, jak i długoterminowe decyzje, mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa, zdrowia i dobra dziecka. Priorytetem jest zawsze interes i dobro dziecka, dlatego sąd powinien zawsze podejmować decyzje po całościowym rozpatrzeniu danej sprawy.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i zagrożenia dobra dziecka
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Napaść z powodu ksenofobii, rasizmu lub nietolerancji religijnej jest poważnym przestępstwem, które stanowi zagrożenie dla jednostek oraz społeczeństwa jako całości. Artykuł 257 Kodeksu Karnego (KK) odnosi się do sytuacji, gdy atak na osobę lub grupę osób wynika z motywacji ksenofobicznych, rasistowskich lub nietolerancji religijnej. Co za to grozi?
Napaść jako przestępstwo
Wskazany art. 257 KK stanowi wprost, że kto publicznie znieważa grupę ludności albo poszczególną osobę z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, wyznaniowej albo z powodu jej bezwyznaniowości lub z takich powodów narusza nietykalność cielesną innej osoby, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Istotna jest tutaj motywacja przestępstwa - przestępstwo napaści musi być popełnione z wyraźną motywacją wynikającą z ksenofobii, rasizmu lub nietolerancji religijnej. Przykładem może być atak na osobę lub grupę osób ze względu na ich pochodzenie etniczne, kolor skóry, przynależność do określonej grupy religijnej czy narodowościowej.
Istotą przestępstwa jest w tym wypadku zatem świadoma motywacja - aby stwierdzić spełnienie przesłanek z tego przepisu, konieczne jest wykazanie, że atak był motywowany przez ksenofobię, rasizm lub nietolerancję religijną. Przestępstwo to obejmuje nie tylko fizyczne ataki, ale także groźby lub próby zmuszenia do tolerowania działań, co wyróżnia je spośród innych przestępstw. Przedmiotem ochrony są godność i nietykalność człowieka, jak również porządek publiczny. Zachowanie sprawcy polega na publicznym znieważaniu lub naruszaniu nietykalności cielesnej. Z uwagi na określone w przepisie znamię „z powodu” analizowanego przestępstwa można dopuścić się jedynie umyślnie z zamiarem bezpośrednim.
Ksenofobia, rasizm lub nietolerancja religijna
Motywacją działania sprawcy w przypadku tego przestępstwa jest wskazana wprost ksenofobia, rasizm lub nietolerancja religijna. Ksenofobia, rasizm i nietolerancja religijna to trzy poważne problemy społeczne, które charakteryzują się niechęcią, wrogością lub agresją wobec osób lub grup na podstawie różnic kulturowych, rasowych czy religijnych. Te formy uprzedzeń i dyskryminacji mogą mieć negatywne skutki zarówno dla jednostek, jak i dla społeczeństwa jako całości. Pierwsza ze wskazanych, tj. ksenofobia, odnosi się do niechęci, obawy lub wrogości wobec osób obcych, pochodzących spoza danego kraju czy społeczności. To uprzedzenie wyrażane w stosunku do cudzoziemców, które może przejawiać się w różnych formach, od retoryki nienawiści po akty przemocy fizycznej.
Drugie z nich, tzn. rasizm, to zaś przekonanie o wyższości jednej rasy nad innymi oraz dyskryminacja, która wynika z tego przekonania. Opiera się na fałszywym założeniu, że pewne rasy są lepsze lub gorsze od innych, co prowadzi do uprzedzeń, nierównego traktowania i wykluczenia. Natomiast nietolerancja religijna to brak akceptacji dla osób o innych wyznaniach lub wyrażanie wrogości wobec ich praktyk religijnych. To także ograniczanie praw jednostki na podstawie jej wyznania lub ataki na grupy religijne.
Te formy nietolerancji prowadzą do poważnych problemów społecznych, takich jak podziały, konflikty, napięcia międzykulturowe i nienawiść. Mają negatywny wpływ na zdrowie psychiczne i fizyczne ofiar, a także na spójność społeczną. Zapobieganie ksenofobii, rasizmowi i nietolerancji religijnej wymaga edukacji, promowania dialogu międzykulturowego oraz kreowania otwartego, tolerancyjnego środowiska. Istotne jest tworzenie polityk antydyskryminacyjnych, przeciwdziałanie mowie nienawiści oraz konsekwentne egzekwowanie prawa w przypadkach przejawów nietolerancji.
W zakresie zapobiegania i reakcji społecznej na to przestępstwo warto wskazać, że wzmacnianie świadomości społecznej na temat szkodliwości ksenofobii, rasizmu i nietolerancji religijnej może przeciwdziałać temu rodzajowi przestępstw. Ważne jest również zapewnienie wsparcia i ochrony ofiarom tego rodzaju przestępstw oraz promowanie świadomości prawnej, aby ofiary wiedziały, gdzie i jak szukać pomocy.
Podsumowując, napaść z powodu ksenofobii, rasizmu lub nietolerancji religijnej jest poważnym przestępstwem, które narusza prawa jednostki i podważa integralność społeczeństwa. Egzekwowanie przepisów prawa oraz budowanie społeczeństwa opartego na szacunku i równości są kluczowe dla zapobiegania i zwalczania tego rodzaju przestępstw. Wsparcie dla ofiar oraz świadomość społeczna odgrywają istotną rolę w tej walce.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego i napaści
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Nadzór nad majątkiem dziecka to ważne zagadnienie, które wymaga troski, odpowiedzialności oraz świadomego podejścia ze strony rodziców. Kwestie związane z tymi aspektami w polskim porządku prawnym zostały wskazane w ramach ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Jak rodzice powinni zatem według przepisów sprawować nadzór nad majątkiem swojego dziecka?
Majątek dziecka
Podstawową zasadą jest, że rodzice są zwykle prawnymi opiekunami majątku dziecka. W przypadku braku pełnoletności dziecka, rodzice pełnią obowiązek zarządzania jego majątkiem. Ich zadaniem jest gospodarowanie majątkiem dziecka w najlepszym interesie dziecka, dbając o jego dobrobyt i przyszłość. Rodzice powinni planować i zarządzać finansami dziecka zgodnie z jego potrzebami, bieżącymi wydatkami oraz przyszłymi celami, takimi jak edukacja czy oszczędności. Ustalenie budżetu na potrzeby dziecka oraz podejmowanie rozsądnych decyzji finansowych w jego imieniu także mają istotne znaczenie.
Kwestie związane z zarządem majątkiem dziecka zostały wskazane w art. 101 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, według którego rodzice obowiązani są sprawować z należytą starannością zarząd majątkiem dziecka pozostającego pod ich władzą rodzicielską. Zarząd sprawowany przez rodziców nie obejmuje swoim zakresem jednak zarobku dziecka ani przedmiotów oddanych mu do swobodnego użytku.
Warto także wskazać, że co do zasady rodzice nie mogą bez zezwolenia sądu opiekuńczego albo w określonych wypadkach sądu spadku dokonywać czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu ani wyrażać zgody na dokonywanie takich czynności przez dziecko. Jeżeli zaś dziecko jest np. powołane do dziedziczenia wskutek uprzedniego odrzucenia spadku przez rodzica, to czynność polegająca na odrzuceniu spadku w imieniu dziecka przez rodzica, któremu w tym zakresie przysługuje władza rodzicielska, gdy jest dokonywana za zgodą drugiego z rodziców, któremu również w tym zakresie przysługuje władza rodzicielska, albo gdy jest dokonywana wspólnie, nie wymaga zezwolenia sądu opiekuńczego albo sądu spadku - jeżeli spadek odrzucają inni zstępni rodziców tego dziecka.
Sprawowanie nadzoru przez rodziców
Ponadto, warto także pamiętać, że w umowie darowizny albo w testamencie można zastrzec, że przedmioty przypadające dziecku z tytułu darowizny lub testamentu nie będą objęte zarządem sprawowanym przez rodziców. W wypadku takim, gdy darczyńca lub spadkodawca nie wyznaczył zarządcy, sprawuje zarząd kurator ustanowiony przez sąd opiekuńczy. W art. 103 KRO zostało także wprost określone, iż tzw. czysty dochód z majątku dziecka powinien być przede wszystkim obracany na utrzymanie i wychowanie dziecka oraz jego rodzeństwa, które wychowuje się razem z nim, nadwyżka zaś na inne uzasadnione potrzeby rodziny.
Do tego, sąd opiekuńczy może także np. nakazać rodzicom, żeby sporządzili inwentarz majątku dziecka i przedstawili go sądowi oraz zawiadamiali sąd o ważniejszych zmianach w stanie tego majątku, w szczególności o nabyciu przez dziecko przedmiotów majątkowych o znacznej wartości. Sąd opiekuńczy może w uzasadnionych wypadkach ustalić wartość rozporządzeń dotyczących ruchomości, pieniędzy i papierów wartościowych, których dziecko lub rodzice mogą dokonywać każdego roku bez zezwolenia sądu opiekuńczego. Wówczas po ustaniu zarządu rodzice obowiązani są oddać dziecku lub jego przedstawicielowi ustawowemu zarządzany przez nich majątek dziecka. Na żądanie dziecka lub jego przedstawiciela ustawowego, zgłoszone przed upływem roku od ustania zarządu, rodzice obowiązani są złożyć rachunek z zarządu. Żądanie to nie może jednak dotyczyć dochodów z majątku pobranych w czasie wykonywania władzy rodzicielskiej.
Z uwagi na powyższe, nadzór nad majątkiem dziecka to zadanie wymagające odpowiedzialności, komunikacji i odpowiedniego zarządzania finansami. Rodzice powinni działać w najlepszym interesie dziecka, rozwijać jego świadomość finansową oraz planować przyszłość, zapewniając stabilność i wsparcie na różnych etapach życia. Otwarta komunikacja, edukacja i świadomość są kluczowe dla udanego zarządzania majątkiem dziecka.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i majątku dziecka
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
