- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Kuratela w prawie rodzinnym to instytucja mająca na celu ochronę interesów osoby niezdolnej do samodzielnego zarządzania swoimi sprawami osobistymi lub majątkowymi. Kiedy jest jednak ona ustanawiana i na czym polega? Odpowiadamy w dzisiejszym artykule.
Kuratela w prawie rodzinnym
Zasadą jest, że kuratora ustanawia się w wypadkach przewidzianych w ustawie Kodeks rodzinny i opiekuńczy. W zakresie nieuregulowanym przez przepisy, które przewidują ustanowienie kuratora, stosuje się odpowiednio do kurateli przepisy o opiece. Organ państwowy, który ustanowił kuratora, przyzna mu na jego żądanie stosowne wynagrodzenie za sprawowanie kurateli. Wynagrodzenie pokrywa się z dochodów lub z majątku osoby, dla której kurator jest ustanowiony, a jeżeli osoba ta nie ma odpowiednich dochodów lub majątku, wynagrodzenie pokrywa ten, kto żądał ustanowienia kuratora. Wynagrodzenia natomiast nie przyznaje się, jeżeli nakład pracy kuratora jest nieznaczny, a sprawowanie kurateli czyni zadość zasadom współżycia społecznego.
Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, organ państwowy, który ustanowił kuratora, uchyli kuratelę, gdy odpadnie jej cel. Jeżeli kurator został zaś ustanowiony do załatwienia poszczególnej sprawy, to wtedy kuratela ustaje z chwilą ukończenia tej sprawy. Kuratora można ustanowić także dla osoby ubezwłasnowolnionej częściowo – wtedy jej kurator jest powołany do jej reprezentowania i do zarządu jej majątkiem tylko wtedy, gdy sąd opiekuńczy tak postanowi. W razie uchylenia ubezwłasnowolnienia kuratela ustaje z mocy prawa. Dla dziecka poczętego, lecz jeszcze nieurodzonego, ustanawia się kuratora, jeżeli jest to potrzebne do strzeżenia przyszłych praw dziecka. Kuratela ustaje z chwilą urodzenia się dziecka.
Często zatem kuratela w prawie rodzinnym jest instrumentem mającym na celu zapewnienie opieki i wsparcia osobom niezdolnym do samodzielnego działania, a jednocześnie chroniąc ich prawa i interesy. Jej celem jest zapewnienie godnego życia i ochrony dla osób, które nie są w stanie samodzielnie zarządzać swoimi sprawami.
Rola kuratora
Kurator może być ustanowiony także dla osoby niepełnosprawnej. Jeżeli pełnoletnia osoba niepełnosprawna potrzebuje wsparcia w prowadzeniu wszelkich spraw, spraw określonego rodzaju albo załatwieniu określonej sprawy, to wówczas właśnie ustanawia się dla niej kuratora. Zakres obowiązków i uprawnień kuratora określa sąd opiekuńczy.
Kurator dla osoby niepełnosprawnej jest powołany do jej reprezentowania tylko wtedy, gdy sąd tak postanowi. Sąd opiekuńczy może określić sprawę lub zakres spraw wskazanych w postanowieniu o ustanowieniu kuratora, w których jest on uprawniony do reprezentowania osoby niepełnosprawnej. Kuratorem może wtedy zostać ustanowiona osoba pełnoletnia, która wyraziła na to zgodę i której kwalifikacje osobiste uzasadniają przekonanie, że będzie należycie wywiązywała się z powierzonych jej obowiązków kuratora osoby niepełnosprawnej. Osoba niepełnosprawna może także sama wskazać kandydata na kuratora.
Przy wyborze kuratora i określeniu zakresu jego obowiązków oraz uprawnień sąd opiekuńczy uwzględnia w szczególności sposób funkcjonowania osoby niepełnosprawnej, w tym w zakresie jej funkcji intelektualnych oraz sposobu porozumiewania się z otoczeniem. W takim wypadku kurator uzgadnia z osobą niepełnosprawną sposób prowadzenia lub załatwienia spraw i informuje osobę niepełnosprawną o podjętych działaniach oraz ich wynikach, tak aby mogła podejmować decyzje i działania odpowiednie do aktualnego stanu sprawy. Kuratelę uchyla się na żądanie osoby niepełnosprawnej, dla której była ustanowiona.
Ostatni z przypadków dotyczy kuratora dla osoby nieobecnej. Zasadniczo bowiem dla ochrony praw osoby, która z powodu nieobecności nie może prowadzić swoich spraw, a nie ma pełnomocnika, ustanawia się kuratora. To samo dotyczy wypadku, gdy pełnomocnik nieobecnego nie może wykonywać swoich czynności albo gdy je wykonywa nienależycie. Kurator powinien przede wszystkim postarać się o ustalenie miejsca pobytu osoby nieobecnej i zawiadomić ją o stanie jej spraw. Trzeba jednak wskazać, że nie ustanawia się kuratora dla ochrony praw osoby, jeżeli istnieją przesłanki uznania jej za zmarłą.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i kurateli
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Artykuł 252 Kodeksu Karnego (KK) reguluje przestępstwo wzięcia zakładnika. W polskim prawie karalne jest nielegalne zatrzymanie lub porwanie osoby, zwanego zakładnikiem, w celu wymuszenia określonej korzyści, np. wykupu, uwolnienia więźnia czy też zmuszenia do wykonania określonych działań lub odstąpienia od nich przez organy państwowe lub inne osoby. Jakie grożą za to kary?
Wzięcie zakładnika
Zgodnie z artykułem 252 KK, przestępstwo wzięcia zakładnika ma miejsce wtedy, gdy sprawca bezprawnie zatrzymuje lub porusza się wbrew woli osoby, a celem tego działania jest uzyskanie określonej korzyści lub zmuszenie do wykonania określonych działań. Czynność sprawcza polega w tym przypadku na tym, że sprawca bierze lub przetrzymuje zakładnika w celu zmuszenia organu państwowego lub samorządowego, instytucji, organizacji, osoby fizycznej lub prawnej albo grupy osób do określonego zachowania się.
W tym przestępstwie istotne jest zabezpieczenie zarówno prawidłowego funkcjonowania organów państwowych, samorządowych, instytucji, organizacji oraz osób prawnych i publicznych (czyli porządek publiczny), jak również zachowanie wolności i nietykalności jednostki. Sprawca może działać wobec organów państwowych lub samorządowych, instytucji, organizacji, osób fizycznych lub prawnych, a nawet grup osób, co oznacza, że każdy, zarówno pojedynczy, jak i zbiorowy podmiot, fizyczny i prawny, może być przedmiotem oddziaływania przestępstwa. Nie jest wymagane formalne zorganizowanie grupy osób, wystarczy jej faktyczne istnienie.
Zabieranie zakładnika, zgodnie z artykułem 252 § 1 KK, polega na bezprawnym ograniczeniu wolności konkretnej osoby wbrew jej woli. Natomiast zatrzymanie zakładnika oznacza utrzymywanie bezprawnego pozbawienia wolności już wziętej osoby. W działaniach zgodnych z artykułem 252 § 1 KK głównym obiektem jest osoba, która została wzięta jako zakładnik. Jeśli sprawca umyślnie doprowadzi do śmierci zakładnika w związku z jego wzięciem, zostaną spełnione warunki ustawowego przestępstwa określonego w artykule 148 § 2 pkt 2 Kodeksu Karnego.
Odpowiedzialność karna
Jeśli chodzi o odpowiedzialność karną z tego tytułu, to osoba dokonująca tego przestępstwa, zasadniczo podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20. Jeżeli natomiast czyn wzięcia zakładnika łączył się ze szczególnym udręczeniem zakładnika, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od lat 5 do 25. Jest to kwalifikowany typ tego przestępstwa, zatem i odpowiedzialność karna jest w tym wypadku zaostrzona.
Dodatkowo, także ten, kto czyni przygotowania do popełnienia tego przestępstwa, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Wzięcie zakładnika stanowi zatem jeden z tych przypadków, kiedy samo przygotowanie do popełnienia przestępstwa wiąże się już z odpowiedzialnością karną. Mimo tego, nie podlega karze za przestępstwo wzięcia zakładnika ten, kto odstąpił od zamiaru wymuszenia i zwolnił zakładnika. Wreszcie, sąd może też zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary wobec sprawcy czynu określonego w § 2 (czyli typu kwalifikowanego, tj. wzięcia zakładnika połączonego ze szczególnym udręczeniem), który odstąpił od zamiaru wymuszenia i zwolnił zakładnika, a stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, jeżeli odstąpienie od zamiaru wymuszenia i zwolnienie zakładnika nastąpiło dobrowolnie.
Warto także wspomnieć, iż w przypadku przestępstw związanych z wzięciem zakładnika, szczególnie gdy mają one charakter międzynarodowy, współpraca międzynarodowa jest kluczowa dla skutecznego ścigania sprawców i zapewnienia bezpieczeństwa ofiarom. Polska współpracuje z innymi państwami w celu zwalczania tego rodzaju przestępczości i przestrzegania prawa międzynarodowego.
Podsumowując, wzięcie zakładnika jest surowo karane w polskim prawie karnym, a sprawcy takich czynów grozi poważna kara pozbawienia wolności. Wymiar kary zależy od okoliczności konkretnego przypadku oraz skali przestępstwa. Jednocześnie, zapewnienie bezpieczeństwa ofiarom tego rodzaju przestępstw jest priorytetem organów ścigania.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Opieka sądowa nad dzieckiem to proces, w którym sąd decyduje o tym, kto będzie odpowiedzialny za opiekę i wychowanie dziecka, zwłaszcza gdy rodzice nie są w stanie lub nie są odpowiednimi opiekunami. Nadzór nad tym procesem oraz nad dalszymi kwestiami dotyczącymi dobra dziecka spoczywa na różnych podmiotach. Czy można jednak z takiej opieki kogoś zwolnić?
Nadzór nad opieką
Zasadą w tym przypadku jest, iż to sąd opiekuńczy wykonuje nadzór nad sprawowaniem opieki, zaznajamiając się bieżąco z działalnością opiekuna oraz udzielając mu wskazówek i poleceń. Sąd opiekuńczy może także żądać od opiekuna wyjaśnień we wszelkich sprawach należących do zakresu opieki oraz przedstawiania dokumentów związanych z jej sprawowaniem.
Sądy rodzinne pełnią zatem kluczową rolę w nadzorze nad opieką sądową nad dziećmi. To właśnie one podejmują decyzje dotyczące przyznania opieki nad dzieckiem, ustalającego czas spędzania z każdym rodzicem oraz inne aspekty związane z dobrobytem dziecka. Sądy rodzinne biorą pod uwagę różne czynniki, takie jak zdolność opiekunów do zapewnienia odpowiedniej opieki i wychowania, dobre relacje z dzieckiem oraz ewentualne czynniki ryzyka dla dziecka.
W związku z tym, opiekun obowiązany jest, w terminach oznaczonych przez sąd opiekuńczy, nie rzadziej niż co roku, składać temu sądowi sprawozdania dotyczące osoby pozostającego pod opieką oraz rachunki z zarządu jego majątkiem. Jeżeli dochody z majątku nie przekraczają zaś prawdopodobnych kosztów utrzymania i wychowania pozostającego pod opieką, sąd opiekuńczy może zwolnić opiekuna od przedstawiania szczegółowych rachunków z zarządu; w wypadku takim opiekun składa tylko ogólne sprawozdanie o zarządzie majątkiem.
W takim przypadku sąd opiekuńczy bada sprawozdania i rachunki opiekuna pod względem rzeczowym i rachunkowym, zarządza w razie potrzeby ich sprostowanie i uzupełnienie oraz orzeka, czy i w jakim zakresie rachunki zatwierdza. Co jednak istotne, zatwierdzenie rachunku przez sąd opiekuńczy nie wyłącza odpowiedzialności opiekuna za szkodę wyrządzoną nienależytym sprawowaniem zarządu majątkiem.
Zwolnienie z opieki
Warto także wskazać, że jeżeli opiekun nie sprawuje należycie opieki, sąd opiekuńczy wyda odpowiednie zarządzenia. Nadto, w polskim prawie rodzinnym istnieją określone sytuacje, w których opiekun może być zwolniony ze sprawowania opieki nad dzieckiem. Zwolnienie to może być decyzją sądu rodzinnego i jest podejmowane w celu ochrony dobra dziecka oraz jego praw.
Zasadniczo z ważnych powodów sąd opiekuńczy może na żądanie opiekuna zwolnić go z opieki. Oprócz tego, sąd opiekuńczy zwolni opiekuna, jeżeli z powodu przeszkód faktycznych lub prawnych opiekun jest niezdolny do sprawowania opieki albo dopuszcza się czynów lub zaniedbań, które naruszają dobro pozostającego pod opieką. Jeżeli sąd opiekuńczy nie postanowił inaczej, opiekun obowiązany jest prowadzić nadal pilne sprawy związane z opieką aż do czasu jej objęcia przez nowego opiekuna.
Z uwagi na to, opiekun, który systematycznie zaniedbuje swoje obowiązki względem dziecka, może być pozbawiony prawa do opieki nad nim. Zaniedbanie może obejmować brak zapewnienia odpowiedniej opieki zdrowotnej, edukacji, bezpieczeństwa lub emocjonalnego wsparcia. Jeśli np. istnieją dowody na to, że opiekun stosuje przemoc fizyczną, psychiczną lub seksualną wobec dziecka, może to stanowić podstawę do zwolnienia go ze sprawowania opieki. Również jeśli opiekun systematycznie nie spełnia podstawowych potrzeb dziecka, nie zapewnia mu odpowiedniej opieki czy też nie angażuje się w jego życie, może zostać pozbawiony prawa do opieki nad nim. W razie zwolnienia opiekuna lub ustania opieki opiekun obowiązany jest złożyć w ciągu trzech miesięcy rachunek końcowy z zarządu majątkiem. W niektórych przypadkach sąd opiekuńczy może zwolnić opiekuna od obowiązku składania rachunku końcowego.
Poza tym, także gdy małoletni osiągnie pełnoletność albo gdy przywrócona zostanie nad nim władza rodzicielska, opieka ustaje z mocy prawa. Jeżeli natomiast w chwili ustania opieki zachodzi przeszkoda do natychmiastowego przejęcia zarządu majątkiem przez osobę, która pozostawała pod opieką, albo przez jej przedstawiciela ustawowego lub spadkobierców, opiekun obowiązany jest nadal prowadzić pilne sprawy związane z zarządem majątku, chyba że sąd opiekuńczy postanowi inaczej. Niezwłocznie po swym zwolnieniu lub po ustaniu opieki opiekun obowiązany jest oddać osobie, która pozostawała pod opieką, albo jej przedstawicielowi ustawowemu lub spadkobiercom zarządzany przez siebie majątek tej osoby.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i opieki
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Odpowiedzialność karna za żebranie w polskim prawie wykroczeń jest uregulowana w Kodeksie wykroczeń. Żebranie jest traktowane jako nielegalna forma proszenia o pomoc finansową lub innego rodzaju wsparcie na ulicy lub w miejscach publicznych. Co jednakże za to grozi?
Żebranie
Żebranie jest zdefiniowane jako zachowanie polegające na proszeniu o pieniądze lub inne świadczenia majątkowe, z użyciem gestów, słów lub innych zachowań, które sugerują potrzebę pomocy finansowej lub materialnej. Osoba podejrzana o żebranie może być zatrzymana przez organy ścigania, a następnie przesłuchana w celu ustalenia okoliczności sprawy. W przypadku stwierdzenia winy, sprawa zostaje skierowana do sądu, który podejmuje decyzję w sprawie wymierzenia kary.
Jak wskazuje zaś Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 19 lutego 2008 roku: ,,Natarczywe domaganie się pieniędzy w rozumieniu art. 58 § 2 k.w. nigdy nie wiąże się, w przypadku ich otrzymania, ze zwrotem. Sprawca takiego wykroczenia staje się ich właścicielem, ale żebractwo nawet niezwykle natarczywe nie może być utożsamiane z rozbojem. Podobnie rzecz ma się z przestępstwem z art. 191 § 1 k.k., tj. przemoc lub groźba bezprawna w celu zmuszenia innej osoby do określonego zachowania, gdzie brak możliwości ustalenia zamiaru zaboru w celu przywłaszczenia uniemożliwi zawsze uznanie takiego zachowania za przestępstwo rozboju”.
Jedną z głównych przyczyn żebrania jest brak środków do życia oraz ubóstwo, które sprawiają, że ludzie nie są w stanie zapewnić sobie podstawowych potrzeb, takich jak jedzenie, schronienie czy opieka zdrowotna. Osoby bezrobotne lub te, które nie mają dostępu do pracy o godziwym wynagrodzeniu, często zmuszone są sięgać po żebractwo jako jedyny sposób na przetrwanie. Czasem także osoby uzależnione od substancji psychoaktywnych często sięgają po żebranie, aby zdobyć pieniądze na swoje nałogi. Żebranie publiczne często prowadzi do marginalizacji i wykluczenia społecznego, ponieważ osoby żebrzące często są traktowane przez społeczeństwo jako obciążenie lub zagrożenie.
Odpowiedzialność karna
Zasadą jest wówczas, że osoba, która mając środki egzystencji lub będąc zdolny do pracy, żebrze w miejscu publicznym, podlega karze ograniczenia wolności, grzywny do 1500 złotych albo karze nagany. Oznacza to, że znamiona wykroczenia zostaną zrealizowane, gdy sprawca:
- ma środki egzystencji i jest zdolny do pracy;
- nie ma wprawdzie środków egzystencji, ale jest zdolny do pracy;
- jest niezdolny do pracy, ale ma środki egzystencji.
Natomiast kto żebrze w miejscu publicznym w sposób natarczywy lub oszukańczy, podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności. W tym wypadku wyłączona jest zatem możliwość orzeczenia kary nagany i grzywny, a zostało to zastąpione przez ustawodawcę przez karę aresztu.
W artykule 58 ustawy ustanowiono zatem dwa przestępstwa związane z żebractwem. Pierwszy paragraf zakłada, że osoba mająca środki do życia lub zdolna do pracy nielegalnie żebra w miejscu publicznym, podczas gdy drugi punkt zabrania natarczywego lub oszukańczego żebrania w miejscach publicznych. Celem tego przepisu jest ochrona porządku publicznego, który może być poważnie zakłócony przez praktykę żebrania. Celem ustawy jest również ochrona społeczeństwa przed nadużyciami oraz natarczywym żebractwem. Zakazane zachowanie polega na proszeniu o jałmużnę, co jest zdefiniowane jako żebranie.
To wykroczenie ma charakter formalny, a do jego dokonania nie jest wymagane uzyskanie ofiary w postaci jałmużny. Miejsce publiczne wskazane w tym przepisie to zaś obszar dostępny dla nieokreślonej liczby osób, gdzie ludzie mogą swobodnie przebywać. Obejmuje to także miejsca, do których dostęp możliwy jest po zakupieniu biletu, takie jak środki komunikacji publicznej, kina, teatry czy stadiony.
Reasumując, żebranie w Polsce jest traktowane jako wykroczenie, za które grożą kary takie jak nagana, ograniczenie wolności czy też grzywna. Jest to forma nielegalnego proszenia o pomoc finansową lub materialną, która jest ścigana przez organy ścigania i sądy. Żebranie publiczne jest złożonym zjawiskiem, którego przyczyny i skutki są głęboko zakorzenione w społeczno-ekonomicznych realiach danego społeczeństwa. Aby skutecznie przeciwdziałać temu zjawisku, konieczne jest opracowanie kompleksowych programów pomocy społecznej oraz rozwiązań mających na celu likwidację przyczyn ubóstwa i wykluczenia społecznego.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego i wykorczeń
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Opieka nad osobami wymagającymi wsparcia, szczególnie na gruncie prawa rodzinnego, to odpowiedzialne zadanie wymagające zarówno empatii, jak i znajomości przepisów prawnych. Warto zastanowić się zatem nad tym, w jaki sposób należy sprawować taką opiekę.
Sprawowanie opieki
Opiekun ma za zadanie reprezentować i chronić interesy osoby, której opieki został powierzony. Jest to rola opieka, który to działa zgodnie z zasadą dobra osoby, nad którą sprawuje opiekę. Opiekun obowiązany jest wykonywać swe czynności z należytą starannością, jak tego wymaga dobro pozostającego pod opieką i interes społeczny.
Opiekun sprawuje pieczę nad osobą i majątkiem pozostającego pod opieką; podlega przy tym nadzorowi sądu opiekuńczego. Do sprawowania opieki stosuje się odpowiednio przepisy o władzy rodzicielskiej z Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Opiekun zwykle także zapewnia podopiecznemu odpowiednie warunki życia, w tym opiekę zdrowotną, wyżywienie, schronienie oraz edukację, jeśli jest to wymagane. Często podejmuje on także pewne decyzje w imieniu podopiecznego w kwestiach prawnych, finansowych, zdrowotnych oraz osobistych. Decyzje te powinny być podejmowane zgodnie z najlepszymi interesami podopiecznego. Opiekun powinien utrzymywać także regularny kontakt z podopiecznym, dbając o jego dobrostan fizyczny, psychiczny i emocjonalny.
Wiąże się to z tym, że opiekun powinien uzyskać zezwolenie sądu opiekuńczego albo, w przypadkach wskazanych w art. 6401 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego, sądu spadku we wszelkich ważniejszych sprawach, które dotyczą osoby lub majątku małoletniego. O decyzjach w ważniejszych sprawach, które dotyczą osoby lub majątku małoletniego opiekun powinien też informować jego rodziców, którzy uczestniczą w sprawowaniu bieżącej pieczy nad osobą dziecka i w jego wychowaniu.
Obowiązki opiekuna
Trzeba przy tym pamiętać, iż jeżeli opiekun doznaje przemijającej przeszkody w sprawowaniu opieki, sąd opiekuńczy może ustanowić kuratora. Opiekun nie może reprezentować osób pozostających pod jego opieką:
- przy czynnościach prawnych między tymi osobami;
- przy czynnościach prawnych między jedną z tych osób a opiekunem albo jego małżonkiem, zstępnymi, wstępnymi lub rodzeństwem, chyba że czynność prawna polega na bezpłatnym przysporzeniu na rzecz osoby pozostającej pod opieką.
Poza tym, niezwłocznie po objęciu opieki opiekun obowiązany jest sporządzić inwentarz majątku osoby pozostającej pod opieką i przedstawić go sądowi opiekuńczemu. Ewentualnie Sąd opiekuńczy może zwolnić opiekuna od obowiązku sporządzenia inwentarza, jeżeli majątek jest nieznaczny. Opiekun ma obowiązek sprawowania opieki nad majątkiem podopiecznego w sposób rzetelny i zgodny z jego interesem. Może obejmować to m.in. zarządzanie finansami, nieruchomościami oraz innymi aktywami podopiecznego.
Sąd opiekuńczy może również zobowiązać opiekuna do złożenia do depozytu sądowego kosztowności, papierów wartościowych i innych dokumentów należących do pozostającego pod opieką. Przedmioty te nie mogą być odebrane bez zezwolenia sądu opiekuńczego. Natomiast gotówka pozostającego pod opieką, jeżeli nie jest potrzebna do zaspokajania jego uzasadnionych potrzeb, powinna być złożona przez opiekuna w instytucji bankowej. Opiekun może podejmować ulokowaną gotówkę tylko za zezwoleniem sądu opiekuńczego.
W związku z tym, Sąd opiekuńczy przyzna opiekunowi za sprawowanie opieki na jego żądanie stosowne wynagrodzenie okresowe albo wynagrodzenie jednorazowe w dniu ustania opieki lub zwolnienia go od niej. Opiekun może też żądać od pozostającego pod opieką zwrotu nakładów i wydatków związanych ze sprawowaniem opieki. Do roszczeń z tego tytułu stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.
Podsumowując, rola opiekuna na gruncie prawa rodzinnego w Polsce to poważne zadanie wymagające odpowiedzialności, wiedzy prawnej oraz umiejętności interpersonalnych. Dbałość o dobro i interesy podopiecznego oraz przestrzeganie obowiązujących przepisów są kluczowe dla skutecznego wykonywania tego zadania.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i opieki
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
W polskim prawie wykroczeń istnieją przepisy mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa publicznego poprzez regulowanie kwestii posiadania niebezpiecznych przedmiotów w miejscach publicznych. Jednym z takich przepisów jest artykuł 50a Kodeksu wykroczeń, który określa kary za samo posiadanie niebezpiecznych przedmiotów. Jakie grożą za to sankcje karne? Odpowiadamy.
Niebezpieczne przedmioty
Rozważenia wymaga zatem to, co należy rozumieć pod pojęciem miejsca publicznego oraz niebezpiecznego przedmiotu. Jeśli chodzi o miejsce publiczne, to termin ten obejmuje wszelkie miejsca ogólnie dostępne dla publiczności, takie jak ulice, place, parki, skwery, obiekty użyteczności publicznej itp. Nie musi to być posiadanie długotrwałe, stałe, decydujące jest stwierdzenie posiadania takiego niebezpiecznego przedmiotu w określonym czasie, w określonej sytuacji.
W zakresie niebezpiecznych przedmiotów zaś chodzi o broń, narzędzia lub przedmioty mogące stanowić zagrożenie dla życia lub zdrowia osób lub mienia. Mogą to być np. noże, kije bejsbolowe, butelki szklane, narzędzia ostrych krawędziach itp. Przepis nie wymienia wśród tych przedmiotów broni palnej, nielegalne posiadanie broni może być karane na podstawie art. 263 § 2 k.k. niezależnie od okoliczności, w których dana osoba (sprawca) się znalazła. Posiadanie wymienionych przedmiotów oznacza dysponowanie nimi, władanie, niezależnie od własności tego przedmiotu.
W tym wypadku nie wystarczy sama obecność przedmiotu w miejscu publicznym, konieczne jest także, aby okoliczności jego posiadania wskazywały na zamiar jego użycia w celu popełnienia przestępstwa. Świadczyć o tym może stan napięcia emocjonalnego związany z przebiegiem imprezy publicznej, awantura wywołana przez uczestników imprezy sportowej lub kulturalnej, podczas wiecu lub demonstracji zgromadzonych osób lub innego zgromadzenia.
Przepis ten ma na celu zapobieganie potencjalnym zagrożeniom dla bezpieczeństwa publicznego poprzez ograniczenie dostępu do niebezpiecznych przedmiotów w miejscach ogólnie dostępnych. Ma to chronić życie i zdrowie osób korzystających z tych miejsc oraz zapewnić spokój i porządek publiczny. Osoby agresywne zaopatrzone w niebezpieczne narzędzia mogą potęgować zagrożenie dla innych ludzi, a także mienia. Wykroczenie to może być popełnione tylko umyślnie, co wynika ze słów „zamiar użycia”. Czyn sprawcy może być popełniony z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym.
Kara w Kodeksie wykroczeń
Wówczas kto w miejscu publicznym posiada nóż, maczetę lub inny podobnie niebezpieczny przedmiot, a okoliczności jego posiadania wskazują na zamiar użycia go w celu popełnienia przestępstwa, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny nie niższej niż 3000 zł. Grzywna została określona na wysokim dolnym poziomie 3000 zł.
Tej samej karze podlega, kto będąc uczestnikiem przejazdu zorganizowanej grupy uczestników masowej imprezy sportowej, posiada przedmioty określone wcześniej lub wyroby pirotechniczne. W razie popełnienia któregoś ze wskazanych wykroczeń, orzeka się także przepadek przedmiotów stanowiących przedmiot wykroczenia, choćby nie stanowiły własności sprawcy. Rozwiązanie dotyczące środka karnego w postaci przepadku przedmiotu wykroczenia jest interesujące i ma odpowiednie praktyczne znaczenie. Sprawca traci niebezpieczne przedmioty i ani on, ani inna osoba nie będzie mogła ich użyć. Podmiotem tego wykroczenia może być każdy człowiek spełniający ogólne warunki zdolności do popełnienia czynu zabronionego.
Podsumowując, artykuł 50a Kodeksu wykroczeń stanowi istotne narzędzie w rękach organów ścigania do zwalczania wykroczeń związanych z niebezpiecznymi przedmiotami w miejscach publicznych. Jego przestrzeganie wpływa na podniesienie bezpieczeństwa oraz poprawę jakości życia społeczeństwa. Jednocześnie, jego egzekwowanie wymaga zrównoważonego podejścia, aby uniknąć nadmiernego represjonowania osób, które przypadkowo mogą posiadać takie przedmioty bez złych intencji.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Opieka w polskim prawie rodzinnym to instytucja prawna mająca na celu zapewnienie ochrony interesów osoby potrzebującej wsparcia. Opiekunem może być odpowiednia osoba, spełniająca wymagania z Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Kiedy i jak można jednak ustanowić opiekę?
Opieka
Przede wszystkim na początku należy wskazać, iż opiekę ustanawia się dla małoletniego w wypadkach przewidzianych w tytule II Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Opiekę ustanawia sąd opiekuńczy, skoro tylko poweźmie wiadomość, że zachodzi prawny po temu powód. Ustanowienie opieki musi służyć ochronie interesów osoby, której dotyczy. Opiekun ma obowiązek działać zgodnie z najlepszymi interesami podopiecznego.
Sąd podejmuje decyzję na podstawie analizy sytuacji danej osoby i stwierdzenia konieczności ustanowienia opieki. Opiekę sprawuje opiekun. Wspólne sprawowanie opieki nad dzieckiem sąd może powierzyć tylko małżonkom. Dodatkowo, jeżeli dobro pozostającego pod opieką tego wymaga, sąd opiekuńczy wydaje niezbędne zarządzenia dla ochrony jego osoby lub majątku aż do czasu objęcia opieki przez opiekuna; w szczególności sąd opiekuńczy może ustanowić w tym celu kuratora.
Kodeks wskazuje także odpowiednie postanowienia w zakresie tego, kto może zostać opiekunem. Nie może być ustanowiona opiekunem osoba, która nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych albo została pozbawiona praw publicznych. Opiekunem małoletniego nie może być ustanowiona także osoba, która została pozbawiona władzy rodzicielskiej albo skazana za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności albo za umyślne przestępstwo z użyciem przemocy wobec osoby lub przestępstwo popełnione na szkodę małoletniego lub we współdziałaniu z nim, albo osoba, wobec której orzeczono zakaz prowadzenia działalności związanej z wychowywaniem, leczeniem, edukacją małoletnich lub opieką nad nimi, lub obowiązek powstrzymywania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, zakaz kontaktowania się z określonymi osobami lub zakaz opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu. Wreszcie, nie może być ustanowiony opiekunem ten, w stosunku do kogo zachodzi prawdopodobieństwo, że nie wywiąże się należycie z obowiązków opiekuna.
Kiedy i jak ustanowić?
W praktyce zwykle opiekę ustanawia się, gdy rodzice nie żyją lub nie mają pełnej zdolności do czynności prawnych w wyniku ubezwłasnowolnienia lub wskutek nieosiągnięcia pełnoletności albo, jeżeli rodzice są nieznani, zostali pozbawieni władzy rodzicielskiej albo ta władza została im zawieszona. Sąd rozpatruje wniosek o ustanowienie opieki na podstawie zebranych dowodów i opinii specjalistów. Decyzja podejmowana jest z uwzględnieniem najlepszych interesów osoby potrzebującej opieki.
Opiekuna ustanawia Sąd rodzinny. Objęcie opieki następuje poprzez złożenie przyrzeczenia przed Sądem rodzinnym. Wybrany opiekun prawny dziecka jest zobowiązany objąć swe obowiązki niezwłocznie. Gdy wzgląd na dobro pozostającego pod opieką nie stoi temu na przeszkodzie, opiekunem małoletniego powinna być ustanowiona przede wszystkim osoba wskazana przez ojca lub matkę, jeżeli nie byli pozbawieni władzy rodzicielskiej. Jeżeli opiekunem nie została ustanowiona taka osoba, to wtedy opiekun powinien być ustanowiony spośród krewnych lub innych osób bliskich pozostającego pod opieką albo jego rodziców.
Ponadto, Sąd opiekuńczy może ustanowić jednego opiekuna dla kilku osób, jeżeli nie ma sprzeczności między ich interesami. Opieka nad rodzeństwem powinna być w miarę możności powierzona jednej osobie. Poza tym, każdy, kogo sąd opiekuńczy ustanowi opiekunem, obowiązany jest opiekę objąć. Z ważnych powodów sąd opiekuńczy może zwolnić od tego obowiązku.
Reasumując, ustanowienie opieki w polskim prawie rodzinnym jest procesem kompleksowym, wymagającym analizy indywidualnej sytuacji oraz działania zgodnie z najlepszymi interesami osoby potrzebującej opieki. Sąd odgrywa kluczową rolę w podejmowaniu decyzji dotyczących ustanowienia, modyfikacji i zakończenia opieki. Opiekun ma obowiązek działać zgodnie z prawem i dbać o interesy podopiecznego.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i opieki
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego stanowi poważne przestępstwo, które jest surowo karane w polskim prawie karnym. Ochrona bezpieczeństwa i integralności fizycznej funkcjonariuszy publicznych ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania instytucji państwowych oraz utrzymania porządku publicznego. Jak to wygląda w polskim prawie? Odpowiadamy!
Funkcjonariusz publiczny
Pod pojęciem funkcjonariusza publicznego kryje się wiele osób. Zgodnie bowiem z art. 115 § 13 Kodeksu karnego, funkcjonariuszem publicznym jest:
- Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej;
- poseł, senator, radny;
- poseł do Parlamentu Europejskiego;
- sędzia, ławnik, prokurator, funkcjonariusz finansowego organu postępowania przygotowawczego lub organu nadrzędnego nad finansowym organem postępowania przygotowawczego, notariusz, komornik, kurator sądowy, syndyk, nadzorca sądowy i zarządca, osoba orzekająca w organach dyscyplinarnych działających na podstawie ustawy;
- osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba w zakresie, w którym uprawniona jest do wydawania decyzji administracyjnych;
- osoba będąca pracownikiem organu kontroli państwowej lub organu kontroli samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe;
- osoba zajmująca kierownicze stanowisko w innej instytucji państwowej;
- funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariusz Służby Więziennej;
- osoba pełniąca czynną służbę wojskową, z wyjątkiem terytorialnej służby wojskowej pełnionej dyspozycyjnie;
- pracownik międzynarodowego trybunału karnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe.
Naruszenie nietykalności
W rozdziale XXIX KK znajdują się zaś przestępstwa przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego. Według art. 222 § 1 Kodeksu karnego, kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3. Jeżeli natomiast ten czyn wywołało niewłaściwe zachowanie się funkcjonariusza lub osoby do pomocy mu przybranej, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
Przykłady zachowań stanowiących przestępstwo to np. uderzenie, kopnięcie lub inny fizyczny atak na funkcjonariusza publicznego w czasie wykonywania przez niego obowiązków służbowych, czy też sprzeciwienie się legalnym poleceniom funkcjonariusza poprzez aktywny opór fizyczny, który prowadzi do naruszenia nietykalności cielesnej. W procesie karnym mogą być wykorzystane różnorodne środki dowodowe, takie jak zeznania świadków, nagrania wideo, dokumentacja medyczna, opinie biegłych, itp., aby udowodnić popełnienie przestępstwa oraz jego okoliczności.
Przedmiotem ochrony w komentowanym przepisie jest nietykalność cielesna funkcjonariusza. Jest to kwalifikowany typ naruszenia nietykalności cielesnej określonego w art. 217 KK. Czyn może być popełniony tylko w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza (ewentualnie także osobę przybraną) obowiązków służbowych lub podczas ich pełnienia. Omawiane przestępstwo ma charakter skutkowy, a strona podmiotowa obejmuje umyślność w obu postaciach.
Reasumując, naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego jest poważnym przestępstwem, które jest surowo karane w polskim prawie karnym. Ochrona funkcjonariuszy publicznych ma kluczowe znaczenie dla utrzymania porządku publicznego i prawidłowego funkcjonowania instytucji państwowych. Osoby dopuszczające się takiego czynu mogą być surowo karane zgodnie z przepisami prawa.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
W przypadku sporów dotyczących ustalenia alimentów, uzasadnienie wysokości żądanych świadczeń jest kluczowym elementem procesu sądowego. Wysokość alimentów musi być starannie uzasadniona, uwzględniając wiele czynników, takich jak potrzeby dziecka lub uprawnionego, zdolność do płacenia alimentów przez rodzica oraz standard życia, który dziecko lub uprawniony miał przed rozstaniem rodziców lub przed innymi okolicznościami prowadzącymi do konieczności ustalenia alimentów.
Alimenty - wysokość
Pierwszym krokiem jest określenie potrzeb uprawnionego. Uzasadnienie wysokości alimentów musi uwzględniać koszty życia dziecka lub uprawnionego, w tym mieszkanie, żywność, ubrania, opiekę zdrowotną, edukację, rekreację itp. Jeśli dziecko lub uprawniony ma specjalne potrzeby, takie jak koszty leczenia, terapii, edukacji specjalnej, te koszty również powinny być uwzględnione w uzasadnieniu wysokości alimentów.
Drugi krok to analiza zdolności finansowej dłużnika. Sąd musi zbadać dochody rodzica, włączając w to zarobki z pracy, dochody z innych źródeł, takich jak renty, świadczenia, dochody z kapitału, itp. Należy uwzględnić także wydatki tej osoby - takie jak koszty utrzymania, raty kredytów, alimenty na inne dzieci, itp. Sąd może również zbadać potencjał zarobkowy rodzica, uwzględniając jego kwalifikacje, doświadczenie zawodowe,
możliwość podjęcia dodatkowej pracy, itd.
Nadto, sąd może także rozważyć standard życia, jaki dziecko lub uprawniony miał przed rozstaniem rodziców lub innymi okolicznościami prowadzącymi do konieczności ustalenia alimentów. Jest to istotne, ponieważ alimenty powinny umożliwiać dziecku lub uprawnionemu utrzymanie podobnego standardu życia, jaki miałoby ono w przypadku utrzymania się pierwotnego stanu rzeczy (czyli np. przed rozwodem). Sąd może również rozważyć inne istotne czynniki, takie jak stan zdrowia dziecka lub uprawnionego, odległość między rodzicami a dzieckiem, koszty związane z wizytami i utrzymaniem kontaktów i inne. Istotne jest także uwzględnienie ewentualnych zmian w sytuacji finansowej lub potrzebach dziecka lub uprawnionego w przyszłości. Sąd orzeka według stanu w dniu orzekania w konkretnej sprawie, jednak okoliczności te mogą ulec zmianie w przyszłości i stanowić podstawę np. do zmiany wysokości alimentów w przyszłości.
Jak to uzasadnić i udowodnić?
Odpowiednie uzasadnienie i udowodnienie wysokości alimentów wskazywane jest w pozwie o alimenty, ew. w pozwie o rozwód, w zależności od danej sprawie. W uzasadnieniu wskazujemy odpowiednie kwoty związane z alimentami, często w formie tabelki dotyczącej miesięcznych wydatków na dziecko. Kluczowe są także odpowiednie dowody potwierdzające te wydatki – m.in. faktury czy też umowy, załączane do takiego pozwu.
Udowodnienie przed sądem wysokości różnych elementów może być kluczowe w wielu rodzajach spraw, takich jak spory alimentacyjne, roszczenia o odszkodowanie, czy sporządzanie umów handlowych. W procesie sądowym istnieje wiele sposobów, aby skutecznie udokumentować i udowodnić wysokość różnych elementów.
Wyciągi bankowe, potwierdzenia przelewów oraz inne dokumenty bankowe mogą być użyteczne do udowodnienia przepływu środków finansowych. Faktury za zakupy, usługi, leczenie medyczne itp. mogą stanowić dowód poniesionych kosztów. Umowy handlowe, umowy najmu, umowy o pracę, umowy ubezpieczeniowe itp. mogą być zaś wykorzystane do udowodnienia wysokości płatności lub świadczeń.
Skuteczne udowodnienie przed sądem wysokości różnych elementów wymaga starannego zbierania odpowiednich dowodów, takich jak dokumenty finansowe, ekspertyzy, czasem także np. zeznania świadków, wyceny oraz zdjęcia i nagrania. Dobrze udokumentowane i wiarygodne dowody stanowią podstawę dla sądu do podjęcia trafnych decyzji w sprawie. Ważne jest również przestrzeganie procedur i regulacji dotyczących zgromadzania i przedstawiania dowodów w procesie sądowym.
Uzasadnienie wysokości alimentów w pozwie wymaga uwzględnienia wielu czynników, takich jak potrzeby uprawnionego, zdolność finansowa dłużnika oraz standard życia dziecka lub uprawnionego. Staranne i kompleksowe podejście do uzasadnienia wysokości alimentów pozwoli sądowi na podjęcie odpowiedniej decyzji, która będzie służyła najlepiej interesom dziecka.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i alimentów
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Każdy z nas posiada dokumenty, na podstawie których możliwa jest np. nasza identyfikacja. W niektórych przypadkach dochodzi jednak do kradzieży takich dokumentów, a sprawca za ich pomocą stara się ,,podszyć” pod daną osobę i posługuje się cudzym dokumentem. Co za to jednak grozi?
Dokument w prawie karnym
Posługiwanie się cudzym dokumentem polega na używaniu dokumentu, który został spreparowany lub podrobiony w celu oszustwa lub zysku osobistego. Dokumenty te mogą obejmować różnorodne formy, takie jak tożsamość, wykształcenie, kwalifikacje zawodowe, a nawet dokumenty finansowe.
Na wstępnie warto rozważyć to, czym w zasadzie jest dokument na gruncie prawa karnego. Jak wskazuje art. 115 § 14 i 14a Kodeksu karnego, dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Fakturą jest także dokument, o którym mowa w art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2023 r. poz. 1570, 1598 i 1852). Konstytutywną cechą wszystkich dokumentów jest zatem to, że z każdym z nich jest związane określone prawo albo ze względu na zawartą w nim treść stanowi on dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne.
Nie ma znaczenia forma dokumentu. Niewątpliwie jednak dokument ma charakter materialny, jest nim bowiem albo określony przedmiot, albo zapisany nośnik informacji. Nośnikiem dokumentu mogą być np. papier, dyskietka, płyta CD lub DVD, karta pamięci. Częste przykłady dokumentów objętych fałszerstwem to natomiast:
- dowód osobisty lub paszport,
- dyplomy ukończenia szkoły lub uczelni,
- świadectwa pracy,
- karty kredytowe lub dokumenty finansowe,
- zaświadczenia lekarskie i inne.
Posługiwanie się cudzym dokumentem
Ponadto, posługiwanie się cudzym dokumentem jest przestępstwem, które może skutkować poważnymi konsekwencjami prawymi. Zgodnie z art. 275 § 1 KK, kto posługuje się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe lub dokument taki kradnie lub go przywłaszcza, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Tej samej karze podlega, kto bezprawnie przewozi, przenosi lub przesyła za granicę dokument stwierdzający tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe.
Przykładem posługiwania się cudzym dokumentem może być sytuacja, w której osoba przedstawia fałszywy dokument tożsamości podczas składania wniosku o uzyskanie kredytu w banku lub podczas rejestracji na konferencję naukową podając cudze dane osobowe i przedkładając posiadany dowód osobisty tej osoby.
Poza tym, posługując się cudzym dokumentem, sprawca naraża daną osobę np. na utratę zaufania społecznego i zniszczenie reputacji, co może mieć długofalowe konsekwencje w życiu osobistym i zawodowym. Osoba, której dokument został podrobiony, może również podjąć kroki prawne przeciwko sprawcy za naruszenie jej praw. Aby zapobiec posługiwaniu się cudzym dokumentem, istotne jest podejmowanie środków ostrożności, takich jak między innymi:
- staranne weryfikowanie tożsamości osób, z którymi się współpracuje lub którym udziela się usług,
- korzystanie tylko z wiarygodnych źródeł dokumentacji, takich jak urzędy, uczelnie czy instytucje finansowe,
- regularna aktualizacja procedur weryfikacji dokumentów, aby unikać luk w zabezpieczeniach.
Podsumowując, posługiwanie się cudzym dokumentem jest poważnym przestępstwem, które może prowadzić do doktliwych konsekwencji prawnych dla sprawcy. Aby uniknąć takich sytuacji, ważne jest, aby wszelkie dokumenty były starannie weryfikowane i korzystać tylko z wiarygodnych źródeł dokumentacji.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego i posługiwania się cudzym dokumentem
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Alimenty na dziecko od drugiego z rodziców są świadczeniami pieniężnymi, które mają na celu zapewnienie odpowiedniego wsparcia materialnego dla dziecka po rozpadzie małżeństwa czy też w sytuacji, gdy partnerzy rozchodzą się, a dziecko zamieszkuje z jednym z rodziców. Są one przeznaczone na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem, wychowaniem, nauką, opieką zdrowotną oraz innymi potrzebami dziecka. Jak można uzyskać zatem takie alimenty i w jaki sposób napisać odpowiedni pozew?
Pozew o alimenty
Podstawy prawne uzyskania alimentów na dziecko zawiera Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Przepisy te określają zasady ustalania wysokości alimentów oraz obowiązki rodziców wobec swoich dzieci, również po rozstaniu się. Wysokość alimentów na dziecko od byłego małżonka jest ustalana na podstawie dochodów oraz potrzeb dziecka, a także możliwości finansowych i obowiązków alimentacyjnych rodziców. Sąd podejmuje decyzję w tej sprawie, biorąc pod uwagę wszystkie istotne czynniki, takie jak zarobki obu rodziców, koszty utrzymania dziecka oraz inne okoliczności mające wpływ na jego dobro.
Obowiązek alimentacyjny wynika z zasady, że rodzice są zobowiązani do wspólnego pokrywania kosztów utrzymania i wychowania dziecka, nawet po rozwodzie lub rozstaniu. Oznacza to, że obaj rodzice, w tym były małżonek, mogą być zobowiązani do płacenia alimentów na rzecz dziecka. Alimenty na dziecko od byłego małżonka zwykle są wypłacane w formie miesięcznych płatności pieniężnych na konto bankowe drugiego rodzica. Jeśli między stronami nie było małżeństwa, to nie doszło do rozwodu, w którym sąd reguluje kwestie związane z alimentami na dziecko. Wówczas konieczne może być złożenie odpowiedniego pozwu o alimenty do właściwego sądu. Wysokość alimentów na dziecko od byłego małżonka może także ulec zmianie w razie zmiany okoliczności mających wpływ na sytuację finansową rodziców lub potrzeby dziecka.
Jak napisać taki pozew? O czym pamiętać?
Pozew o alimenty należy złożyć do sądu rejonowego (Wydziału Rodzinnego i Nieletnich). Właściwym miejscowo jest sąd według miejsca zamieszkania osoby uprawnionej, jak i sąd według miejsca zamieszkania strony pozwanej – wybór sądu należy do powoda. Zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 r. strona dochodząca alimentów nie ponosi opłat sądowych, także w sprawach o podwyższenie alimentów. Pozwu nie trzeba zatem opłacać.
Pierwszym krokiem jest podanie miejsca i daty sporządzenia pozwu, a także danych stron postępowania, czyli danych powoda (osoby ubiegającej się o alimenty) oraz pozwanej (osoby, od której żądane są alimenty). Należy podać imię, nazwisko, adres zamieszkania oraz inne istotne dane identyfikacyjne (np. PESEL). Należy wskazać także właściwy sąd i jego wydział. Pozew powinien posiadać także tytuł i należy w nim jasno określić żądanie, czyli kwotę alimentów, które powód żąda od pozwanej. Kwotę tę należy odpowiednio uzasadnić, przedstawiając koszty związane z utrzymaniem dziecka oraz dochody i możliwości zarobkowe strony pozwanej. Kluczowe mogą być tutaj odpowiednie dokumenty i dowody w sprawie, np. dokumenty potwierdzające wysokość zarobków stron, rachunki za opiekę zdrowotną dziecka, dokumenty dotyczące wydatków na edukację itp.
Oprócz tego w pozwie można zawrzeć także inne wnioski – np. o zabezpieczenie alimentów, a także o zwrot kosztów postępowania. W pozwie konieczne jest także wskazanie na tzw. oświadczenie o mediacji. Po uzasadnieniu zaś, na końcu pozwu powinien znajdować się podpis powoda lub jego pełnomocnika, jeśli został on ustanowiony. Konieczne jest także złożenie odpowiednich załączników do pozwu, w tym odpis pisma dla strony pozwanej. Jeśli masz wątpliwości lub potrzebujesz wsparcia, skorzystaj z pomocy prawnika, który pomoże Ci przygotować profesjonalny pozew o alimenty.
Reasumując, alimenty na dziecko od byłego partnera mają na celu zapewnienie odpowiedniego wsparcia materialnego dla dziecka po rozpadzie związku. Ich wysokość jest ustalana przez sąd na podstawie dochodów i potrzeb dziecka oraz możliwości finansowych rodziców. Jeśli nie ma regulacji w tym przedmiocie w wyroku rozwodowym albo zachodzi konieczność zmiany wysokości alimentów, trzeba złożyć w sądzie odpowiedni pozew.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i pozwu o alimenty
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
W Polskim prawie karnym posiadanie długów samo w sobie nie stanowi przestępstwa i nie prowadzi do odpowiedzialności karnej. Czy jednak niespłacanie długów albo inne działania dłużnika mogą stanowić czyn zabroniony na gruncie Kodeksu karnego?
Działanie na szkodę wierzycieli
W polskim Kodeksie Karnym znajdują się przepisy dotyczące przestępstw związanych z pokrzywdzeniem wierzyciela przez dłużnika. Kluczowe artykuły to 300 i 301, które obejmują zarówno czyny polegające na zubożeniu masy upadłościowej, jak i utrudnianiu egzekucji zobowiązań. Karalne jest bowiem, zgodnie z art. 300 KK, działanie osoby, która w razie grożącej jej niewypłacalności lub upadłości, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku. Pozbywanie się zatem swojego majątku w przypadku posiadanie długów wobec określonych wierzycieli może zatem stanowić przestępstwo. Sprawca podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Przedmiotem ochrony są tutaj roszczenia uprawnionych wierzycieli i ich zabezpieczenie przed nieuczciwymi zachowaniami dłużników zmierzającymi do uniemożliwienia im zaspokojenia tych roszczeń.
Czynność sprawcza polega na uszczuplaniu lub udaremnianiu zaspokojenia wierzycieli. Udaremnienie oznacza całkowite wyłączenie możliwości zaspokojenia, uszczuplenie zaś – zmniejszenie należności. Jeżeli jednak pokrzywdzonym nie jest Skarb Państwa, to ściganie tego przestępstwa następuje na wniosek pokrzywdzonego. Ponadto, jeśli sprawca wyrządził przy tym przestępstwie szkodę wielu wierzycielom, to odpowiedzialność karna jest zaostrzona i sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Karalne jest także działanie osoby, która to w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, bądź usuwa znaki zajęcia. Wówczas sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Czy można za to iść do więzienia?
Jak wynika zatem z powyższych przepisów, za wskazane działania związane z uszczuplaniem swojego majątku będąc dłużnikiem, można iść do więzienia. Poza wspomnianymi działaniami, przestępstwo stanowi także działanie osoby, która będąc dłużnikiem kilku wierzycieli udaremnia lub ogranicza zaspokojenie ich należności przez to, że tworzy w oparciu o przepisy prawa nową jednostkę gospodarczą i przenosi na nią składniki swojego majątku. Dotyczy to np. przenoszenie prywatnego majątku na spółki. Sprawca może utworzyć nową jednostkę samodzielnie albo wspólnie z innymi osobami. Nie ma to znaczenia dla przypisania odpowiedzialności za omawiany czyn. Wtedy sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Tej samej karze podlega, kto będąc dłużnikiem kilku wierzycieli doprowadza do swojej upadłości lub niewypłacalności.
Ustawa w art. 301 KK wskazuje nam także, iż kto będąc dłużnikiem kilku wierzycieli w sposób lekkomyślny doprowadza do swojej upadłości lub niewypłacalności, w szczególności przez trwonienie części składowych majątku, zaciąganie zobowiązań lub zawieranie transakcji oczywiście sprzecznych z zasadami gospodarowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Tutaj ta odpowiedzialność karna jest zatem mniej surowa. Trwonienie majątku oznacza zaś wszelkie czynności stanowiące gospodarcze marnotrawstw, a zaciąganie zobowiązań zwykle jest skutkiem zawarcia określonej transakcji, czyli przystąpienia do umowy. Zaciągnięcie zobowiązania polega w ty wypadku na zawarciu umowy cywilnoprawnej z obowiązkiem świadczenia.
Podsumowując, chociaż sam fakt posiadania długów nie prowadzi do kary pozbawienia wolności, działania mające na celu uniknięcie zobowiązań finansowych lub szkodzenie wierzycielom mogą być traktowane jako przestępstwa. W takich przypadkach, istotne jest zwrócenie uwagi na konkretny kontekst i działania podejmowane przez dłużnika. Warto również skonsultować się z prawnikiem, aby uzyskać dokładne i aktualne informacje dotyczące polskiego prawa karnego oraz konsekwencji prawnych związanych z zarządzaniem majątkiem w kontekście długów.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego i przestępstw dotyczących wyzbywania się majątku
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Adopcja w polskim prawie rodzinnym to proces prawnie uregulowany, mający na celu przeniesienie praw i obowiązków rodzicielskich od rodziców biologicznych na adoptujących. Czy można jednak rozwiązać taką adopcję? Albo ją odwołać?
Rozwiązanie adopcji
Zasadniczo proces adopcyjny w Polsce obejmuje szereg etapów, a procedury mają na celu zapewnienie, że adopcja zachodzi w najlepszym interesie dziecka. Prawo rodzinne ustanawia określone kryteria, które muszą być spełnione przez osoby ubiegające się o adopcję. Polskie prawo zapewnia adoptującym pewne prawa, ale równocześnie nakłada na nich określone obowiązki. Cała procedura wymaga odpowiedniej decyzji sądu i ma na celu zapewnienie dziecku odpowiednich warunków życia.
Przysposobienie ma znaczące skutki dla dziecka. Zapewnia mu nową rodzinę i środowisko, co może mieć pozytywny wpływ na jego rozwój emocjonalny, społeczny i psychiczny. Jednak proces ten może również wiązać się z pewnymi wyzwaniami związanymi z adaptacją i akceptacją nowego otoczenia. Sąd po przysposobieniu nadal monitoruje sytuację dziecka, aby upewnić się, że pozostaje ono w zdrowym i bezpiecznym środowisku.
Niekiedy może jednak także dojść do rozwiązania przysposobienia. Według art. 125 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z ważnych powodów zarówno przysposobiony, jak i przysposabiający mogą żądać rozwiązania stosunku przysposobienia przez sąd. Rozwiązanie stosunku przysposobienia nie jest jednak dopuszczalne, jeżeli wskutek niego miałoby ucierpieć dobro małoletniego dziecka. Orzekając rozwiązanie stosunku przysposobienia, sąd może, stosownie do okoliczności, utrzymać w mocy wynikające z niego obowiązki alimentacyjne.
Jest to jedyna przewidziana w ustawie droga rozwiązania tego stosunku prawnego, nie powoduje więc automatycznego rozwiązania stosunku przysposobienia ani późniejszego przysposobienia małoletniego przez inną osobę, ani tym bardziej pozbawienia przysposabiających małżonków władzy rodzicielskiej nad przysposobionym. Wynika z tego, że dopóki trwa stosunek przysposobienia i przysposabiający żyje, małoletni nie może być przysposobiony przez inną osobę z wyjątkiem przysposobienia przez małżonka osoby, która już przysposobiła tego małoletniego.
Orzekając o rozwiązaniu przysposobienia, sąd powinien mieć na uwadze, że przysposobienie, jako zdarzenie powodujące powstanie takiego stosunku, jaki istnieje między rodzicami i dziećmi, powinno być węzłem dozgonnym i że tylko szczególnie ważkie przyczyny mogą prowadzić do jego rozwiązania. Co ważne, po śmierci przysposobionego lub przysposabiającego rozwiązanie stosunku przysposobienia nie jest dopuszczalne, chyba że przysposabiający zmarł po wszczęciu sprawy o rozwiązanie stosunku przysposobienia. W wypadku takim na miejsce przysposabiającego w procesie wstępuje kurator ustanowiony przez sąd.
Skutki w prawie rodzinnym
Ponadto, trzeba także pamiętać, że nie jest dopuszczalne rozwiązanie przysposobienia, na które rodzice przysposobionego wyrazili przed sądem opiekuńczym zgodę bez wskazania osoby przysposabiającego. Takie przysposobienie nie stoi na przeszkodzie ponownemu przysposobieniu za życia przysposabiającego.
Co ważne, z chwilą rozwiązania stosunku przysposobienia ustają jego skutki. Jeżeli rozwiązanie nastąpiło po śmierci przysposabiającego, uważa się, że skutki przysposobienia ustały z chwilą jego śmierci. Przysposobiony zachowuje nazwisko nabyte przez przysposobienie oraz otrzymane w związku z przysposobieniem imię lub imiona. Jednakże z ważnych powodów sąd na wniosek przysposobionego lub przysposabiającego może w orzeczeniu o rozwiązaniu stosunku przysposobienia postanowić, że przysposobiony powraca do nazwiska, które nosił przed orzeczeniem przysposobienia. Na wniosek przysposobionego sąd orzeka o jego powrocie do poprzednio noszonego imienia lub imion. Wreszcie, powództwo o rozwiązanie przysposobienia może wytoczyć także prokurator.
Reasumując, przysposobienie przez sąd w polskim prawie rodzinnym to kompleksowy proces, który ma na celu zapewnienie lepszej przyszłości dla dzieci. Skutki tego procesu obejmują zarówno pozytywne aspekty, jak i wyzwania, które wymagają systemowej uwagi i ciągłego doskonalenia prawa rodzinnego. Wszystko to dla dobra dzieci, którym przysposobienie otwiera nowe możliwości rozwoju i szczęścia. W niektórych przypadkach, po spełnieniu właściwych warunków, może także dojść do rozwiązania przysposobienia.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i adopcji
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Pranie brudnych pieniędzy to proces ukrywania pochodzenia nielegalnych środków finansowych, aby uczynić je legalnymi lub trudnymi do śledzenia. Jest to złożona procedura, w której osoby zaangażowane starają się zatuszować pochodzenie swoich dochodów, aby uniknąć konsekwencji prawnych. Na czym jednak dokładnie polega ten proces i co za to może grozić na gruncie polskiego prawa karnego?
Pranie brudnych pieniędzy
Pranie brudnych pieniędzy wynika z potrzeby ukrycia pochodzenia środków uzyskanych nielegalnymi metodami, takimi jak handel narkotykami, korupcja, przemyt czy oszustwa finansowe. Proces ten składa się z odpowiednich etapów. Początkowy etap obejmuje wprowadzenie nielegalnych środków do legalnego systemu finansowego. Może to obejmować zakup aktywów, inwestycje lub otwieranie fałszywych firm. Następnie pieniądze są przekazywane przez różne transakcje, aby utrudnić ich śledzenie. Wprowadzane są fałszywe transakcje, aby zmylić organy ścigania. Ostatni etap polega na wprowadzeniu "oczyszczonych" środków z powrotem do legalnego obiegu, często poprzez zakup dóbr luksusowych, nieruchomości lub inwestycje.
W praktyce istnieją także różnego rodzaju metody prania brudnych pieniędzy takie jak:
- Transakcje gotówkowe - pranie może rozpoczynać się od transakcji gotówkowych, które są trudniejsze do śledzenia niż elektroniczne środki.
- Przedsiębiorstwa z wykorzystaniem gotówki – tj. tworzenie przedsiębiorstw, które ,,przyciągają” gotówkę, a następnie wypłacanie jej jako pozornych zysków, co pomaga zasłonić nielegalne przychody.
- Przelewy międzynarodowe – czyli korzystanie z międzynarodowych transakcji finansowych, które pozwala uniknąć krajowych regulacji i utrudnia śledzenie.
- Nieruchomości - inwestowanie w nieruchomości, zwłaszcza w regionach o niewłaściwej kontroli finansowej, umożliwia przeniesienie środków i utajnienie ich.
Warto przy tym wskazać, iż większość krajów posiada odpowiednie przepisy, które wymagają od instytucji finansowych raportowania podejrzanych transakcji. Również współpraca międzynarodowa jest kluczowa w walce z praniem brudnych pieniędzy, ponieważ często transakcje obejmują różne jurysdykcje. Organizacje i agencje zajmujące się ściganiem coraz częściej korzystają natomiast z zaawansowanych technologii do analizy danych finansowych i śledzenia podejrzanych transakcji.
Przestępstwo i odpowiedzialność karna
Pranie brudnych pieniędzy wspiera różne formy przestępczości, zwiększając skali działania organizacji przestępczych. Może także wpływać na stabilność systemów finansowych, szczególnie gdy duże ilości kapitału wprowadzane są do legalnego obiegu. Na gruncie polskiej ustawy Kodeks karny, przestępstwo to zostało wskazane w art. 299 § 1 KK, zgodnie z którym osoba, która środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe lub inne mienie ruchome lub nieruchomości, pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego, przyjmuje, posiada, używa, przekazuje lub wywozi za granicę, ukrywa, dokonuje ich transferu lub konwersji, pomaga do przenoszenia ich własności lub posiadania albo podejmuje inne czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Jako przykłady z praktyki można wskazać np. sytuację, kiedy w latach 2007-2015 Danske Bank był zamieszany w pranie brudnych pieniędzy poprzez swoją filię w Estonii, gdzie przepuszczono ponad 200 miliardów euro nielegalnych środków. Innym przykładem był także skandal z Panama Papers - wyciek dokumentów z firmy doradczej Mossack Fonseca ujawnił, jak bogaci i wpływowi ludzie korzystali z offshore'owych firm do prania pieniędzy i unikania opodatkowania.
Podsumowując, pranie brudnych pieniędzy stanowi poważne wyzwanie dla światowej gospodarki i bezpieczeństwa. Walka z tym zjawiskiem wymaga współpracy międzynarodowej, efektywnych przepisów prawnych oraz skutecznych działań ze strony organów ścigania. Świadomość społeczeństwa na temat prania brudnych pieniędzy i jego konsekwencji jest kluczowa dla skutecznej walki z tym procederem.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego i prania brudnych pieniędzy
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Przysposobienie, czyli adopcja, to proces prawny, dzięki któremu m.in. osoby bezdzietne mogą stać się prawnymi rodzicami dziecka. W Polsce adopcja ma zdefiniowane skutki prawne, które obejmują zarówno prawo dziecka związane z nowymi rodzicami, jak i prawa i obowiązki rodziców adopcyjnych. Regulacje te zostały określone na gruncie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy.
Skutki przysposobienia
Zasadą w tym zakresie jest to, iż przysposobienie następuje przez orzeczenie sądu opiekuńczego na żądanie przysposabiającego. Jeżeli dziecko pozostaje pod opieką, do przysposobienia potrzebna jest zgoda opiekuna. Jednakże sąd opiekuńczy może, ze względu na szczególne okoliczności, orzec przysposobienie nawet mimo braku zgody opiekuna, jeżeli wymaga tego dobro dziecka. Adopcja wywołuje za sobą także odpowiednie skutki.
Przez przysposobienie powstaje między przysposabiającym a przysposobionym taki stosunek, jak między rodzicami a dziećmi. Adopcja nadaje zatem dziecku status prawnego potomstwa rodziców adopcyjnych, co oznacza, że ma ono wszystkie prawa i obowiązki przysługujące biologicznym dzieciom. Rodzice adopcyjni są zobowiązani także m.in. do zapewnienia utrzymania i wsparcia finansowego dla dziecka, podobnie jak w przypadku rodziców biologicznych.
Nadto, przysposobiony nabywa prawa i obowiązki wynikające z pokrewieństwa w stosunku do krewnych przysposabiającego. Adoptowane dziecko ma np. prawo dziedziczyć majątek rodziców adopcyjnych na równi z biologicznymi dziećmi. Ustają przy tym prawa i obowiązki przysposobionego wynikające z pokrewieństwa względem jego krewnych, jak również prawa i obowiązki tych krewnych względem niego. Skutki przysposobienia rozciągają się również na zstępnych przysposobionego.
Poza tym, przysposobiony otrzymuje nazwisko przysposabiającego, a jeżeli został przysposobiony przez małżonków wspólnie albo jeżeli jeden z małżonków przysposobił dziecko drugiego małżonka - nazwisko, które noszą albo nosiłyby dzieci zrodzone z tego małżeństwa. Na żądanie osoby, która ma być przysposobiona, i za zgodą przysposabiającego sąd opiekuńczy w orzeczeniu o przysposobieniu postanawia, że przysposobiony nosić będzie nazwisko złożone z jego dotychczasowego nazwiska i nazwiska przysposabiającego. Jeżeli przysposabiający albo przysposobiony nosi złożone nazwisko, sąd opiekuńczy rozstrzyga, który człon tego nazwiska wejdzie w skład nazwiska przysposobionego. Rozwiązania tego nie stosuje się jednak w razie sporządzenia nowego aktu urodzenia przysposobionego z wpisaniem przysposabiających jako jego rodziców.
Poza tym, na wniosek przysposabiającego sąd opiekuńczy może w orzeczeniu o przysposobieniu zmienić imię lub imiona przysposobionego. Jeżeli przysposobiony ukończył lat trzynaście, może to nastąpić tylko za jego zgodą. Co istotne, przez przysposobienie ustaje także dotychczasowa władza rodzicielska lub opieka nad przysposobionym. Jeżeli jeden z małżonków przysposobił zaś dziecko drugiego małżonka, władza rodzicielska przysługuje obojgu małżonkom wspólnie.
Adopcja – inne następstwa
Poza kwestiami prawnymi, adopcja może przynieść dziecku stabilizację emocjonalną, zapewniając mu bezpieczne środowisko rodziny. Dziecko ma szansę na rozwijanie tożsamości w rodzinie adopcyjnej i budowanie zdrowych relacji. Rodzice adopcyjni i specjaliści mogą zapewnić wsparcie psychologiczne, aby dziecko mogło skutecznie radzić sobie z przeszłością i procesem adaptacji. Należy przy tym jednak pamiętać, iż zarówno dzieci, jak i rodzice adopcyjni muszą przejść proces dostosowywania się do nowej sytuacji. Organizacje społeczne i instytucje zajmujące się adopcją odgrywają kluczową rolę w zapewnianiu wsparcia i edukacji dla wszystkich zainteresowanych stron.
Podsumowując, adopcja w Polsce ma zdefiniowane skutki prawne, obejmujące zmiany w statusie prawnym dziecka, jego nazwisku oraz prawach i obowiązkach rodziców adopcyjnych. Jednak proces adopcyjny to także wyzwanie dla wszystkich zainteresowanych stron, wymagające wsparcia zarówno ze strony instytucji, jak i społeczeństwa. Dla dziecka adopcja to szansa na lepsze życie w nowej, kochającej rodzinie.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i adopcji
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
