- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Składanie fałszywych zeznań w sądzie to w polskim prawie przestępstwo, które to może znacząco wpłynąć na proces sądowy oraz na osoby zaangażowane w daną sprawę. Jakie grożą za to jednak kary na gruncie Kodeksu karnego?
Fałszywe zeznania przed sądem
Samo składanie fałszywych zeznań oznacza świadome prezentowanie nieprawdziwych informacji, zeznań lub dowodów pod przysięgą przed sądem lub organem ścigania. Fałszywe zeznania mogą wprowadzić sąd w błąd, prowadząc do wydania niesprawiedliwego wyroku lub decyzji. Motywacje mogą być różne, od próby osłabienia pozycji przeciwnika w sporze sądowym, przez ochronę własnej osoby lub interesów, aż po skomplikowane relacje międzyludzkie. Czasem świadkowie mogą składać fałszywe zeznania pod wpływem presji, strachu lub manipulacji ze strony innych osób.
Składanie fałszywych zeznań stanowi przestępstwo na gruncie Kodeksu karnego. Osoby składające fałszywe zeznania mogą stracić wiarygodność jako świadkowie w przyszłych sprawach sądowych. Osoby w trakcie postępowania sądowego są także pytane często o to, czy nie były wcześniej karane za fałszywe zeznania. Sądy starają się gruntownie badać wszystkie dostępne dowody, aby wykryć ewentualne nieprawidłowości lub fałszywe zeznania. Jest to także związane z tym, iż sądy mają możliwość ukarania osób składających fałszywe zeznania, co stanowi ważny element odstraszający.
Kara za składanie fałszywych zeznań
W Kodeksie karnym (a dokładnie w art. 233) wskazano, iż sprawca, składając zeznanie mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Jeżeli natomiast sprawca takiego czynu zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym – wtedy podlega on karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Istotnym jest, by pamiętać. Iż warunkiem odpowiedzialności jest, aby przyjmujący zeznanie, działając w zakresie swoich uprawnień, uprzedził zeznającego o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie lub odebrał od niego przyrzeczenie. Ustawa wskazuje także, że nie podlega karze za taki czyn ten, kto składa fałszywe zeznanie, nie wiedząc o prawie odmowy zeznania lub odpowiedzi na pytania.
Dodatkowo, kto, jako biegły, rzeczoznawca lub tłumacz, przedstawia fałszywą opinię, ekspertyzę lub tłumaczenie mające służyć za dowód w postępowaniu, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. Tutaj ta odpowiedzialność w stosunku do tych osób może być zatem zaostrzona. Jednakże, jeżeli sprawca wymieniony wcześniej dokonując takiego czynu działa nieumyślnie, narażając na istotną szkodę interes publiczny, wtedy podlega on karze pozbawienia wolności do lat 3. Wreszcie, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia, jeżeli:
- fałszywe zeznanie, opinia, ekspertyza lub tłumaczenie dotyczy okoliczności niemogących mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy,
- sprawca dobrowolnie sprostuje fałszywe zeznanie, opinię, ekspertyzę lub tłumaczenie, zanim nastąpi, chociażby nieprawomocne, rozstrzygnięcie sprawy.
Edukowanie społeczeństwa na temat powagi i konsekwencji składania fałszywych zeznań może pomóc w zmniejszeniu tego rodzaju zachowań. Także wprowadzenie procedur mających na celu weryfikację zeznań oraz zachęcanie do składania prawdziwych informacji może zmniejszyć ryzyko fałszywych zeznań. Poza tym, warto także wspomnieć, że fundamentalną zasadą sądownictwa jest dążenie do ustalenia prawdy. Fałszywe zeznania są sprzeczne z tą zasadą i mogą znacznie zakłócić proces sądowy. Z uwagi na to wymaga to sankcjonowania przez prawo karne – bowiem każda osoba ma moralną i prawną odpowiedzialność za składane zeznania, które powinny być zgodne z rzeczywistością.
Reasumując, składanie fałszywych zeznań to poważny problem, który ma negatywny wpływ na sprawiedliwość i uczciwość systemu sądowego. Dlatego ważne jest, aby społeczeństwo, świadkowie i uczestnicy procesu sądowego byli świadomi konsekwencji tego rodzaju działań i ich wpływu na sprawiedliwość i zaufanie do systemu sądowego.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego i składania fałszywych zeznań
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Ograniczenie kontaktów z dzieckiem przez sąd jest kwestią bardzo delikatną i często skomplikowaną, która wymaga uwzględnienia wielu czynników. Decyzje sądowe dotyczące ograniczenia kontaktów z dzieckiem mogą być podejmowane w wielu różnego rodzaju sytuacjach. Jak można zatem ograniczyć kontakty drugiego rodzica z dzieckiem w przypadkach, kiedy jest to konieczne?
Ograniczenie kontaktów
Osoba starająca się o ograniczenie kontaktów drugiego rodzica z dzieckiem musi przedstawić przekonujące dowody i podstawy prawne. Mogą to być dowody dotyczące przemocy, zaniedbań, nadużyć substancji lub innych poważnych zagrożeń dla dobra dziecka. Często w tego typu sprawach ważne jest posiadanie wsparcia adwokata albo radcy prawnego i zbieranie dokumentacji, która potwierdza obawy i stanowi podstawę dla żądania ograniczenia kontaktów.
Głównym powodem ograniczenia kontaktów z dzieckiem przez sąd jest zazwyczaj troska o jego bezpieczeństwo. Może to dotyczyć sytuacji, gdy istnieje ryzyko przemocy fizycznej, emocjonalnej lub seksualnej ze strony jednego z rodziców lub opiekunów. Takie sytuacje mogą także prowadzić do całkowitego pozbawienia możliwości kontaktów. Wysoki poziom konfliktu między rodzicami może być również czynnikiem branym pod uwagę przez sąd. Jeśli konflikty te zagrażają emocjonalnemu lub psychologicznemu dobru dziecka, sąd może podjąć decyzję o ograniczeniu kontaktów. Sąd może ograniczyć także kontakt z rodzicem np. jeśli istnieje uzasadnione zaniepokojenie co do wpływu tego kontaktu na zdrowie fizyczne lub emocjonalne dziecka, na przykład w przypadku nadużywania substancji psychoaktywnych przez rodzica.
Jak ograniczyć kontakty drugiego rodzica z dzieckiem?
Zasadą jest w tym przypadku, iż jeżeli wymaga tego dobro dziecka, sąd opiekuńczy ograniczy utrzymywanie kontaktów rodziców z dzieckiem. Sąd opiekuńczy może w szczególności:
- zakazać spotykania się z dzieckiem,
- zakazać zabierania dziecka poza miejsce jego stałego pobytu,
- zezwolić na spotykanie się z dzieckiem tylko w obecności drugiego z rodziców albo opiekuna, kuratora sądowego lub innej osoby wskazanej przez sąd,
- ograniczyć kontakty do określonych sposobów porozumiewania się na odległość,
- zakazać porozumiewania się na odległość.
W tego typu sprawie sąd dokładnie bada dostępne dowody, w tym opinie ekspertów, opinie biegłych i inne informacje związane z dobrostanem dziecka. Zarówno rodzice, jak i dziecko (w zależności od wieku) mogą być wysłuchani przez sąd, aby wyrazić swoje zdanie w sprawie ograniczenia kontaktów. Sąd podejmuje ostateczną decyzję uwzględniając najlepsze interesy dziecka. Celem jest zapewnienie dziecku stabilności, bezpieczeństwa i odpowiedniej opieki. Wówczas sąd może określić konkretne miejsca lub warunki, w których odbywają się kontakty, aby zapewnić bezpieczeństwo dziecka, na przykład kontakt w obecności trzeciej osoby lub w określonym miejscu.
Konieczne w tym zakresie jest złożenie odpowiedniego wniosku o ograniczenie kontaktów drugiego rodzica z dzieckiem. Należy go złożyć do sądu rodzinnego, który podejmie decyzję w tym zakresie. Wniosek taki może być złożony zarówno w trakcie procesu rozwodowego, jak i po jego zakończeniu (np. w celu zmiany tego wyroku). Opłata od wniosku o zmianę wyroku rozwodowego (np. w zakresie ograniczenia kontaktów) wynosi 100 zł.
Ograniczenie kontaktów z rodzicem może mieć znaczący wpływ na dziecko, zarówno emocjonalnie, jak i psychologicznie. Ważne jest zapewnienie wsparcia i opieki psychologicznej dla dziecka w takich sytuacjach.: Decyzje sądowe dotyczące ograniczenia kontaktów mogą być modyfikowane w przyszłości, jeśli sytuacja się zmieni. Na przykład, jeśli rodzic wykaże poprawę i będzie mógł zapewnić bezpieczne środowisko dla dziecka. Ostatecznie, celem sądu jest zawsze zabezpieczenie najlepszego interesu dziecka, zapewniając mu bezpieczeństwo, zdrowie i odpowiednią opiekę. Ograniczenie kontaktów z dzieckiem jest decyzją trudną, ale w niektórych przypadkach konieczną dla zapewnienia jego dobra.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i ograniczenia kontaktów
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Sfałszowanie dokumentu to przestępstwo przewidziane w polskim prawie karnym, a jego kwalifikacja i sankcje są określone w Kodeksie Karnym. Samo sfałszowanie dokumentu jest kwalifikowane jako przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów. Jaka grozi za to odpowiedzialność karna?
Sfałszowanie dokumentu
Kodeks karny przy fałszerstwie dokumentów (art. 270 KK) wskazuje, iż karze z tytułu popełnienia tego przestępstwa podlega osoba, która w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa. Podrabianiem jest nadanie jakiemuś przedmiotowi (np. pismu) pozorów dokumentu w celu wywołania wrażenia, że zawarta w nim treść pochodzi od wymienionego w nim wystawcy, podczas gdy w rzeczywistości tak nie jest. Przerobienie polega na zmianie treści istniejącego, autentycznego dokumentu - może polegać m.in. na dokonaniu skreśleń, dopisków, wymazań. „Użycie za autentyczny” to zaś przedstawienie lub przedłożenie podrobionego czy przerobionego dokumentu osobie prywatnej albo instytucji, czyli wykorzystywanie funkcji, jakie może pełnić taki podrobiony czy przerobiony dokument.
Definicja dokumentu została zaś wskazana w art. 115 § 14 KK, według którego dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne.
Jako przykłady sfałszowania dokumentu można wskazać natomiast:
- podrobienie podpisu – tj. podrobienie czyjeś sygnatury lub podpisu pod dokumentem,
- zmiana treści dokumentu – czyli zmiana danych w dokumencie w taki sposób, aby wprowadzić kogoś w błąd co do jego treści,
- stworzenie fałszywego dokumentu – tzn. utworzenie całkowicie fałszywego dokumentu, który ma wyglądać na autentyczny.
Odpowiedzialność karna
Jeśli chodzi zaś o odpowiedzialność karną, to osoba, która w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Jest to zatem stosunkowo surowa kara. Tej samej karze podlega, kto wypełnia blankiet, opatrzony cudzym podpisem, niezgodnie z wolą podpisanego i na jego szkodę albo takiego dokumentu używa. Kodeks przewiduje w tym przypadku tzw. wypadek mniejszej wagi – bowiem w wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Co ciekawe, karalne jest także samo przygotowanie do popełnienia wskazanego przestępstwa. Kto bowiem czyni przygotowania do tego przestępstwa, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Szczególny rodzaj odpowiedzialności ustawodawca przewidział natomiast za fałszerstwo materialne dokumentów, jakimi są faktury (art. 270a KK). Zgodnie z tą regulacją, osoba, która w celu użycia za autentyczną, podrabia lub przerabia fakturę w zakresie okoliczności faktycznych mogących mieć znaczenie dla określenia wysokości należności publicznoprawnej lub jej zwrotu albo zwrotu innej należności o charakterze podatkowym lub takiej faktury jako autentycznej używa, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Tutaj ta odpowiedzialność karna jest zatem jeszcze wyższa (zaostrzona). Co więcej, jeżeli sprawca dopuszcza się takiego wobec faktury lub faktur, zawierających kwotę należności ogółem, której wartość lub łączna wartość jest większa niż pięciokrotność kwoty określającej mienie wielkiej wartości, albo z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu – to wtedy podlega on karze pozbawienia wolności od lat 3 aż do 20 lat!
Z uwagi na to, sfałszowanie dokumentu jest przestępstwem o znaczącym znaczeniu ze względu na destabilizację zaufania do dokumentów oficjalnych i wiarygodności dokumentacji. Przepisy prawne przewidują surowe kary dla osób dopuszczających się tego rodzaju czynów, ponieważ ma to poważne konsekwencje dla funkcjonowania społeczeństwa i prawa. Warto wobec tego zawsze działać zgodnie z prawem, respektując integralność dokumentów i dokumentacji oficjalnej. W innym wypadku możemy narazić się bowiem na odpowiedzialność karną z tego tytułu.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego i sfałszowania dokumentu
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
W wyroku rozwodowym sądy orzekają o kontaktach rodziców z dzieckiem. Jednakże warto pamiętać, że po rozwodzie zmiana warunków kontaktów z dzieckiem także jest możliwa. Proces ten może być zawiły, ale w Polsce prawo daje możliwość modyfikacji orzeczenia dotyczącego opieki nad dziećmi. Jak to wygląda w praktyce?
Kontakty z dzieckiem
Na początku warto wspomnieć, że niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Kontakty z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej.
Kontakty rodziców z dzieckiem stanowią istotny element w życiu dziecka, szczególnie w przypadku rozwodów lub separacji rodziców. Regularna i pozytywna komunikacja między rodzicami odnośnie potrzeb i postępów dziecka jest kluczowa dla utrzymania stabilności i harmonii w życiu dziecka. Dla dobra dziecka istotne jest zaś utrzymanie stabilności w planach kontaktów, aby stworzyć przewidywalne i bezpieczne warunki dla jego rozwoju. Samo zaś ustalanie i utrzymywanie kontaktów powinno być oparte na współpracy, szacunku i głównie uwzględnianiu dobra dziecka, co może wymagać elastyczności i otwartości na zmiany, by sprostać zmieniającym się potrzebom dziecka w różnych etapach jego życia.
Zasadą jest także, że jeżeli dziecko przebywa stale u jednego z rodziców, sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem przez drugiego z nich rodzice określają wspólnie, kierując się dobrem dziecka i biorąc pod uwagę jego rozsądne życzenia; w braku porozumienia rozstrzyga sąd opiekuńczy. Przy procesie rozwodowym zwykle takie regulacje zawierane są na gruncie wyroku rozwodowego. Nie oznacza to jednak, że takie kontakty ustalone są jednorazowo z góry na stałe i nie można ich zmienić.
Zmiana kontaktów z dzieckiem po rozwodzie
Zmiana kontaktów wskazanych w wyroku rozwodowym jest możliwa po upływie określonego czasu z wielu powodów. Wniosek o zmianę warunków kontaktów z dzieckiem powinien być oparty na istotnej zmianie okoliczności od czasu wydania poprzedniego orzeczenia. W przedmiocie zmiany wskazanych kontaktów decyduje każdorazowo sąd – przy tym zawsze kieruje się dobrem dziecka, a więc zmiana warunków kontaktów musi służyć jego najlepszemu interesowi. Podstawą do zmiany orzeczenia sądowego jest dobro dziecka – gdyż zgodnie z art. 113(5) Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, Sąd opiekuńczy może zmienić rozstrzygnięcie w sprawie kontaktów, jeżeli wymaga tego dobro dziecka.
Jest to związane z tym, że tylko sąd może zmienić poprzednie orzeczenie sądowe zapadłe w danej sprawie. Wniosek o uregulowanie kontaktów z dzieckiem wymaga uiszczenia opłaty stałej w wysokości 100 zł, którą należy uiścić na rachunek bankowy sądu właściwego do rozpoznania przedmiotowej sprawy.
Cała procedura odbywa się na podstawie złożenia właściwego wniosku w tym zakresie. Wniosek o zmianę umowy o kontakty z dzieckiem należy złożyć do sądu rodzinnego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania dziecka. Osoba zainteresowana składa wniosek do sądu, wyjaśniając przyczyny proponowanej zmiany. Następnie sąd rozpatruje wniosek i zwykle zwołuje rozprawę, na której strony przedstawiają swoje argumenty. W niektórych przypadkach może także dojść do wysłuchania małoletniego, którego dotyczy wniosek o zmianę kontaktów. Po wysłuchaniu argumentów obu stron (zwykle jest to matka i ojciec dziecka), sąd podejmuje decyzję co do zmiany warunków kontaktów z dzieckiem.
Wobec tego, zmiana warunków kontaktów z dzieckiem po rozwodzie jest możliwa, jednak wymaga starannego przemyślenia i argumentacji, aby przekonać sąd o potrzebie tych zmian. Wszelkie zmiany muszą być zgodne z dobrem dziecka i muszą wynikać z istotnych zmian okoliczności. Warto zasięgnąć porady prawnika specjalizującego się w sprawach rodzinnych, aby zrozumieć proces i jak najlepiej reprezentować swoje interesy oraz interes dziecka przed sądem.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i kontaktów
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Rozpijanie małoletniego stanowi w polskim porządku prawnym przestępstwo związane z narażeniem osoby nieletniej na spożywanie alkoholu. Zgodnie z polskim prawem karnym, takie działanie jest zakazane ze względu na ochronę zdrowia i bezpieczeństwa nieletnich. Na czym polega zatem rozpijanie małoletniego i co za to grozi na gruncie prawa karnego?
Rozpijanie małoletniego
Jeśli chodzi o definicję rozpijania małoletniego, to można wskazać, że rozpijanie małoletniego polega na dostarczaniu alkoholu lub umożliwianiu spożywania alkoholu osobie poniżej 18. roku życia. Dotyczy to osób, które są w grupie szczególnie chronionej przed spożywaniem alkoholu ze względu na ich rozwój fizyczny i psychiczny. Co ważne, nie musi być to spożycie dużej ilości alkoholu. Wystarczy umożliwianie nieletniemu wypicia nawet niewielkiej ilości trunku. Napojem alkoholowym jest zaś produkt przeznaczony do spożycia zawierający alkohol etylowy pochodzenia rolniczego w stężeniu przekraczającym 0,5% objętościowych alkoholu.
Celem takich regulacji jest oczywiście ochrona nieletnich, a także ich zdrowie i bezpieczeństwo. Jest to swoista ochrona nieletnich ustalona przez ustawodawcę przed negatywnymi skutkami spożycia alkoholu, które mogą mieć znaczący wpływ na ich zdrowie i rozwój. Nakładając sankcje za rozpijanie małoletnich, prawo karne stawia na odpowiedzialność osób dorosłych za przyczynianie się do szkodliwych zachowań nieletnich. Dotyczy to osób poniżej 18 roku życia.
Co ważne, większość autorów zasadnie przyjmuje, że znamię „rozpija” wymaga dla jego realizacji wielości zachowań sprawcy. Rozpijanie nieletniego z art. 208 k.k. to zatem wielokrotne, powtarzające się zachowanie sprawcy, a nie jednorazowe podanie małoletniemu alkoholu do spożycia. Jest to przestępstwo z abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo, czyli przestępstwo formalne. Sprawcą tego przestępstwa może być każdy (przestępstwo powszechne). Czyn ten może być popełniony umyślnie z zamiarem zarówno bezpośrednim, jak i ewentualnym.
Odpowiedzialność karna
Osoba podejrzana o rozpijanie małoletniego może być pociągnięta do odpowiedzialności karnej, a sama sprawa być przedmiotem postępowania karnego. Nadto, w przypadku działania w miejscu publicznym lub w lokalu gastronomicznym, mogą zostać również nałożone sankcje administracyjne na właściciela lokalu. Zgodnie bowiem z art. 208 Kodeksu karnego - kto rozpija małoletniego, dostarczając mu napoju alkoholowego, ułatwiając jego spożycie lub nakłaniając go do spożycia takiego napoju, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Dostarczanie alkoholu do nieletniego obejmuje wszelkie możliwe sposoby przekazywania alkoholu młodocianym, zarówno w formie płatnej, jak i nieodpłatnej, bezpośrednio lub pośrednio. Ułatwianie spożycia oznacza zaś tworzenie okoliczności sprzyjających spożyciu alkoholu przez osobę nieletnią, na przykład poprzez zakup alkoholu dla niej, udostępnienie miejsca do spożycia alkoholu czy udzielenie wskazówek, jak zdobyć alkohol. Natomiast ostatnia z czynności, tj. nakłanianie polega na zachęcaniu, namawianiu lub proszeniu nieletniego o spożycie alkoholu.
Rozpijanie małoletnich to problem o szerokim spektrum skutków, zarówno dla jednostek, jak i społeczeństwa jako całości. Spożycie alkoholu w okresie wzrastania może zakłócić rozwój fizyczny, neurologiczny i psychospołeczny. Do tego wczesne rozpoczęcie picia zwiększa ryzyko uzależnienia od alkoholu w przyszłości. Poza tym, spożycie alkoholu może prowadzić do obniżenia osiągnięć szkolnych, absencji, czy problemów z koncentracją. Małoletnie osoby pod wpływem alkoholu mogą podejmować ryzykowne zachowania, takie jak agresja, nieodpowiedzialne zachowania seksualne czy też prowadzenie pojazdów. Z uwagi na to istnieje konieczność edukacji dotyczącej szkodliwości spożycia alkoholu w młodym wieku oraz prowadzenie programów profilaktycznych wśród młodzieży.
Reasumując, rozpijanie małoletniego jest przestępstwem, które ma na celu ochronę zdrowia i bezpieczeństwa nieletnich przed negatywnymi skutkami spożycia alkoholu. Zgodnie z polskim prawem karnym, osoby dopuszczające się tego przestępstwa mogą być pociągnięte do odpowiedzialności karnej z tego tytułu. Konieczne jest w tym zakresie jednak spełnienie odpowiednich przesłanek z ustawy.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego i rozpijania małoletniego
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Piecza zastępcza w polskim prawie rodzinnym odgrywa istotną rolę w sytuacjach, gdy dziecko nie może pozostać pod opieką własnych rodziców z różnorodnych powodów. Może to wynikać z zaniedbania, przemocy domowej, trudności w wypełnianiu obowiązków opiekuńczych lub innych przyczyn, które uniemożliwiają właściwe zapewnienie opieki dziecku. Jak tę materię reguluje jednak polskie prawo rodzinne i opiekuńcze?
Piecza zastępcza
Obowiązek i prawo wykonywania bieżącej pieczy nad dzieckiem umieszczonym w pieczy zastępczej, jego wychowania i reprezentowania w tych sprawach, a w szczególności w dochodzeniu świadczeń przeznaczonych na zaspokojenie jego potrzeb, należą do rodziny zastępczej, prowadzącego rodzinny dom dziecka albo kierującego placówką opiekuńczo-wychowawczą, regionalną placówką opiekuńczo-terapeutyczną lub interwencyjnym ośrodkiem preadopcyjnym. Natomiast pozbawionym opieki i wychowania rodziców umieszczonym w zakładzie opiekuńczo-leczniczym, w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym lub w zakładzie rehabilitacji leczniczej, jego wychowania i reprezentowania w tych sprawach, a w szczególności w dochodzeniu świadczeń przeznaczonych na zaspokojenie jego potrzeb, należą do kierującego odpowiednio zakładem opiekuńczo-leczniczym, zakładem pielęgnacyjno-opiekuńczym lub zakładem rehabilitacji leczniczej. Pozostałe obowiązki i prawa wynikające z władzy rodzicielskiej należą do rodziców dziecka.
Umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej może nastąpić jedynie wówczas, gdy uprzednio stosowane inne środki oraz formy pomocy rodzicom dziecka, o których mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, nie doprowadziły do usunięcia stanu zagrożenia dobra dziecka, chyba że konieczność niezwłocznego zapewnienia dziecku pieczy zastępczej wynika z poważnego zagrożenia dobra dziecka, w szczególności zagrożenia jego życia lub zdrowia. Umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej wbrew woli rodziców wyłącznie z powodu ubóstwa nie jest dopuszczalne.
Ponadto, jak wskazują przepisy, dziecko umieszcza się w pieczy zastępczej do czasu zaistnienia warunków umożliwiających jego powrót do rodziny albo umieszczenia go w rodzinie przysposabiającej. Piecza zastępcza nad dzieckiem posiadającym orzeczenie o niepełnosprawności albo orzeczenie o umiarkowanym lub znacznym stopniu niepełnosprawności jest zaś powierzana przede wszystkim rodzinie zastępczej zawodowej.
Piecza zastępcza nad dzieckiem – na czym polega?
Wykonywanie pieczy zastępczej powinno się odbywać także na odpowiednich zasadach. Jedną z nich jest to, że interesy dziecka zawsze powinny znajdować się na pierwszym miejscu. Wszelkie działania podejmowane w ramach pieczy zastępczej mają na celu bowiem zapewnienie dziecku bezpieczeństwa, opieki, rozwoju i prawidłowego wychowania. W przypadku konieczności umieszczenia dziecka w pieczy zastępczej, decyzję tę podejmuje sąd opiekuńczy na podstawie analizy sytuacji rodziny i potrzeb dziecka. Zasadą jest także, iż sąd umieszcza dziecko w rodzinnej pieczy zastępczej na terenie powiatu miejsca zamieszkania dziecka. Jednak w przypadku braku możliwości umieszczenia dziecka w rodzinnej pieczy zastępczej na terenie powiatu miejsca zamieszkania dziecka lub gdyby takie umieszczenie było sprzeczne z dobrem dziecka, sąd umieszcza dziecko w rodzinnej pieczy zastępczej na terenie innego powiatu.
Nadto, w przypadku pieczy zastępczej, starania są kierowane w kierunku wsparcia rodziny biologicznej, aby możliwe było przywrócenie dziecka do własnego środowiska, jeśli warunki na to pozwolą. W zależności od sytuacji. dziecko w pieczy zastępczej może mieć prawo do kontaktu z własną rodziną, chyba że jest to sprzeczne z jego dobrem.
Osoby sprawujące pieczę zastępczą mają obowiązek dbać o dziecko, zapewniać mu bezpieczeństwo, edukację i wsparcie emocjonalne. Takie osoby są często także zobowiązane do raportowania postępów dziecka i współpracy z instytucjami nadzorującymi tę opiekę. Z uwagi na to można wskazać, że pieczę zastępczą regulują szczegółowo przepisy prawa rodzinnego i opiekuńczego w Polsce. Jej celem jest zapewnienie dziecku odpowiedniej opieki i środowiska rozwojowego w przypadku, gdy jest to niemożliwe w rodzinie biologicznej. Ostatecznym celem jest zawsze przywrócenie dziecka do własnej rodziny, o ile sytuacja ta będzie sprzyjała jego dobru.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i pieczy zastępczej
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Sąd dysponuje różnymi narzędziami i procedurami mającymi na celu ochronę dobra dziecka w sytuacjach, gdy jego bezpieczeństwo lub dobrostan są zagrożone. Dobro dziecka jest bowiem jednym z kluczowych elementów na gruncie prawa rodzinnego i jego ochrona powinna stanowić priorytet dla wielu podmiotów. Co jednak konkretnie może zrobić sąd w razie zagrożenia dobra dziecka?
Zagrożenie dobra dziecka
Na wstępie warto pamiętać, że sąd może w toku postępowania podjąć działania, aby ocenić sytuację dziecka, gdy podejrzewa się, że jego dobro jest zagrożone. Sąd może zlecić badanie środowiska rodzinnego, konsultacje z ekspertami, np. psychologami czy pracownikami socjalnymi, w celu oceny warunków życia dziecka. Sąd może także podjąć tymczasowe decyzje mające na celu zapewnienie natychmiastowej ochrony dziecka, np. ograniczenie kontaktów z osobami mogącymi stanowić zagrożenie.
W skrajnych przypadkach, gdy sytuacja dziecka jest bardzo trudna lub zagrożona, sąd może podjąć decyzję o ograniczeniu lub całkowitym odebraniu władzy rodzicielskiej. Podstawową zasadą wynikającą z art. 109 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego jest zaś to, ze jeżeli dobro dziecka jest zagrożone, to wtedy sąd opiekuńczy wyda odpowiednie zarządzenia.
Uprawnienia sądu
Jeśli chodzi zaś o poszczególne uprawnienia sądu, to sąd opiekuńczy może w szczególności:
- zobowiązać rodziców oraz małoletniego do określonego postępowania, w szczególności do pracy z asystentem rodziny, realizowania innych form pracy z rodziną, skierować małoletniego do placówki wsparcia dziennego, określonych w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej lub skierować rodziców do placówki albo specjalisty zajmujących się terapią rodzinną, poradnictwem lub świadczących rodzinie inną
- stosowną pomoc z jednoczesnym wskazaniem sposobu kontroli wykonania wydanych zarządzeń;
- określić, jakie czynności nie mogą być przez rodziców dokonywane bez zezwolenia sądu, albo poddać rodziców innym ograniczeniom, jakim podlega opiekun;
- poddać wykonywanie władzy rodzicielskiej stałemu nadzorowi kuratora sądowego;
- skierować małoletniego do organizacji lub instytucji powołanej do przygotowania zawodowego albo do innej placówki sprawującej częściową pieczę nad dziećmi;
- zarządzić umieszczenie małoletniego w rodzinie zastępczej, rodzinnym domu dziecka albo w instytucjonalnej pieczy zastępczej albo powierzyć tymczasowo pełnienie funkcji rodziny zastępczej małżonkom lub osobie, niespełniającym warunków dotyczących rodzin zastępczych, w zakresie niezbędnych szkoleń, określonych w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej albo zarządzić umieszczenie małoletniego w zakładzie opiekuńczo-leczniczym, w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym lub w zakładzie rehabilitacji leczniczej.
W ostatnim z tych przypadków, a także w razie zastosowania innych środków określonych w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, sąd opiekuńczy zawiadamia o wydaniu orzeczenia właściwą jednostkę organizacyjną wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej, która udziela rodzinie małoletniego odpowiedniej pomocy i składa sądowi opiekuńczemu, w terminach określonych przez ten sąd, sprawozdania dotyczące sytuacji rodziny i udzielanej pomocy, w tym prowadzonej pracy z rodziną, a także współpracuje z kuratorem sądowym. Nadto, sąd opiekuńczy może także powierzyć zarząd majątkiem małoletniego ustanowionemu w tym celu kuratorowi.
Wobec tego, sąd dysponuje szerokim zakresem środków mających na celu ochronę dobra dziecka w przypadku zagrożenia. Jego działania mogą obejmować zarówno tymczasowe zarządzenia, jak i długoterminowe decyzje, mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa, zdrowia i dobra dziecka. Priorytetem jest zawsze interes i dobro dziecka, dlatego sąd powinien zawsze podejmować decyzje po całościowym rozpatrzeniu danej sprawy.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i zagrożenia dobra dziecka
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Napaść z powodu ksenofobii, rasizmu lub nietolerancji religijnej jest poważnym przestępstwem, które stanowi zagrożenie dla jednostek oraz społeczeństwa jako całości. Artykuł 257 Kodeksu Karnego (KK) odnosi się do sytuacji, gdy atak na osobę lub grupę osób wynika z motywacji ksenofobicznych, rasistowskich lub nietolerancji religijnej. Co za to grozi?
Napaść jako przestępstwo
Wskazany art. 257 KK stanowi wprost, że kto publicznie znieważa grupę ludności albo poszczególną osobę z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, wyznaniowej albo z powodu jej bezwyznaniowości lub z takich powodów narusza nietykalność cielesną innej osoby, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Istotna jest tutaj motywacja przestępstwa - przestępstwo napaści musi być popełnione z wyraźną motywacją wynikającą z ksenofobii, rasizmu lub nietolerancji religijnej. Przykładem może być atak na osobę lub grupę osób ze względu na ich pochodzenie etniczne, kolor skóry, przynależność do określonej grupy religijnej czy narodowościowej.
Istotą przestępstwa jest w tym wypadku zatem świadoma motywacja - aby stwierdzić spełnienie przesłanek z tego przepisu, konieczne jest wykazanie, że atak był motywowany przez ksenofobię, rasizm lub nietolerancję religijną. Przestępstwo to obejmuje nie tylko fizyczne ataki, ale także groźby lub próby zmuszenia do tolerowania działań, co wyróżnia je spośród innych przestępstw. Przedmiotem ochrony są godność i nietykalność człowieka, jak również porządek publiczny. Zachowanie sprawcy polega na publicznym znieważaniu lub naruszaniu nietykalności cielesnej. Z uwagi na określone w przepisie znamię „z powodu” analizowanego przestępstwa można dopuścić się jedynie umyślnie z zamiarem bezpośrednim.
Ksenofobia, rasizm lub nietolerancja religijna
Motywacją działania sprawcy w przypadku tego przestępstwa jest wskazana wprost ksenofobia, rasizm lub nietolerancja religijna. Ksenofobia, rasizm i nietolerancja religijna to trzy poważne problemy społeczne, które charakteryzują się niechęcią, wrogością lub agresją wobec osób lub grup na podstawie różnic kulturowych, rasowych czy religijnych. Te formy uprzedzeń i dyskryminacji mogą mieć negatywne skutki zarówno dla jednostek, jak i dla społeczeństwa jako całości. Pierwsza ze wskazanych, tj. ksenofobia, odnosi się do niechęci, obawy lub wrogości wobec osób obcych, pochodzących spoza danego kraju czy społeczności. To uprzedzenie wyrażane w stosunku do cudzoziemców, które może przejawiać się w różnych formach, od retoryki nienawiści po akty przemocy fizycznej.
Drugie z nich, tzn. rasizm, to zaś przekonanie o wyższości jednej rasy nad innymi oraz dyskryminacja, która wynika z tego przekonania. Opiera się na fałszywym założeniu, że pewne rasy są lepsze lub gorsze od innych, co prowadzi do uprzedzeń, nierównego traktowania i wykluczenia. Natomiast nietolerancja religijna to brak akceptacji dla osób o innych wyznaniach lub wyrażanie wrogości wobec ich praktyk religijnych. To także ograniczanie praw jednostki na podstawie jej wyznania lub ataki na grupy religijne.
Te formy nietolerancji prowadzą do poważnych problemów społecznych, takich jak podziały, konflikty, napięcia międzykulturowe i nienawiść. Mają negatywny wpływ na zdrowie psychiczne i fizyczne ofiar, a także na spójność społeczną. Zapobieganie ksenofobii, rasizmowi i nietolerancji religijnej wymaga edukacji, promowania dialogu międzykulturowego oraz kreowania otwartego, tolerancyjnego środowiska. Istotne jest tworzenie polityk antydyskryminacyjnych, przeciwdziałanie mowie nienawiści oraz konsekwentne egzekwowanie prawa w przypadkach przejawów nietolerancji.
W zakresie zapobiegania i reakcji społecznej na to przestępstwo warto wskazać, że wzmacnianie świadomości społecznej na temat szkodliwości ksenofobii, rasizmu i nietolerancji religijnej może przeciwdziałać temu rodzajowi przestępstw. Ważne jest również zapewnienie wsparcia i ochrony ofiarom tego rodzaju przestępstw oraz promowanie świadomości prawnej, aby ofiary wiedziały, gdzie i jak szukać pomocy.
Podsumowując, napaść z powodu ksenofobii, rasizmu lub nietolerancji religijnej jest poważnym przestępstwem, które narusza prawa jednostki i podważa integralność społeczeństwa. Egzekwowanie przepisów prawa oraz budowanie społeczeństwa opartego na szacunku i równości są kluczowe dla zapobiegania i zwalczania tego rodzaju przestępstw. Wsparcie dla ofiar oraz świadomość społeczna odgrywają istotną rolę w tej walce.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego i napaści
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Nadzór nad majątkiem dziecka to ważne zagadnienie, które wymaga troski, odpowiedzialności oraz świadomego podejścia ze strony rodziców. Kwestie związane z tymi aspektami w polskim porządku prawnym zostały wskazane w ramach ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Jak rodzice powinni zatem według przepisów sprawować nadzór nad majątkiem swojego dziecka?
Majątek dziecka
Podstawową zasadą jest, że rodzice są zwykle prawnymi opiekunami majątku dziecka. W przypadku braku pełnoletności dziecka, rodzice pełnią obowiązek zarządzania jego majątkiem. Ich zadaniem jest gospodarowanie majątkiem dziecka w najlepszym interesie dziecka, dbając o jego dobrobyt i przyszłość. Rodzice powinni planować i zarządzać finansami dziecka zgodnie z jego potrzebami, bieżącymi wydatkami oraz przyszłymi celami, takimi jak edukacja czy oszczędności. Ustalenie budżetu na potrzeby dziecka oraz podejmowanie rozsądnych decyzji finansowych w jego imieniu także mają istotne znaczenie.
Kwestie związane z zarządem majątkiem dziecka zostały wskazane w art. 101 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, według którego rodzice obowiązani są sprawować z należytą starannością zarząd majątkiem dziecka pozostającego pod ich władzą rodzicielską. Zarząd sprawowany przez rodziców nie obejmuje swoim zakresem jednak zarobku dziecka ani przedmiotów oddanych mu do swobodnego użytku.
Warto także wskazać, że co do zasady rodzice nie mogą bez zezwolenia sądu opiekuńczego albo w określonych wypadkach sądu spadku dokonywać czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu ani wyrażać zgody na dokonywanie takich czynności przez dziecko. Jeżeli zaś dziecko jest np. powołane do dziedziczenia wskutek uprzedniego odrzucenia spadku przez rodzica, to czynność polegająca na odrzuceniu spadku w imieniu dziecka przez rodzica, któremu w tym zakresie przysługuje władza rodzicielska, gdy jest dokonywana za zgodą drugiego z rodziców, któremu również w tym zakresie przysługuje władza rodzicielska, albo gdy jest dokonywana wspólnie, nie wymaga zezwolenia sądu opiekuńczego albo sądu spadku - jeżeli spadek odrzucają inni zstępni rodziców tego dziecka.
Sprawowanie nadzoru przez rodziców
Ponadto, warto także pamiętać, że w umowie darowizny albo w testamencie można zastrzec, że przedmioty przypadające dziecku z tytułu darowizny lub testamentu nie będą objęte zarządem sprawowanym przez rodziców. W wypadku takim, gdy darczyńca lub spadkodawca nie wyznaczył zarządcy, sprawuje zarząd kurator ustanowiony przez sąd opiekuńczy. W art. 103 KRO zostało także wprost określone, iż tzw. czysty dochód z majątku dziecka powinien być przede wszystkim obracany na utrzymanie i wychowanie dziecka oraz jego rodzeństwa, które wychowuje się razem z nim, nadwyżka zaś na inne uzasadnione potrzeby rodziny.
Do tego, sąd opiekuńczy może także np. nakazać rodzicom, żeby sporządzili inwentarz majątku dziecka i przedstawili go sądowi oraz zawiadamiali sąd o ważniejszych zmianach w stanie tego majątku, w szczególności o nabyciu przez dziecko przedmiotów majątkowych o znacznej wartości. Sąd opiekuńczy może w uzasadnionych wypadkach ustalić wartość rozporządzeń dotyczących ruchomości, pieniędzy i papierów wartościowych, których dziecko lub rodzice mogą dokonywać każdego roku bez zezwolenia sądu opiekuńczego. Wówczas po ustaniu zarządu rodzice obowiązani są oddać dziecku lub jego przedstawicielowi ustawowemu zarządzany przez nich majątek dziecka. Na żądanie dziecka lub jego przedstawiciela ustawowego, zgłoszone przed upływem roku od ustania zarządu, rodzice obowiązani są złożyć rachunek z zarządu. Żądanie to nie może jednak dotyczyć dochodów z majątku pobranych w czasie wykonywania władzy rodzicielskiej.
Z uwagi na powyższe, nadzór nad majątkiem dziecka to zadanie wymagające odpowiedzialności, komunikacji i odpowiedniego zarządzania finansami. Rodzice powinni działać w najlepszym interesie dziecka, rozwijać jego świadomość finansową oraz planować przyszłość, zapewniając stabilność i wsparcie na różnych etapach życia. Otwarta komunikacja, edukacja i świadomość są kluczowe dla udanego zarządzania majątkiem dziecka.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i majątku dziecka
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Prawa pracownika są ważnym elementem związanym ze stosunkiem pracy nawiązywanym między pracownikiem a pracodawcą. Prawa te określone są głównie na gruncie Kodeksu pracy, a za ich naruszenie możliwe jest poniesienie odpowiedzialności z tego tytułu. Jakie regulacje w tym przedmiocie przewiduje jednak prawo karne?
Naruszanie praw pracownika
Odpowiedzialność karna pracodawcy za naruszanie praw pracownika, zgodnie z art. 218 Kodeksu Karnego, dotyczy sytuacji, gdy działania lub zaniechania pracododawcy prowadzą do rażącego naruszenia praw pracowniczych, co może skutkować sankcjami karnymi. Osoba taka jak pracodawca może ponosić odpowiedzialność karną, gdy działania lub zaniechania w zakresie zarządzania personelem, warunków pracy lub polityki organizacyjnej prowadzą do złośliwego lub uporczywego naruszenia praw pracowniczych.
Jeśli chodzi o przykłady naruszeń, to może obejmować ignorowanie przepisów dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy, mobbing, dyskryminację, zaniedbania związane z ochroną zdrowia pracowników czy też łamanie przepisów dotyczących czasu pracy i wynagrodzenia. Istotne jest w tym przypadku, żeby naruszenie było złośliwe lub uporczywe, czyli wykraczające poza standardowe nieprawidłowości w miejscu pracy i dotkliwie naruszające prawa pracownika.
Jak wskazuje M. Mozgawa w komentarzu do Kodeksu karnego, „złośliwie” oznacza nie tylko zachowanie umyślne, lecz także nakierowane na cel w postaci chęci wyrządzenia innej osobie krzywdy, dolegliwości; niezbędne jest tu ustalenie, że naruszanie praw określonego pracownika nie ma żadnych racjonalnych przyczyn, motywowane jest jedynie personalną niechęcią do jego osoby. Natomiast ,,uporczywie” oznacza, że zachowanie sprawcy ma albo trwać przez pewien czas, albo powtarzać się kilkakrotnie, musi zawierać także świadomość niweczenia tym możliwości osiągnięcia stanu założonego przez praw.
Odpowiedzialność karna pracodawcy
Jak wskazuje bowiem art. 218 § 1a Kodeksu karnego, osoba, która, wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, złośliwie lub uporczywie narusza prawa pracownika wynikające ze stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch. Dodatkowo sprawca, odmawiający ponownego przyjęcia do pracy, o której przywróceniu orzekł właściwy organ, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Natomiast osoba, która będąc zobowiązana orzeczeniem sądu do wypłaty wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia ze stosunku pracy, obowiązku tego nie wykonuje, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3. Przestępstwa te należą do rozdziału XXVIII Kodeksu karnego, tj. przestępstw przeciwko prawom osób wykonujących pracę zarobkową.
Przedmiotem ochrony tego przestępstwa są prawa osób wykonujących pracę zarobkową. Jest to przestępstwo niewłaściwe z zaniechania i ma ono charakter formalny. Do jego dokonania nie jest potrzebny skutek w postaci doznania przez pracownika pokrzywdzenia przez naruszenie jego praw ani faktyczny brak umożliwienia pracownikowi podjęcia pracy, nie jest nim także szkoda materialna. Przestępstwo z § 1a jest umyślne. W zależności od postaci czynności sprawczej można je popełnić tylko w zamiarze bezpośrednim („złośliwie”) oraz w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym (w ograniczonym zakresie w odniesieniu do znamienia „uporczywie”).
Warto także wskazać, że oprócz odpowiedzialności karnej, pracodawca może ponosić konsekwencje finansowe w postaci kar pieniężnych nałożonych przez organy nadzoru pracy. Jest to związane z tym, że pracodawca powinien świadomie stosować się do przepisów prawa pracy, dbając o warunki pracy i prawa pracowników. Wdrożenie polityki organizacyjnej przeciwdziałającej naruszeniom praw pracowniczych oraz edukacja kadry kierowniczej i pracowników na temat praw pracowniczych i norm etycznych w miejscu pracy, powinny przyczynić się do zapobiegania popełniania tego typu przestępstw.
Reasumując, odpowiedzialność karna za naruszanie praw pracownika, zgodnie z art. 218 Kodeksu Karnego, to istotny aspekt prawa pracy mający na celu ochronę pracowników przed rażącymi naruszeniami praw. Zapobieganie takiemu naruszeniu wymaga przestrzegania przepisów prawa pracy, promowania etyki pracy oraz stworzenia środowiska pracy wolnego od nadużyć czy dyskryminacji.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego i naruszenia praw pracowniczych
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Kwestie związane z nazwiskiem dziecka to obszar, który podlega regulacjom prawnym i może różnić się w zależności od kraju oraz kultury. W większości państw istnieją przepisy określające zasady nadawania i zmiany nazwiska dziecka. W Polsce odpowiednie regulacje w tym przedmiocie zostały zawarte na gruncie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy.
Nazwisko dziecka
Kwestie związane z nazwiskiem dziecka ewoluują w zależności od społecznych, kulturowych i prawnych zmian, które zachodzą w różnych krajach. Istnieją różnice w podejściach do nadawania nazwisk, ale w większości przypadków te decyzje podlegają regulacjom prawnym i określonym procedurom. W Polsce zasadą w tym przypadku jest, iż dziecko, co do którego istnieje domniemanie, że pochodzi od męża matki, nosi nazwisko będące nazwiskiem obojga małżonków. Jeżeli małżonkowie mają różne nazwiska, to wtedy dziecko nosi nazwisko wskazane w ich zgodnych oświadczeniach. Małżonkowie mogą wskazać nazwisko jednego z nich albo nazwisko utworzone przez połączenie nazwiska matki z nazwiskiem ojca dziecka.
Zasadniczo zatem dziecko zwykle dziedziczy nazwisko po swoich rodzicach. Standardowo dziecko otrzymuje nazwisko ojca lub matki (jeśli są one różne). Rodzice mogą także zdecydować się na nadanie dziecku nazwiska łączącego elementy nazwisk obojga rodziców. To rozwiązanie stosuje się, gdy oboje rodzice chcą, by dziecko nosiło obydwa ich nazwiska (wówczas są to dwa nazwiska, przedzielone myślnikiem, np. Kowalski-Nowak).
Ważne w tym przedmiocie są odpowiednie oświadczenia składane przez rodziców. Oświadczenia w sprawie nazwiska dziecka są składane jednocześnie z oświadczeniami o nazwiskach, które będą nosić małżonkowie (czyli najczęściej zaraz po ślubie). Jeżeli małżonkowie nie złożyli zgodnych oświadczeń w sprawie nazwiska dziecka, to wówczas nosi ono nazwisko składające się z nazwiska matki i dołączonego do niego nazwiska ojca. Dzieci pochodzące od tych samych rodziców noszą takie samo nazwisko, z zastrzeżeniem przepisów, które do zmiany nazwiska dziecka wymagają jego zgody.
Przy sporządzeniu aktu urodzenia pierwszego wspólnego dziecka małżonkowie mogą także złożyć przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego zgodne oświadczenia o zmianie wskazanego przez nich nazwiska dziecka, jeżeli nazwisko dziecka nie zostało przez nich wskazane. Należy przy tym jednak pamiętać, że wskazane regualcje się odpowiednio do nazwiska dziecka, którego rodzice zawarli małżeństwo po urodzeniu się dziecka. Do zmiany nazwiska dziecka, którego rodzice zawarli małżeństwo po ukończeniu przez dziecko trzynastu lat, jest potrzebna natomiast jego zgoda.
Jakie nazwisko może nosić dziecko uznane?
Nieco inne regulacje przewidziane są natomiast w razie tzw. uznania dziecka. Jeżeli bowiem ojcostwo zostało ustalone przez uznanie, to wtedy dziecko nosi nazwisko wskazane w zgodnych oświadczeniach rodziców, składanych jednocześnie z oświadczeniami koniecznymi do uznania ojcostwa. Rodzice mogą wskazać nazwisko jednego z nich albo nazwisko utworzone przez połączenie nazwiska matki z nazwiskiem ojca dziecka. Jeżeli zaś rodzice nie złożyli zgodnych oświadczeń w sprawie nazwiska dziecka, wówczas nosi ono nazwisko składające się z nazwiska matki i dołączonego do niego nazwiska ojca. Do zmiany nazwiska dziecka, które w chwili uznania już ukończyło trzynaście lat, jest także potrzebna jego zgoda.
Nadto, w razie sądowego ustalenia ojcostwa sąd nadaje dziecku nazwisko w wyroku ustalającym ojcostwo, stosując odpowiednio przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Jeżeli natomiast dziecko ukończyło trzynaście lat, do zmiany nazwiska jest potrzebna jego zgoda. Kodeks przewiduje także, iż jeżeli ojcostwa nie ustalono, to wtedy dziecko po prostu nosi nazwisko matki. Dziecku nieznanych rodziców nazwisko nadaje zaś sąd opiekuńczy.
Co ciekawe, jeżeli matka małoletniego dziecka np. zawarła małżeństwo z mężczyzną, który nie jest ojcem tego dziecka, małżonkowie mogą złożyć przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego lub przed konsulem zgodne oświadczenia, że dziecko będzie nosiło takie samo nazwisko, jakie nosi albo nosiłoby ich wspólne dziecko. Do zmiany nazwiska dziecka, które ukończyło trzynaście lat, jest potrzebna jego zgoda. Takie nadanie dziecku nazwiska, nie jest jednakże dopuszczalne, jeżeli nosi ono nazwisko ojca albo nazwisko utworzone na podstawie zgodnych oświadczeń rodziców dziecka przez połączenie nazwiska matki z nazwiskiem ojca dziecka.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego i nazwiska dziecka
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Kradzież tożsamości to proceder polegający na nielegalnym przejęciu czyichś danym osobistych, takich jak numer dowodu osobistego, numer konta bankowego, dane karty kredytowej czy informacje osobiste, w celu oszustw finansowych lub innych przestępstw. W jakich konkretnie przypadkach dochodzi jednak do kradzieży tożsamości i co za to grozi w polskim prawie karnym?
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Alimenty zwykle kojarzą się z uzyskiwaniem środków pieniężnych na rzecz małoletnich dzieci stron, natomiast w niektórych przypadkach takie świadczenia można uzyskać także od byłego małżonka na swoją rzecz. Takie możliwości przewidują także przepisy polskiego Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Jak jednak dochodzić takich alimentów?
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Zanieczyszczanie środowiska jako przestępstwo odnosi się do działań, które powodują szkody lub narażają na niebezpieczeństwo środowisko naturalne. Wiele państw posiada przepisy karne mające na celu ochronę środowiska i karanie tych, którzy je zanieczyszczają. Takie przepisy obecne są także w Polsce w Kodeksie karnym. Jakie grożą jednak za to kary i w jakim przypadku takie działanie stanowi przestępstwo?
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Postępowanie w sprawie separacji w Polsce jest regulowane przez przepisy prawa rodzinnego. Separacja jest instytucją prawna, która umożliwia małżonkom swego rodzaju rozdzielenie się, przy czym nie dochodzi jeszcze do rozwodu. Dla kogo jest jednak instytucja separacji? W jaki sposób można ją ustanowić?
