- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Narażenie człowieka na niebezpieczeństwo to sytuacja, w której istnieje ryzyko wystąpienia szkody fizycznej, psychicznej lub materialnej dla jednostki. Niebezpieczeństwo może przybierać różne formy i pochodzić z różnych źródeł. Może to także stanowić podstawę do odpowiedzialności karnej na gruncie KK.
Narażanie człowieka na niebezpieczeństwo
Narażanie człowieka na niebezpieczeństwo może przybrać wiele form. Na przykład są to kwestie związane z bezpieczeństwem fizycznym - jest to jedno z najbardziej podstawowych zagrożeń dla człowieka. Może obejmować narażenie na wypadki komunikacyjne, wypadki przy pracy, upadki, poparzenia, obrażenia spowodowane przez narzędzia lub maszyny, a także ataki fizyczne ze strony osób lub zwierząt. Podobnie narażenie na niebezpieczeństwo dla zdrowia psychicznego może wynikać z różnych czynników, takich jak stres, przemoc emocjonalna, traumatyczne przeżycia, nadmierny presja społeczna czy też niepewność związana z przyszłością.
Ludzie mogą być także narażeni na niebezpieczeństwo związanego z toksycznymi substancjami chemicznymi, zanieczyszczeniem powietrza, wodą lub glebą, a także radiacją. Długotrwałe narażenie na takie czynniki może prowadzić do poważnych chorób, w tym chorób nowotworowych czy chorób układu oddechowego. Również zagrożenia związane z bezpieczeństwem społecznym mogą obejmować przestępczość, terroryzm, wojny czy konflikty zbrojne. Ludzie mogą być narażeni na kradzieże, napady, szantaże, a nawet porwania lub zamachy. W dobie rosnącej cyfryzacji istnieje również ryzyko związane z cyberprzestępczością, jak ataki hakerskie, kradzież tożsamości, oszustwa internetowe czy utrata danych osobowych. Narażenie na niebezpieczeństwo może być zatem wynikiem zarówno czynników zewnętrznych, jak i decyzji lub zachowań jednostki.
Odpowiedzialność karna
W polskim prawie karnym istnieje artykuł 160 Kodeksu Karnego, który dotyczy narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Przestępstwo to ma na celu ochronę życia i zdrowia jednostki przed działaniami lub zaniechaniami, które mogą skutkować poważnymi konsekwencjami bezpieczeństwa fizycznego jednostki.
Wynika to z regulacji, według których kto naraża człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Jeżeli zaś na sprawcy ciąży obowiązek opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo, to wtedy podlega on karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Jeśli natomiast sprawca tych dwóch wskazanych czynów działa nieumyślnie, to wtedy jego odpowiedzialność karna jest obniżona i wówczas sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Ściganie takiego nieumyślnego przestępstwa dodatkowo następuje na wniosek pokrzywdzonego. Nie podlega przy tym karze za te przestępstwa sprawca, który dobrowolnie uchylił grożące niebezpieczeństwo.
Sprawca musi tutaj działać w sposób bezpodstawny, tj. bez zasadnej przyczyny lub racjonalnego uzasadnienia. W przypadku gdy działanie jest usprawiedliwione lub wynika z obowiązujących przepisów, niespełnione zostaną znamiona przestępstwa z art. 160 k.k. Przestępstwo to może zostać popełnione zarówno przez działanie, jak i przez zaniechanie (§ 2 i 3) – należy do grupy niewłaściwych z zaniechania. Jest to przestępstwo materialne. Do jego znamion należy skutek w postaci niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia. W § 1 i 2 jest to przestępstwo umyślne. Może zostać popełnione w obu postaciach zamiaru.
Reasumując, przestępstwo z art. 160 k.k. jest istotnym naruszeniem bezpieczeństwa jednostki i społeczeństwa jako całości. Ma na celu penalizację działań lub zaniechań, które mogą prowadzić do tragicznych konsekwencji dla życia i zdrowia innych osób. Dlatego też egzekwowanie przepisów tego artykułu jest istotne dla zapewnienia bezpieczeństwa publicznego oraz ochrony praw jednostki.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
W obliczu postępu technologicznego i zmieniających się potrzeb społeczeństwa, pojawiły się propozycje wprowadzenia nowej formy testamentu, zwanej testamentem audiowizualnym. Jak miałoby to jednak szczegółowo wyglądać i czy regulacje te zostaną w Polsce wprowadzone?
Testament w polskim prawie spadkowym
Testament audiowizualny jest formą dokumentu, w którym osoba formułuje swoje ostatnie woli dotyczące rozporządzenia majątkiem za pomocą nagrania audio i wideo. W takim dokumencie osoba wyraźnie określa swoje intencje co do spadku i wskazuje beneficjentów majątku. Argumenty za wprowadzeniem testamentu audiowizualnego obejmują m.in. dostosowanie do zmieniających się technologii – bowiem wprowadzenie testamentu audiowizualnego byłoby odpowiedzią na rosnące znaczenie mediów cyfrowych i technologii w życiu codziennym. Taka forma testamentu mogłaby też być bardziej dostępna dla osób starszych lub niepełnosprawnych, które mogą mieć trudności z pisaniem. Podobnie osoby niepiśmienne lub te, które nie czują się pewnie z formułowaniem dokumentów pisemnych, mogłyby skorzystać z tej formy testamentu. Nagranie audio lub wideo może być silnym dowodem na intencje osoby zmarłej, co może ułatwić procesy spadkowe i zmniejszyć ryzyko sporów rodzinnych.
Jednakże z drugiej strony istnieje ryzyko, że osoba nagrywająca testament może zostać zmanipulowana przez inne osoby, co może prowadzić do fałszywych deklaracji w nagraniu. Osoby nagrywające testament mogą nie być świadome konieczności spełnienia określonych formalności, które są wymagane w przypadku testamentów pisemnych. Nagrania audio lub wideo mogą być trudne do interpretacji lub mogą być podatne na różne interpretacje, co może prowadzić do niejasności w interpretacji ostatnich woli zmarłego. Istnieje także ryzyko, że wprowadzenie testamentu audiowizualnego może otworzyć drogę do nadużyć i sporów prawnych, szczególnie jeśli nie będą ustalone jasne zasady i procedury dotyczące takich dokumentów. Ostatni argument przeciw temu rozwiązaniu związany jest z rozwojem sztucznej inteligencji i możliwością podrobienia i zmanipulowania tego typu testamentu.
Nowy testament audiowizualny?
Z uwagi na to, rząd w Poslce ma pomysł na ustanowienie jeszcze jednej formy testamentu - audiowizualnej, bez świadków. W tym przypadku jest jednak pewne ryzyko. Pomysł rządu dotyczący nowelizacji testamentów ustnych może być prawdziwą rewolucją. Projekt nowego art. 952 § 1(1) Kodeksu cywilnego będzie regulować powstanie dodatkowej formy, a mianowicie testamentu ustnego audiowizualnego. Zgodnie z zapowiedziami będzie można utrwalić go za pomocą urządzenia, które rejestruje obraz i dźwięk na trwałym nośniku informacji. Jednocześnie urządzenie musi umożliwiać odtworzenie nagrania.
Ministerstwo Sprawiedliwości planuje wprowadzenie nowego rodzaju testamentu, który będzie dedykowany osobom znajdującym się w sytuacji zagrożenia życia. Chce, aby ten rodzaj testamentu również został zaliczony do formy szczególnej. Utrwalenia na nośniku będzie mógł dokonać zarówno spadkodawca, jak i osoba trzecia. Poza tym testator powinien podać w nagraniu miejsce oraz datę sporządzenia testamentu.
Nowe rozwiązanie dla testamentu w sytuacji zagrożenia życia, które Ministerstwo Sprawiedliwości planuje wprowadzić, może być korzystne dla osób znajdujących się w nagłej potrzebie. Jednak konieczne jest uwzględnienie ryzyk i wyzwań związanych z tą formą testamentu, aby zapewnić jej wiarygodność i skuteczność w praktyce.
Z uwagi na to, wprowadzenie testamentu audiowizualnego w Polsce byłoby krokiem w kierunku dostosowania przepisów prawnych do zmieniających się realiów społecznych i technologicznych. Jednak zanim taka forma testamentu zostanie wprowadzona, konieczne jest dokładne rozważenie różnych aspektów prawnych, etycznych i praktycznych związanych z jej funkcjonowaniem, aby zapewnić odpowiednią ochronę praw osobom dziedziczącym oraz uniknąć potencjalnych nadużyć czy sporów prawnych (zwłaszcza w kontekście stale rozwijającej się cyfrowej technologii).
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa spadkowego i rodzinnego
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Sprawy rodzinne dotyczą często bardzo osobistych i emocjonalnych kwestii, takich jak rozwody, alimenty, opieka nad dziećmi czy podział majątku. W takich sytuacjach skorzystanie z pomocy adwokata może być kluczowe dla osiągnięcia korzystnego rozwiązania. W jaki sposób adwokat konkretnie może nam pomóc?
Sprawy rodzinne
Po pierwsze, reprezentacja prawna. Adwokat w sprawach rodzinnych może reprezentować klienta w sądzie oraz przed innymi instytucjami i organami administracyjnymi. Zapewniając profesjonalną reprezentację, adwokat działa w interesie swojego klienta, starając się osiągnąć jak najlepszy wynik. Po drugie, doradztwo prawne. Adwokat może udzielić klientowi kompleksowego doradztwa prawno-rodzinnego, pomagając mu zrozumieć jego prawa i obowiązki w danej sytuacji. Doradztwo to może dotyczyć procedury rozwodowej, ustalania alimentów, praw rodzicielskich oraz innych kwestii związanych z prawem rodzinnym.
Po trzecie, przygotowanie dokumentów. W sprawach rodzinnych istnieje wiele dokumentów prawnych, które należy sporządzić lub odpowiednio wypełnić. Adwokat może pomóc w przygotowaniu takich dokumentów, takich jak pozwy rozwodowe, wnioski o podział majątku czy ustalenie warunków opieki nad dziećmi. Po czwarte, mediacje i negocjacje. W niektórych przypadkach, rozwiązanie konfliktów rodzinnych może być osiągnięte poprzez mediacje lub negocjacje. Adwokat może działać jako mediator lub negocjator, pomagając stronom osiągnąć porozumienie bez konieczności rozstrzygania sporu przez sąd. Po piąte, obrona praw dziecka. W przypadkach, gdy w sprawie rodzinnej są zaangażowane dzieci, adwokat może działać w ich imieniu, dbając o ich najlepsze interesy. Obrona praw dziecka jest ważnym aspektem pracy adwokata w sprawach rodzinnych.
Pomoc adwokata
W życiu każdej osoby mogą wystąpić sytuacje, które wymagają wsparcia prawnego, zwłaszcza gdy dotyczą one kwestii uregulowanych przez prawo rodzinne. W takich momentach doświadczeni i rzetelni adwokaci mogą okazać się nieocenioną pomocą. Doświadczeni adwokaci kierują się zawsze dążeniem do znalezienia optymalnych rozwiązań dla swoich klientów. Rozumieją, że w sprawach rodzinnych ważne jest uwzględnienie dobra wszystkich zaangażowanych stron, zwłaszcza osób małoletnich.
Profesjonalni adwokaci oferują wszechstronne doradztwo na każdym etapie współpracy. Pomagają klientom zrozumieć ich prawa i obowiązki oraz wskazują najlepsze strategie postępowania. Adwokaci pomagają także w zbieraniu i kompletacji niezbędnych materiałów dowodowych, które mogą być istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Przygotowanie profesjonalnych dokumentów prawnych jest kluczowe w sprawach rodzinnych. Adwokaci dbają o sporządzenie wszelkich niezbędnych pism, takich jak pozwy, umowy czy wnioski sądowe. W sytuacjach, gdy konieczne jest przeprowadzenie postępowania sądowego, adwokaci reprezentują klientów przed sądami, dbając o ich interesy i broniąc ich praw.
Poza tym, także prawidłowe przestrzeganie terminów związanych z wysyłaniem dokumentacji jest kluczowe dla przebiegu sprawy. Twój pełnomocnik powinien pilnować terminów, zapobiegając ewentualnym opóźnieniom czy niedotrzymaniu wymogów formalnych. Adwokaci w sprawach rodzinnych powinni także informować klientów o postępie sprawy oraz wszelkich istotnych wydarzeniach z nią związanych, zapewniając im ciągły dostęp do aktualnych informacji. Współpraca z doświadczonymi i rzetelnymi adwokatami w sprawach rodzinnych może być kluczowa dla osiągnięcia korzystnego rozwiązania oraz zminimalizowania stresu związanego z procesem prawny.
Z uwagi na to, pomoc adwokata w sprawach rodzinnych może obejmować szeroki zakres działań, mających na celu zapewnienie profesjonalnej reprezentacji i doradztwa prawno-rodzinnego. Adwokat może reprezentować klienta w sądzie, udzielać mu doradztwa prawno-rodzinnego, przygotowywać dokumenty, prowadzić mediacje i negocjacje oraz bronić praw dziecka. Skorzystanie z pomocy adwokata może znacząco ułatwić przejście przez trudne sytuacje rodzinne i zapewnić osiągnięcie korzystnego rozwiązania.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Obraza uczuć religijnych jest kwestią, która wywołuje wiele dyskusji i kontrowersji w społeczeństwie. W wielu krajach, w tym w Polsce, ma ona szczególne znaczenie ze względu na głęboko zakorzenione wartości religijne i historyczne konteksty. Jak to wygląda zaś na gruncie polskiego prawa karnego?
Obraza uczuć religijnych
Obraza uczuć religijnych odnosi się do działań lub wypowiedzi, które wywołują urażenie, znieważenie lub obrazę uczuć religijnych osób wierzących lub wyznających daną religię. Może to dotyczyć profanacji świętości, bluźnierstwa wobec sakralnych symboli, obraźliwych wypowiedzi na temat dogmatów religijnych lub świętych postaci. W różnych krajach istnieją prawne ramy regulujące kwestie obraźliwych działań wobec uczuć religijnych. Na przykład w Polsce artykuł 196 Kodeksu karnego penalizuje obrazę uczuć religijnych poprzez odpowiednie zagrożenie karne. Podobne przepisy istnieją w innych krajach, ale zakres i surowość kar mogą się różnić.
Obraza uczuć religijnych często wywołuje gorące debaty na temat wolności słowa, pluralizmu religijnego i granic tolerancji w społeczeństwie. Istnieją różne podejścia do tego zagadnienia, które wynikają z różnic kulturowych, religijnych i historycznych. Przez lata miały miejsce liczne kontrowersje związane z obrażaniem uczuć religijnych, zarówno w Polsce, jak i na świecie. Przykłady obejmują przypadki profanacji świątyń, publicznych wystąpień znieważających religijne symbole czy kontrowersyjne dzieła sztuki, które wywołały protesty społeczne. Kwestia obrony uczuć religijnych może stawiać pytania dotyczące równowagi między wolnością słowa a poszanowaniem wartości religijnych. Niektórzy argumentują, że ograniczenia w wolności słowa są nieuniknione w celu ochrony uczuć religijnych, podczas gdy inni twierdzą, że prawo do wyrażania swoich przekonań powinno być nadrzędne.
Kara pozbawienia wolności?
Artykuł 196 Kodeksu karnego wskazuje, iż karze podlega osoba, która obraża uczucia religijne innych osób, znieważając publicznie przedmiot czci religijnej lub miejsce przeznaczone do publicznego wykonywania obrzędów religijnych. Przepis ten ma na celu ochronę uczuć religijnych i zapewnienie poszanowania różnych wyznań w społeczeństwie.
Artykuł 196 KK obejmuje szereg działań, które mogą być uznane za obrazę uczuć religijnych, takie jak publiczne profanowanie symboli religijnych, bluźnierstwo wobec postaci sakralnych, czy wyśmiewanie obrzędów religijnych. Sprawca tego czynu może podlegać nie tylko grzywnie oraz karze ograniczenia wolności, ale także nawet karze pozbawienia wolności do lat 2. Sprawca dąży do wywołania u pokrzywdzonego uczucia obrażenia jego religijnych przekonań, co związane jest z treścią danej religii lub relacją danej wiary do określonego przedmiotu, uznawanego za obiekt kultu, mającego najwyższe znaczenie religijne. Przedmiotem czci religijnej może być również postać kultu, czyli osoba, będąca obiektem czci w ramach danej religii (np. Bóg, Matka Boska, Budda).
Jak wskazuje się w komentarzu do Kodeksu karnego, wykładnia znamion czynu zabronionego zawartego w art. 196 k.k. może być trudna, ze względu na konieczność odróżnienia działań, które obrażają uczucia religijne innych osób, od wyrażania krytyki przedmiotów kultu przez wyznawców danej religii. Krytyka określonej religii, poglądów wyznawców tej religii lub wyrażanie negatywnych opinii o podmiotach czy przedmiotach kultu religijnego nie stanowi obrazy uczuć religijnych, o ile forma i treść takich działań nie zawierają elementów poniżających, lekceważących czy obelżywych. Obraza uczuć religijnych występuje wtedy, gdy ocenę taką uzasadniają zarówno obiektywne, jak i subiektywne odczucia osób, które się czują obrażone.
Kara pozbawienia wolności za obrazę uczuć religijnych wywołuje kontrowersje związane z wolnością słowa oraz granicami tolerancji w społeczeństwie. Niektórzy uważają, że przepis ten chroni uczucia religijne i zapobiega potencjalnym konfliktom, podczas gdy inni krytykują go jako ograniczenie wolności wypowiedzi i wyrażania poglądów.
Reasumując, obraza uczuć religijnych to zagadnienie o wielu aspektach, obejmujące prawne, społeczne, kulturowe i etyczne wymiary. Wymaga to uwzględnienia różnorodnych perspektyw i poszukiwania rozwiązań, które umożliwią poszanowanie zarówno wolności słowa, jak i uczuć religijnych, przy jednoczesnym utrzymaniu pokoju społecznego i tolerancji.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Aborcja za zgodą kobiety, znana również jako aborcja na żądanie, to procedura przerywania ciąży, która jest wykonywana na życzenie kobiety. Wiele krajów na świecie przyjmuje różne podejścia do tego tematu, a prawa dotyczące aborcji mogą się znacząco różnić w zależności od jurysdykcji. Jak to wygląda w polskim prawie karnym?
Aborcja za zgodą kobiety
Zwolennicy aborcji za zgodą kobiety argumentują, że kobiety powinny mieć pełną kontrolę nad swoim ciałem i zdolność podejmowania decyzji dotyczących swojego życia reprodukcyjnego. Ułatwienie dostępu do bezpiecznej aborcji może zmniejszyć ryzyko powikłań zdrowotnych i śmierci związanych z nielegalnymi lub nieskutecznymi zabiegami aborcyjnymi. Aborcja za zgodą kobiety może być także postrzegana jako zagwarantowanie praw reprodukcyjnych kobiet i równości płci.
Przeciwnicy aborcji uważają zaś, że ludzkie życie rozpoczyna się w momencie zapłodnienia i każde ludzkie istnienie ma prawo do życia, co obejmuje również nienarodzone dzieci. Niektórzy argumentują, że aborcja za zgodą kobiety stoi w sprzeczności z etyką medyczną, która nakazuje lekarzom chronić życie i zdrowie swoich pacjentów. Poza tym w ocenie tych osób istnieją opcje, takie jak adopcja, które mogą umożliwić kobietom uniknięcie aborcji, jednocześnie dając szansę na życie dziecka.
W krajach, gdzie aborcja za zgodą kobiety jest legalna, takie jak wiele krajów europejskich, decyzja o przerywaniu ciąży pozostaje w gestii samej kobiety, przy odpowiedniej opiece medycznej i wsparciu psychologicznym. Natomiast w innych regionach świata aborcja nadal pozostaje kwestią kontrowersyjną i często prowadzi do długotrwałych debat społecznych i politycznych. Ostatecznie, podejście do aborcji za zgodą kobiety jest ściśle powiązane z kulturowymi, religijnymi i politycznymi przekonaniami danego społeczeństwa. Podobnie ma to miejsce w Polsce.
Pozbawienie wolności za pomoc?
W Polsce aborcja regulowana jest przez przepisy Kodeksu karnego, który zawiera zapisy dotyczące przerywania ciąży. Zgodnie bowiem z art. 152 §1 tego aktu prawnego, kto za zgodą kobiety przerywa jej ciążę z naruszeniem przepisów ustawy, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Poza tym, według §2 tego przepisu, tej samej karze podlega, kto udziela kobiecie ciężarnej pomocy w przerwaniu ciąży z naruszeniem przepisów ustawy lub ją do tego nakłania. Zatem nie tylko samo dokonanie aborcji za zgodą kobiety może być karane, ale nawet udzielenie kobiecie ciężarnej pomocy w takim procesie.
Zwolennicy przepisu argumentują, że jego celem jest ochrona życia nienarodzonego, które uznaje się za wartość absolutną i nienaruszalną. Argumentuje się również, że zakaz aborcji chroni kobiety przed decyzjami podejmowanymi w chwili kryzysowej, które mogłyby prowadzić do nieodwracalnych konsekwencji emocjonalnych i fizycznych. Przeciwnicy przepisu argumentują, że kobiety powinny mieć prawo do samostanowienia o swoim ciele i życiu reprodukcyjnym, w tym do wyboru przerywania ciąży. Nadto, zakaz aborcji nie eliminuje potrzeby przerywania ciąży, ale prowadzi do wykonywania zabiegów w warunkach niebezpiecznych dla zdrowia i życia kobiet.
Przedmiotem ochrony w tym przypadku jest życie dziecka poczętego. Przestępstwo to ma charakter materialny, a do jego znamion należy skutek w postaci przerwania ciąży. Zaostrzoną odpowiedzialność przewiduje jeszcze § 3 tego przepisu, zgodnie z którym kto dopuszcza się czynu określonego w § 1 lub 2, gdy dziecko poczęte osiągnęło zdolność do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Jest to przestępstwo powszechne i umyślne.
Wobec tego, art. 152 Kodeksu karnego stanowi podstawę prawną zakazu aborcji w Polsce, nawet w przypadku zgody kobiety. Dyskusje na temat tego przepisu są głęboko zakorzenione w społeczeństwie polskim i odzwierciedlają zderzenie różnych wartości, przekonań religijnych i etycznych. Ostatecznie, kwestia aborcji w Polsce jest nadal przedmiotem kontrowersji i debat, zarówno na poziomie społecznym, jak i politycznym.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa karnego
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
W kontekście zgonu osoby, terminy "karta zgonu" i "akt zgonu" są często używane, ale odnoszą się do różnych dokumentów i procesów. W dzisiejszym artykule omówimy różnice między kartą zgonu a aktem zgonu oraz ich znaczeniem w praktyce.
Karta zgonu
Pierwsza ze wskazanych to karta zgonu. Karta zgonu zawiera podstawowe informacje dotyczące przyczyny zgonu oraz okoliczności śmierci. Jest to wstępny dokument, który umożliwia formalne zgłoszenie zgonu do odpowiednich urzędów. Wystawienie karty zgonu jest obowiązkiem lekarza, który ostatni w okresie 30 dni przed dniem zgonu udzielał choremu świadczeń leczniczych. Jeżeli zwłoki zostały poddane sekcji, to wtedy taki lekarz przed wystawieniem karty zgonu powinien zapoznać się z protokołem sekcji.
Poza tym, nie tylko lekarz, ale także ratownik medyczny jest uprawniony do stwierdzania zgonów. Karta zgonu jest zatem sporządzana przez osobę stwierdzającą zgon i wydawana w jednym egzemplarzu podmiotowi uprawnionemu do pochówku. Karta zgonu składa się z trzech części przeznaczonych:
- do zarejestrowania zgonu;
- dla administracji cmentarza;
- dla potrzeb statystyki publicznej.
Podmiot, któremu zostanie wydana karta zgonu, przedkłada ją kierownikowi urzędu stanu cywilnego. Karta zgonu w części przeznaczonej do zarejestrowania zgonu zawiera, jeżeli są znane: 1) nazwisko, nazwisko rodowe, imię (imiona) osoby zmarłej, numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL), a w przypadku jego braku - rodzaj i numer dokumentu stwierdzającego tożsamość; 2) datę, godzinę i miejsce zgonu albo datę, godzinę i miejsce znalezienia zwłok; 3) datę oraz miejsce urodzenia osoby zmarłej; 4) płeć osoby zmarłej.
Karta zgonu w części przeznaczonej dla administracji cmentarza w celu pochowania zwłok zawiera: 1) nazwisko, nazwisko rodowe i imię (imiona) osoby zmarłej; 2) stan cywilny osoby zmarłej; 3) datę i miejsce zgonu; 4) datę i miejsce urodzenia osoby zmarłej; 5) imiona i nazwiska rodziców osoby zmarłej; 6) informację, czy zgon nastąpił w wyniku choroby zakaźnej; 7) adnotację o zarejestrowaniu zgonu lub zgłoszeniu zgonu. Karta zgonu w części przeznaczonej dla potrzeb statystyki publicznej zawiera: 1) miejsce zamieszkania zmarłego, w tym okres przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na obszarze danej gminy, o ile są znane; 2) wykształcenie zmarłego; 3) informacje o zgonie, w tym przyczynę zgonu, oraz o osobie stwierdzającej przyczynę zgonu, a w przypadku dziecka do roku życia: godzinę urodzenia, informacje o stanie jego zdrowia: długość, ciężar ciała, punkty w skali Apgar, informacje o ciąży i porodzie: okres trwania ciąży, wielorakość porodu, liczbę dzieci urodzonych przez matkę.
Akt zgonu
Natomiast drugi ze wskazanych, akt zgonu, to oficjalny dokument wydawany przez urząd stanu cywilnego po zgłoszeniu zgonu i przeprowadzeniu niezbędnych procedur. Akt zgonu jest oficjalnym potwierdzeniem zgonu osoby i stanowi ważny dokument prawnie. Akt zgonu zawiera kompletną dokumentację dotyczącą zgonu, w tym wszystkie szczegóły zgłoszenia, dane osobowe zmarłego, przyczyny zgonu oraz inne istotne informacje. Akt zgonu jest niezbędny do wielu formalności, takich jak uregulowanie spraw związanych z dziedziczeniem, zmianą stanu cywilnego, ubezpieczeniami, emeryturami i innymi kwestiami administracyjnymi.
Zgłoszenie zgonu następuje przez złożenie kierownikowi urzędu stanu cywilnego karty zgonu w terminie 3 dni od dnia jej sporządzenia. Jeżeli zgon nastąpił na skutek choroby zakaźnej, zgłoszenia zgonu dokonuje się w ciągu 24 godzin od zgonu. Zgłoszenia zgonu dokonuje podmiot uprawniony do pochówku na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych. Kierownik USC zarejestruje zgon (czyli sporządzi akt zgonu) w dniu jego zgłoszenia. Po zarejestrowaniu zgonu kierownik USC wyda nam jeden bezpłatny odpis skrócony aktu zgonu. Za każdy kolejny odpis aktu zazwyczaj trzeba zapłacić opłatę skarbową. Odpis możesz dostać w formie papierowej lub elektronicznej, wystarczy złożyć odpowiedni wniosek w urzędzie stanu cywilnego.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Spekulacja biletami, czyli sprzedaż biletów na różnego rodzaju wydarzenia kulturalne, sportowe czy rozrywkowe po zawyżonych cenach, jest powszechnym zjawiskiem na rynku. W Polsce, takie działania są uznawane za wykroczenie, regulowane przepisami prawa zawartymi w Kodeksie wykroczeń.
Spekulacja biletami
Kluczowe znaczenie w tym kontekście posiada art. 133 § 1 Kodeksu wykroczeń, który wskazuje, iż kto nabywa w celu odprzedaży z zyskiem bilety wstępu na imprezy artystyczne, rozrywkowe lub sportowe albo kto bilety takie sprzedaje z zyskiem, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Co istotne, także usiłowanie oraz podżeganie i pomocnictwo w przypadku tego wykroczenia są karalne. Takie działania utrudniają dostęp do kultury i rozrywki dla szerszego grona osób oraz mogą negatywnie wpływać na uczestnictwo w wydarzeniach masowych.
Przepis ten dotyczy osób lub firm, które w celu osiągnięcia korzyści majątkowej kupują bilety na imprezy masowe, aby później sprzedać je po zawyżonych cenach. Aby osoba mogła zostać ukarana zgodnie z art. 133, muszą zaistnieć następujące elementy przestępstwa: zakup biletów w celu odsprzedaży, zamiar osiągnięcia korzyści majątkowej, a także sprzedaż biletów po zawyżonych cenach. W procesie ustalenia winy w przypadku spekulacji biletami, organy muszą zatem zbadać czy osoba czy firma zajmująca się sprzedażą biletów:
- faktycznie nabyła bilety w celu ich odsprzedaży,
- sprzedała bilety po zawyżonych cenach,
- działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.
Spekulacja biletami jest zjawiskiem, które w ostatnich latach stało się coraz bardziej problematyczne, szczególnie w kontekście popularnych wydarzeń kulturalnych czy sportowych. W praktyce, organy ścigania często podejmują działania mające na celu zwalczanie tego procederu poprzez monitorowanie portali internetowych czy innych platform, gdzie dokonuje się odsprzedaży biletów.
Kara w Kodeksie wykroczeń?
Przedmiotem ochrony są interesy konsumenta, które mogą zostać zagrożone lub naruszone przez zachowania spekulacyjne opisane w art. 133 § 1 k.w., polegające na tym, że zostanie podniesiona w nieuzasadniony sposób cena biletów wstępu. Jak wskazuje się w komentarzu do tego przepisu, Strona przedmiotowa naruszenia przepisów dotyczących spekulacji biletami może być różnorodna. Pierwszy rodzaj niedozwolonego zachowania polega na kupowaniu biletów na imprezy artystyczne, rozrywkowe lub sportowe w celu dalszej odsprzedaży z zyskiem. W tym przypadku przewinienie ma charakter formalny, polegając głównie na ogólnym naruszeniu interesów konsumentów poprzez pobieranie wygórowanych cen za wejściówki. Drugi wariant zabronionego zachowania polega na sprzedawaniu z zyskiem takich biletów.
Jak zostało wspomniane wcześniej, wykroczenie opisane w artykule 133 kodeksu wykroczeń grozi alternatywnie karą aresztu, ograniczenia wolności lub karą grzywny. Ze względu na to, że jest to przestępstwo popełniane w celu osiągnięcia korzyści finansowej, jeśli sprawca zostanie skazany na karę aresztu, sąd musi także nałożyć na niego grzywnę zgodnie z zasadami określonymi w artykule 24 paragraf 2 Kodeksu wykroczeń.
Podsumowując, spekulacja biletami, zgodnie z art. 133 Kodeksu wykroczeń, jest wykroczeniem w Polsce. Jest to działanie, które narusza interes publiczny poprzez sztuczne zawyżanie cen biletów na imprezy masowe, utrudniając w ten sposób dostęp do kultury czy rozrywki dla szerszego grona osób. Organizacje odpowiedzialne za egzekwowanie prawa podejmują działania mające na celu zwalczanie tego procederu i karanie osób odpowiedzialnych za spekulację biletami.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa wykroczeń
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Akt urodzenia jest oficjalnym dokumentem, który potwierdza narodziny danej osoby. Odpis aktu urodzenia jest ważnym dokumentem w wielu sytuacjach życiowych, takich jak rejestracja dziecka w urzędzie stanu cywilnego, ubieganie się o dokumenty tożsamości, zgłaszanie dziecka do szkoły czy uzyskiwanie świadczeń socjalnych. Jakie elementy on zawiera i skąd go uzyskać?
Odpis aktu urodzenia
Na początku warto wskazać, że akt urodzenia dziecka stanowi dokument stanu cywilnego, który to stwierdza fakt narodzin dziecka. Sporządzany i przechowywany jest przez Urząd Stanu Cywilnego, właściwy ze względu na miejsce urodzenia dziecka. Wiąże się to z tym, iż zasadniczo urodzenie oraz małżeństwo rejestruje kierownik urzędu stanu cywilnego właściwy ze względu na miejsce urodzenia albo zawarcia małżeństwa (art. 13 ust. 1 ustawy Prawo o aktach stanu cywilnego). Zgłoszenia urodzenia dokonuje się w urzędzie stanu cywilnego właściwym ze względu na miejsce urodzenia dziecka (art. 14 ustawy).
Po rejestracji urodzenia, małżeństwa lub zgonu w urzędzie stanu cywilnego (USC), można otrzymać bezpłatny odpis skrócony aktu. Ten dokument jest wystarczający w wielu sytuacjach. Za każdy kolejny odpis aktu, zwykle wymagana jest opłata skarbowa. Art. 47 ust. 1 ustawy wskazuje bowiem, iż odpis skrócony aktu stanu cywilnego jest wydawany z urzędu w jednym egzemplarzu po sporządzeniu aktu urodzenia albo aktu zgonu - osobie zgłaszającej zdarzenie oraz po sporządzeniu aktu małżeństwa - osobom, które zawarły małżeństwo. Zasadniczo akt urodzenia sporządza się na podstawie karty urodzenia albo karty martwego urodzenia przekazanej przez podmiot wykonujący działalność leczniczą oraz protokołu zgłoszenia urodzenia albo zgłoszenia urodzenia dokonanego w sposób określony w art. 58a ustawy.
Ponadto, od 1 marca 2015 roku, istnieje możliwość wyboru formy, w jakiej chcesz otrzymać odpis aktu urodzenia - papierowej lub elektronicznej. Odpis w formie elektronicznej jest równie ważny jak jego odpowiednik papierowy. Jest to wygodna opcja, która pozwala na szybkie i łatwe udostępnienie dokumentu. Odpis w formie papierowej może być zaś przydatny w sytuacjach, gdzie wymagane jest fizyczne dostarczenie dokumentu, na przykład przy rejestracji dziecka w szkole czy przy ubieganiu się o paszport.
Zasadniczo, aby uzyskać taki odpis można udać się osobiście do urzędu lub wysłać do niego listownie wniosek o udostępnienie takiego odpisu. Możliwe jest jednak uzyskanie go zdalnie, przez Internet. Od 2021 roku Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji wraz z Cyfryzacją KPRM wdrożyły e-usługę składania internetowego wniosku o uzyskanie odpisu aktu cywilnego (w tym odpisu aktu urodzenia).
Elementy dokumentu
Odpis aktu urodzenia zawiera szereg istotnych informacji dotyczących dziecka, jego rodziców oraz miejsca i daty urodzenia. W szczególności, w odpisie aktu urodzenia znajdziemy:
- Nazwisko i imię (imiona) dziecka – czyli podstawowe dane, które identyfikują konkretne dziecko.
- Kraj, data i miejsce urodzenia dziecka - te dane precyzują, gdzie i kiedy dziecko się urodziło.
- Płeć dziecka - określa, czy dziecko jest chłopcem czy dziewczynką.
- Nazwiska, imiona oraz nazwiska rodowe, daty i miejsca urodzenia rodziców dziecka - informacje te identyfikują rodziców dziecka.
- Nazwisko i imię osoby zgłaszającej urodzenie - osoba ta jest zazwyczaj jednym z rodziców lub inną osobą odpowiedzialną za zgłoszenie urodzenia dziecka do rejestru.
- Nazwisko i imię biegłego lub tłumacza, jeżeli brał udział w czynności - w przypadku konieczności tłumaczenia lub obecności biegłego, ich dane również mogą być uwzględnione w akcie urodzenia.
Ewentualnie odpis skrócony aktu urodzenia dziecka, które urodziło się martwe, poza danymi o których wcześniej, zawiera adnotację, że dziecko urodziło się martwe. Podsumowując zatem, odpis aktu urodzenia jest niezbędnym dokumentem potwierdzającym narodziny dziecka. Można go uzyskać w urzędzie stanu cywilnego, a także w niektórych przypadkach drogą elektroniczną. Dokument ten zawiera kluczowe informacje dotyczące dziecka i jego rodziców, które są istotne w wielu sytuacjach życiowych i administracyjnych.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Warto pamiętać o art. 141 Kodeksu wykroczeń, który mówi o tym, że „kto w miejscu publicznym umieszcza nieprzyzwoite ogłoszenie, napis lub rysunek albo używa słów nieprzyzwoitych, podlega karze ograniczenia wolności, grzywny do 1500 zł albo karze nagany”. Czy zatem za przeklinanie publicznie może grozić nawet ograniczenie wolności?
Miejsca publiczne a przeklinanie
Zasadniczo przeklinanie można zdefiniować jako używanie obraźliwych, wulgaryzmów lub bluźnierstw w miejscu publicznym, które mogą być uznane za naruszenie norm społecznych oraz obrazy uczuć innych osób. Termin "nieprzyzwoite treści" jest zaś interpretowany szeroko i obejmuje wszelkie treści, które są uznawane za obraźliwe, wulgarne lub obniżające standardy moralne. Może to obejmować wulgarne słownictwo, treści pornograficzne, grafiki o charakterze obscenicznym itp.
Jak podkreślał Sąd Najwyższy, określenie "nieprzyzwoity" to określenie nieostre, podobnie jak wiele określeń używanych w Kodeksie wykroczeń (np. "nieobyczajny", "złośliwie"). Jednak, jak się wydaje, uznanie czegoś za nieprzyzwoite zależy w większym stopniu niż w przypadku innych wykroczeń od indywidualnej wrażliwości oceniającego. Określenie "nieprzyzwoity" cechuje się bowiem - w rozumieniu potocznym - mniejszym zabarwieniem negatywnym niż np. określenie "złośliwie". Według Słownika języka polskiego nieprzyzwoity to natomiast "nieskromny, bezwstydny, nieobyczajny; niezgodny z panującymi normami, zasadami, etykietą".
Nadto, Kodeks wykroczeń określa "publiczne" jako takie zachowanie, które jest wykonywane w miejscu publicznym lub w obecności innych osób. Pojęcie "miejsce publiczne" odnosi się do obszarów dostępnych dla ogółu społeczeństwa, takich jak ulice, place, parki, a także budynki użyteczności publicznej czy środki transportu publicznego.
Kara w Kodeksie wykroczeń?
Wobec tego, artykuł 141 Kodeksu wykroczeń nakłada kary na osoby, które:
- Umieszczają nieprzyzwoite ogłoszenia, napisy lub rysunki w miejscu publicznym.
- Używają słów nieprzyzwoitych w miejscu publicznym.
Najbardziej surową karą za te wykroczenie jest kara ograniczenia wolności. Na gruncie Kodeksu wykroczeń kara ograniczenia wolności trwa 1 miesiąc. W czasie odbywania kary ograniczenia wolności ukarany: 1) nie może bez zgody sądu zmieniać miejsca stałego pobytu; 2) jest obowiązany do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne; 3) ma obowiązek udzielania wyjaśnień dotyczących przebiegu odbywania kary. W praktyce jest ona częściej stosowana jednak w przypadku umieszczania nieobyczajnych napisów czy też banerów aniżeli za przeklinanie w miejscu publicznym.
Pozostałe kary, jakie grożą za te wykroczenie to grzywna do 1500 zł albo kara nagany. Tutaj ustawodawca przy grzywnie wskazał na jej maksymalną wysokość do 1500 zł, natomiast wymierzając grzywnę, bierze się pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Natomiast naganę można orzec wtedy, gdy ze względu na charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy należy przypuszczać, że zastosowanie tej kary jest wystarczające do wdrożenia go do poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego.
Zastosowanie tego artykułu wywołuje pewne kontrowersje i może być przedmiotem różnych interpretacji. Niektórzy argumentują, że ograniczenie wolności za przeklinanie może naruszać wolność słowa i wyrażania siebie. Inni uważają, że jest to niezbędne dla utrzymania porządku publicznego i szacunku dla innych osób. Przedmiotem ochrony omawianego artykułu jest obyczajność publiczna. Ograniczenie wolności za publiczne przeklinanie może również pełnić funkcję edukacyjną, przypominając obywatelom o konieczności szacunku dla innych i zachowywania się zgodnie z normami społecznymi.
Podmiotem czynu opisanego we wskazanym artykule może być każdy człowiek zdolny do ponoszenia odpowiedzialności za wykroczenie. Jest to wykroczenie powszechne.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa wykroczeń
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Akt małżeństwa jest oficjalnym dokumentem potwierdzającym zawarcie związku małżeńskiego. W Polsce jest on ważnym dokumentem prawnym, który zawiera istotne informacje dotyczące małżonków i samego aktu ślubu. Co dokładnie zawiera taki akt i skąd można go uzyskać?
Rola aktu małżeństwa i skąd go wziąć?
Akt małżeństwa stanowi dokument, który potwierdza zawarcie małżeństwa między określonymi osobami. W przeszłości odpowiednikiem aktu małżeństwa była metryka ślubu sporządzana zazwyczaj przez odpowiednie władze wyznaniowe, np. parafialne.
Akt małżeństwa jest sporządzany przez urząd stanu cywilnego, w którym odbyła się ceremonia ślubna. Po zawarciu małżeństwa, urząd ten jest odpowiedzialny za sporządzenie i przechowywanie aktu małżeństwa. Osoby zawierające małżeństwo otrzymują oficjalne odpisy aktu małżeństwa od tego samego urzędu.
W przypadku potrzeby uzyskania kopii aktu małżeństwa, można złożyć odpowiedni wniosek do dowolnego urzędu stanu cywilnego. Nie musi to być ten sam urząd, który sporządził wniosek, a każdy USC na terenie Polski wyda nam odpis takiego aktu małżeństwa, który znajduje się w rejestrze.
Gdy kierownik urzędu stanu cywilnego (USC) zarejestruje urodzenie, małżeństwo lub zgon, dostaniemy bezpłatnie odpis skrócony aktu. Za każdy kolejny odpis aktu zazwyczaj trzeba zapłacić opłatę skarbową. Odpis możesz dostać w formie papierowej lub elektronicznej. Jeśli chodzi o opłaty to wynoszą one:
- 22 zł – za odpis skrócony aktu stanu cywilnego (także za odpis wielojęzyczny w formie papierowej),
- 33 zł – za odpis zupełny aktu stanu cywilnego.
Wniosek taki można złożyć osobiście, pocztą lub za pośrednictwem Internetu, w zależności od preferencji i możliwości danej jednostki administracyjnej. Można to zrobić samodzielnie lub przez pełnomocnika. Akt małżeństwa ma duże znaczenie prawne i społeczne. Jest to oficjalny dokument potwierdzający związek małżeński, który może być wymagany przy różnego rodzaju transakcjach prawnych, urzędowych procedurach lub sporach prawnych. Ponadto, jest to również ważny dokument dla samych małżonków, potwierdzający ich status małżeński.
Akt małżeństwa - elementy
Istotne znaczenie dla tego, co zawiera akt małżeństwa posiada art. 88 ustawy Prawo o aktach stanu cywilnego. Zgodnie z tą regulacją, w akcie małżeństwa wymienia się:
- dane osobowe osób zawierających małżeństwo (wstępujących w związek małżeński),
- miejsce i datę sporządzenia aktu oraz zawarcia małżeństwa,
- nazwiska i imiona rodziców, świadków oraz miejsce zamieszkania,
- stwierdzenie, że osoby zawierające małżeństwo złożyły publicznie przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego zgodne oświadczenie, że wstępują w związek małżeński,
- oświadczenia małżonków o nazwisku, jakie przybiorą oni i ich dzieci,
- ewentualnie dane osobowe biegłego lub tłumacza.
Wniosek o uzyskanie odpisu takiego aktu może złożyć każda osoba, której akt dotyczy, oraz: jej małżonek, zstępni, wstępni, rodzeństwo, przedstawiciel ustawowy (na przykład rodzic) lub opiekun, osoba, która wykaże interes prawny w uzyskaniu odpisu (czyli uzasadni interes, który wynika z przepisów prawa, i przedstawi odpowiednie dokumenty – na przykład zobowiązanie sądu), sąd, prokurator, organizacja społeczna, jeśli uzasadni to swoimi celami statutowymi i przemawia za tym interes społeczny, a także instytucja administracji publicznej (na przykład urząd gminy), jeżeli jest to konieczne do realizacji jej ustawowych zadań.
Reasumując zatem, akt małżeństwa w Polsce jest istotnym dokumentem potwierdzającym zawarcie związku małżeńskiego. Zawiera on kluczowe informacje dotyczące małżonków oraz samego aktu ślubu. Jest to dokument o dużej wartości prawnej i społecznej, który można uzyskać w urzędzie stanu cywilnego, gdzie na wniosek zostanie nam wydany jego odpis.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
W Polsce, podobnie jak w wielu innych krajach, istnieją przepisy regulujące standardy higieny i bezpieczeństwa w usługach kosmetycznych. Kosmetyczki i inne osoby świadczące tego rodzaju usługi są zobowiązane do zachowania należytej czystości, aby zapewnić klientom bezpieczeństwo i ochronę przed potencjalnymi zagrożeniami zdrowotnymi. Jakie kary grożą natomiast za naruszenie tych przepisów?
Niezachowanie należytej czystości
Przede wszystkim trzeba wskazać, że to art. 113 Kodeksu wykroczeń stanowi podstawę prawno-karną dla karania osób, które nie zachowują należytej czystości w zakresie świadczenia usług kosmetycznych. Zgodnie z tym artykułem, karze podlega osoba, która nie zachowuje należytej czystości przy świadczeniu usług w zakładach żywienia zbiorowego, w kąpieliskach, zakładach fryzjerskich, kosmetycznych, pralniczych lub noclegowych albo kto dopuszcza do takich czynności osobę dotkniętą chorobą zakaźną. Karze mogą zatem podlegać nie tylko kosmetyczki, ale także osoby pracujące w zakładach żywienia zbiorowego (np. stołówkach) czy też usługach noclegowych (w tym oferujące swoje zakwaterowanie w ramach portali takich jak m.in. Booking).
Trzeba przy tym pamiętać, iż niedopełnienie obowiązku zachowania należytej czystości w usługach kosmetycznych może obejmować różne aspekty, takie jak:
- Niestosowanie się do standardów sanitarnych w zakresie dezynfekcji narzędzi kosmetycznych.
- Brak utrzymania czystości w miejscu pracy, w tym w pomieszczeniach, gdzie wykonywane są zabiegi kosmetyczne.
- Niewłaściwe przechowywanie lub stosowanie produktów kosmetycznych, co może prowadzić do zakażeń lub alergii u klientów.
Przyjmuje się, że przez zachowanie należytej czystości należy rozumieć zarówno czystość pomieszczeń, sprzętu i odzieży używanych przy świadczeniu usług, jak i czystość osób usługi te świadczących. Przedmiotem ochrony jest zdrowie osób, które korzystają z tych usług. Działanie sprawcy może tu polegać zarówno na umyślności, jak i na nieumyślności.
Kara w Kodeksie wykroczeń?
Kara na gruncie Kodeksu wykroczeń za popełnienie wskazanego czynu to grzywna. Wykroczenie zagrożone jest karą grzywny od 20 do 5000 zł. Może być ona ustalona na podstawie obowiązujących przepisów oraz skali zagrożenia dla zdrowia klientów. Warto także wskazać, iż niedopełnienie obowiązków związanych z czystością przez kosmetyczkę czy też fryzjerkę może stanowić także przedmiot kontroli sanepidu. Kontrola taka kończy się spisaniem protokołu. Może to powodować jedynie wpisanie do protokołu sugestii zmian i pouczeń dla właściciela; mogą się jednak też pojawić także kary, jak i w ostateczności — decyzja o niedopuszczeniu do dalszego prowadzenia działalności.
Poniesienie grzywny za niezachowanie należytej czystości może mieć poważne konsekwencje dla kosmetyczki oraz dla jej reputacji zawodowej. Oprócz sankcji finansowej, kosmetyczka może ponieść straty wizerunkowe i utracić zaufanie klientów, co może prowadzić do spadku liczby klientów oraz utraty dochodów. Podobne konsekwencje może mieć także kontrola ze strony Państwowej Inspekcji Sanitarnej, która zakończy się negatywnym wynikiem.
Podsumowując zatem, grzywna dla kosmetyczki czy też fryzjerki za niezachowanie należytej czystości w Polsce, zgodnie z art. 113 Kodeksu wykroczeń, stanowi ważne narzędzie w zapewnieniu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia klientów korzystających z usług kosmetycznych. Jest to także sposób egzekwowania odpowiednich standardów higieny w branży kosmetycznej, co ma istotne znaczenie dla zachowania zaufania klientów i zapewnienia im wysokiej jakości usług. Dlatego też kosmetyczki są zobowiązane do przestrzegania tych przepisów, aby uniknąć kar finansowych i konsekwencji dla swojej reputacji zawodowej.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa wykroczeń
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Prawo rodzinne w Polsce obejmuje szereg przepisów regulujących relacje między członkami rodziny oraz ich prawa i obowiązki. Obejmuje ono zarówno kwestie małżeństwa, jak i relacji rodzinnych poza instytucją małżeństwa. Prawo rodzinne uregulowane jest nie tylko na gruncie Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, ale także innych aktów prawnych.
Prawo rodzinne
Przede wszystkim, prawo rodzinne reguluje wszystkie aspekty małżeństwa, w tym zasady zawierania, skutki prawne, obowiązki małżonków, rozwiązanie małżeństwa (rozwód, separacja), a także prawa majątkowe małżonków. Prawo rodzinne określa prawa i obowiązki małżonków wobec siebie, wobec dzieci oraz wobec osób trzecich. Obejmuje to m.in. obowiązek wzajemnej pomocy, wspólne gospodarowanie domem oraz współdziałanie w sprawach związanych z wychowaniem dzieci.
Prawo rodzinne reguluje także kwestie związane z rodzicielstwem, w tym prawa i obowiązki rodziców wobec dzieci, ustalanie ojcostwa, alimenty, sprawy związane z władzą rodzicielską oraz opiekę nad dziećmi w przypadku rozwodu lub separacji. Prawo rodzinne reguluje również kwestie związane z opieką nad osobami niezdolnymi do samodzielnego życia (np. nieletnimi, osobami starszymi lub niepełnosprawnymi). Dotyczy to zarówno opieki rodzicielskiej, jak i opieki nad osobami dorosłymi.
Prawo rodzinne zawiera przepisy dotyczące adopcji, czyli procedury prawnego przyjęcia dziecka do rodziny. Reguluje ono warunki adopcji, prawa i obowiązki adopcyjne oraz procedury adopcyjne. Poza tym, prawo rodzinne określa również np. zasady dotyczące nadawania i zmiany nazwiska, w tym nazwiska małżonków, dzieci oraz osób przyjmujących opiekę prawną.
Zakres regulacji – zasady i akty prawne
Jeśli chodzi o historię tej gałęzi prawa, to w XVIII wieku państwo zaczęło aktywnie ingerować w relacje rodzinne. Na przełomie XIX wieku, w większości krajów Europy, w tym także na obszarze Księstwa Warszawskiego, uchwalono Kodeks Napoleona, który nie wspominał o ogólnej władzy rodzicielskiej, lecz o władzy ojcowskiej. Według tego kodeksu, ojciec miał prawo do karcenia domowego. W miarę upływu XIX wieku wprowadzono jednak sankcje przeciwko nadużywaniu kary cielesnej wobec dzieci. ABGB oraz szerzej BGB umożliwiały dzieciom prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej.
Zgodnie z ustaleniami prawnymi, możemy wyróżnić następujące zasady prawa rodzinnego:
- Zasada dobra dziecka.
- Zasada dobrostanu rodziny.
- Zasada szczególnej opieki państwa nad rodziną i dzieckiem.
- Zasada monogamii.
- Zasada trwałości małżeństwa.
- Zasada równości małżonków oraz inne.
Podstawowym źródłem prawa cywilnego jest Konstytucja, która chroni takie wartości jak małżeństwo czy rodzina. Inne główne źródła prawa rodzinnego stanową Kodeks rodzinny i opiekuńczy, Kodeks cywilny oraz ustawy szczegółowe. Jako przykłady można wskazać m.in. Prawo o aktach stanu cywilnego, ustawa o świadczeniach rodzinnych, ustawa o postępowaniu w sprawach nieletnich czy też ustawa o świadczeniach rodzinnych.
Ponadto, także prawo międzynarodowe ustanowiło standardy ochrony praw człowieka, co skutkuje tym, że akty międzynarodowe również są uznawane za ważne źródła prawa rodzinnego. Warto wymienić takie dokumenty jak Europejska Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, Europejska Konwencja o przysposobieniu dzieci oraz Europejska Konwencja o statusie prawnym dziecka pozamałżeńskiego. Nie można także pomijać istotnej roli Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Konwencji o Prawach Dziecka jako elementów kształtujących prawo rodzinne.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
Polsce odmowa sprzedaży towaru jest traktowana jako naruszenie praw konsumenta i może być karana zgodnie z przepisami kodeksu wykroczeń. Artykuł 135 Kodeksu wykroczeń stanowi podstawę prawną dla karania osób lub podmiotów, które odmawiają sprzedaży towaru w sytuacji, gdy istnieją do tego podstawy prawne.
Odmowa sprzedaży towaru
Według regulacji z art. 135 Kodeksu wykroczeń, kto, zajmując się sprzedażą towarów w przedsiębiorstwie handlu detalicznego lub w przedsiębiorstwie gastronomicznym, ukrywa przed nabywcą towar przeznaczony do sprzedaży lub umyślnie bez uzasadnionej przyczyny odmawia sprzedaży takiego towaru, podlega karze grzywny.
Nie ma znaczenia, kto odmawia klientowi sprzedaży towaru. Może to być sprzedawca, kierownik, właściciel czy nawet osoba na zastępstwie, co stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z 17 marca 2005 r. (I KZP 3/2005). Przepis stanowi, że "produkty przeznaczone do sprzedaży" obejmują wszystkie artykuły wystawione w sklepie (nawet na wystawie), które posiadają oznaczenie cenowe. Taki wniosek płynie z postanowień art. 543 Kodeksu cywilnego, który stwierdza, że "umieszczenie rzeczy w miejscu sprzedaży z widokiem na publiczność i opatrzenie ich ceną traktowane jest jako oferta sprzedaży". Nawet w przypadku braku ceny nie można jednoznacznie stwierdzić, że dany produkt nie jest przeznaczony do sprzedaży, chociaż może to być trudniejsze do udowodnienia klientowi.
Ukrywanie towaru obejmuje działania mające na celu uniemożliwienie klientowi świadomego dostępu do produktu w sklepie, takie jak jego ukrywanie lub inne manipulacje. Jest również zabronione wprowadzanie potencjalnego nabywcy w błąd, sugerując, że dany towar nie jest dostępny w danym sklepie. Odmowa sprzedaży nie stanowi wykroczenia, gdy oparta jest na uzasadnionej przyczynie. Taką uzasadnioną przyczyną może być, na przykład, sytuacja, w której sprzedaż narusza obowiązujące przepisy prawne. Dlatego odmowa sprzedaży alkoholu osobie nieletniej, leków na receptę osobie bez odpowiedniego upoważnienia lub broni osobie bez wymaganego zezwolenia jest uzasadniona.
Kara w Kodeksie wykroczeń?
Odmowa sprzedaży musi nastąpić w okolicznościach, które nie budzą wątpliwości. Oznacza to, że sprzedawca musi być w stanie wykazać, że istnieją uzasadnione powody dla odmowy sprzedaży. Może to dotyczyć np. niedawnych regulacji wprowadzonych przez polskiego ustawodawcę związanych z zakazem sprzedaży niepełnoletnim napojów energetycznych o określonej zawartości kofeiny. Jeśli nie ma żadnych prawnych lub rzeczywistych przeszkód, które uniemożliwiają sprzedaż towaru, a sprzedawca mimo to odmawia, może to być uznane za wykroczenie.
Osoba lub podmiot odmawiający sprzedaży towaru wbrew przepisom kodeksu wykroczeń może być ukarana grzywną. Grzywnę wymierza się w wysokości od 20 do 5000 złotych, chyba że ustawa stanowi inaczej. Jeżeli za wykroczenie popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wymierzono karę aresztu, orzeka się obok tej kary również grzywnę, chyba że orzeczenie grzywny nie byłoby celowe. Wymierzając grzywnę, bierze się pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe.
Omawiany artykuł ma na celu ochronę praw konsumentów przed arbitralnymi odmowami sprzedaży towarów przez sprzedawców. Artykuł ten wpisuje się w szerszy kontekst przepisów dotyczących ochrony konsumentów i prawnych obowiązków sprzedawców w Polsce, które mają na celu zapewnienie uczciwych praktyk handlowych.
Reasumując zatem, odmowa sprzedaży towaru w Polsce jest karana na podstawie artykułu 135 Kodeksu wykroczeń. Sprzedawca nie może odmówić sprzedaży towaru w okolicznościach, które nie budzą wątpliwości i gdy nie istnieją przeszkody prawne lub faktyczne dla dokonania tej sprzedaży. Ochrona ta ma na celu zapewnienie uczciwych praktyk handlowych i ochronę praw konsumentów.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa wykroczeń
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
W polskim prawie drogowym prowadzenie pojazdu bez właściwego oświetlenia jest uznawane za wykroczenie zgodnie z artykułem 88 Kodeksu wykroczeń. Przepis ten ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa na drogach poprzez zapewnienie odpowiedniej widoczności pojazdów w różnych warunkach atmosferycznych i oświetleniowych. Co za to grozi?
Nieoświetlony pojazd
Na początku warto wskazać, że oświetlenie pojazdu jest niezbędne dla zapewnienia widoczności innym uczestnikom ruchu drogowego oraz dla umożliwienia kierowcy właściwej orientacji na drodze. Brak oświetlenia lub jego niesprawność może znacznie zwiększyć ryzyko wypadku drogowego. Przedmiotem ochrony jest porządek na drodze publicznej oraz bezpieczeństwo ruchu z nim związane. Przepis obejmuje wszystkie pojazdy, co oznacza, że dotyczy zarówno kierowców samochodów, motocykli, jak i rowerzystów.
Jak wskazuje T. Bojarski w Komentarzu do Kodeksu wykroczeń, jest to rozwiązanie słuszne. Nie tylko bowiem nieoświetlony lub pozostawiony bez oświetlenia pojazd mechaniczny może sprowadzać niebezpieczeństwo dla ruchu pojazdów. To niebezpieczeństwo może się łączyć również z innymi pojazdami, także z rowerem i pojazdem konnym. W szczególności jest ono zupełnie realne, gdy pojazd taki porusza się lub jest pozostawiony bez oświetlenia w porze nocnej.
Wiąże się to z tym, iż brak oświetlenia znacznie zmniejsza widoczność pojazdu dla innych uczestników ruchu drogowego, co może prowadzić do kolizji lub wypadku. Prowadzenie pojazdu bez właściwego oświetlenia jest naruszeniem prawa, co może skutkować nałożeniem sankcji karnej przez organy ścigania. Oświetlenie pojazdu jest kluczowym elementem bezpieczeństwa na drodze, więc jego brak stanowi zagrożenie dla wszystkich uczestników ruchu drogowego.
Strona przedmiotowa tego czynu obejmuje zachowanie polegające na prowadzeniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu pojazdu bez wymaganych przepisami świateł, a także czyn polegający na pozostawieniu w takim miejscu pojazdu bez wymaganego przepisami oświetlenia.
Osoba popełniająca wykroczenie to każdy, kto kieruje pojazdem bez właściwego oświetlenia w miejscach wymienionych w przepisie lub zostawia pojazd w tych miejscach bez właściwego oświetlenia. Istotne jest, że formalne uprawnienia do prowadzenia pojazdu nie mają tu znaczenia. Co do intencji sprawcy, zazwyczaj wymaga się, aby działał z umyślnością. Niemniej jednak, przypadki nieumyślne także mogą być objęte sankcjami, na przykład, gdy oświetlenie, które wcześniej działało, nagle ulegnie awarii bez wiedzy osoby prowadzącej pojazd.
Odpowiedzialność za wykroczenie
Jak wskazuje art. 88 Kodeksu wykroczeń, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu prowadzi pojazd bez wymaganych przepisami świateł lub pozostawia pojazd bez wymaganego przepisami oświetlenia, podlega karze grzywny. Na gruncie Kodeksu wykroczeń zasadniczo grzywnę wymierza się w wysokości od 20 do 5000 złotych, chyba że ustawa stanowi inaczej. Wyjątek stanowi art. 24 § 1a Kodeksu wykroczeń, który wskazuje, że za wykroczenia określone w art. 86 § 1, 1a i 2, art. 86b § 1, art. 87 § 1, art. 92 § 1 i 2, art. 92a § 2, art. 92b, art. 93 § 1, art. 94 § 1, art. 96 § 3 lub art. 97a grzywnę wymierza się w wysokości do 30 000 złotych. W tym katalogu nie ma jednak wykroczenia w postaci prowadzenia nieoświetlonego pojazdu.
Nadto, jeżeli za wykroczenie popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wymierzono karę aresztu, orzeka się obok tej kary również grzywnę, chyba że orzeczenie grzywny nie byłoby celowe. Wymierzając grzywnę, bierze się pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe.
Podsumowując, prowadzenie pojazdu bez właściwego oświetlenia jest uznawane za wykroczenie w polskim prawie drogowym zgodnie z artykułem 88 Kodeksu wykroczeń. Jest to przepis mający na celu zapewnienie bezpieczeństwa na drogach poprzez zapewnienie odpowiedniej widoczności pojazdów. Osoby łamiące ten przepis mogą być ukarane grzywną. Dlatego też ważne jest, aby wszyscy kierowcy i rowerzyści przestrzegali obowiązku korzystania z właściwego oświetlenia podczas poruszania się po drogach.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa wykroczeń
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
- Szczegóły
- Adwokat Katarzyna Bórawska
- Kategoria: Blog
W Polsce zasiłek rodzinny jest jednym z kluczowych świadczeń socjalnych, które ma na celu wspieranie rodzin w wychowaniu dzieci oraz zapewnienie im odpowiednich warunków do rozwoju. Czym on dokładnie jest i komu się on należy? Na te pytania odpowiadamy w dzisiejszym artykule.
Czym jest zasiłek rodzinny?
Zasiłek rodzinny jest przyznawany w celu częściowego wsparcia w pokryciu kosztów związanych z utrzymaniem dziecka. Przyznaje się go na okres zasiłkowy, który trwa od 1 listopada do 31 października następnego roku.
Kluczowe znaczenie w tym przypadku mają dwa akty prawne:
- Ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych.
- Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 sierpnia 2021 r. w sprawie wysokości dochodu rodziny albo dochodu osoby uczącej się stanowiących podstawę ubiegania się o zasiłek rodzinny i specjalny zasiłek opiekuńczy, wysokości świadczeń rodzinnych oraz wysokości zasiłku dla opiekuna.
Zasiłek rodzinny jest wypłacany co miesiąc, a jego kwota w 2024 roku została ustalona na następujące kwoty:
- 95 zł na dziecko do osiągnięcia 5 roku życia,
- 124 zł na dziecko powyżej 5 lat do osiągnięcia 18 roku życia,
- 135 zł na dziecko powyżej 18 lat do osiągnięcia 24 roku życia.
Komu należy się zasiłek?
Zasiłek rodzinny jest przyznawany rodzicom, jednemu z rodziców, opiekunowi prawnemu, opiekunowi faktycznemu dziecka oraz osobie uczącej się (jeżeli zamieszkują na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres zasiłkowy, w którym otrzymują świadczenia rodzinne.). Decyzja administracyjna stanowi podstawę dla przyznania i wypłaty tego świadczenia, które jest zależne od wieku dziecka. Przysługuje on na:
- Dziecko do 18 roku życia,
- Dziecko uczące się w szkole, maksymalnie do ukończenia 21 roku życia,
- Dziecko niepełnosprawne kontynuujące naukę w szkole lub szkole wyższej i posiadające orzeczenie o umiarkowanym lub znacznym stopniu niepełnosprawności do 24 roku życia.
Według ustawy o świadczeniach rodzinnych szkoła oznacza: ,,szkołę podstawową, szkołę ponadpodstawową oraz szkołę artystyczną, w której realizowany jest obowiązek szkolny i obowiązek nauki, a także młodzieżowy ośrodek socjoterapii, specjalny ośrodek szkolno-wychowawczy, specjalny ośrodek wychowawczy dla dzieci i młodzieży wymagających stosowania specjalnej organizacji nauki, metod pracy i wychowania oraz ośrodek rewalidacyjno-wychowawczy”.
Nadto, osoba ucząca się w szkole lub szkole wyższej może również otrzymywać zasiłek rodzinny, jednakże najdłużej do ukończenia 24 roku życia. W przypadku kontynuacji nauki w szkole wyższej, zasiłek rodzinny przysługuje do zakończenia ostatniego roku studiów. Jeśli osoba ta ukończyłaby 24. rok życia w trakcie tego ostatniego roku studiów, zasiłek ustaje z dniem zakończenia 24. roku życia.
Aby kwalifikować się do zasiłku rodzinnego oraz dodatków do zasiłku rodzinnego, konieczne jest spełnienie kryterium dochodowego. Oznacza to, że średnie miesięczne dochody na osobę w rodzinie nie mogą przekroczyć kwoty 674 zł. Dla rodzin, w których występuje dziecko niepełnosprawne, kryterium to jest wyższe i wynosi 764 zł na każdego członka rodziny. Ta wysokość kryterium dochodowego odnosi się do kwoty netto. To oznacza, że jest to dochód po odjęciu składek na ubezpieczenie społeczne, składek na ubezpieczenie zdrowotne oraz kwoty alimentów płaconych na rzecz innych.
Do ustalenia dochodu używa się dochodu z roku poprzedzającego okres zasiłkowy, nazywanego "bazowym", przy uwzględnieniu obecnej sytuacji rodziny, czyli zarówno utraty dochodu, jak i jego zdobycia po roku bazowym. Dochód z roku bazowego dzieli się przez liczbę miesięcy, w których ten dochód był uzyskiwany. Można znaleźć przykładowy wzór wniosku o ustalenie prawa do zasiłku rodzinnego i dodatków (oraz załączników do wniosku) na stronie Biuletynu Informacji Publicznej Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.
Kontakt w zakresie porady prawnej dotyczącej prawa rodzinnego
Kancelaria Adwokacka B-Legal Toruń, adwokat rozwodowy Katarzyna Bórawska
Telefon: +48 607-576-294
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
